Dziś nie o Kuriozie! Zdziwieni?
A było to tak. Kiedyś, za górami i lasami, pracowałam w biurze promocji poznańskiej telewizji. Krótko, tylko dwa lata. Przeszedł wiatr historii i - jak to w telewizji - zmiótł co było i postawił nowe. Zmiótł m.in. biuro promocji, a na pogodynkę się nie nadawałam.:) Zwolniłam się więc i poszłam inną drogą. Jednak telewizyjne znajomości pozostały. Poznałam świetnych ludzi, głównie płci żeńskiej. Latka leciały, a znajomości trwały i przetrwały całe 24 lata!
Niektóre z Was zapewne pamiętają, bowiem pisałam już o tym, jak spotykamy się od czasu do czasu, a był taki okres, że w czasie karnawału organizowałyśmy sobie przebierane imprezy. Zabawa była przednia, raz nawet wygrałam przebraniem sklepowej z PRL-u. Konkretnie przebrałam się za panią z mięsnego. Dziewczęta do dzisiaj to wspominają.
Spotykamy się kilka razy w roku i przez cały czas mamy ze sobą kontakt. Pamiętacie, kiedy dwa lata temu złamałam nogę? Dziewczynki skrzyknęły się i przyjechały posprzątać mi dom i gumno, bo zarastałam brudem. Nigdy tego nie zapomnę.
Wśród nas była kol. D. która jest teraz moją sąsiadką! Jakimś zbiegiem życiowych okoliczności straciłyśmy kontakt na całe lata. Kiedy już przeprowadziłam się z powrotem do Poznania i zaczęłam szukać swojego miejsca do życia, inna koleżanka, która z kolei cały czas miała kontakt z D. któregoś dnia wpadła na pomysł, że do niej pojedziemy, bo mieszka w fajnym miejscu i może akurat ktoś, coś... I tak się stało. Pojechałyśmy, miejsce spodobało mi się od razu, ale nie było tu niczego do kupienia. Ale znajomość z entuzjazmem została odnowiona. W celach towarzyskich jeździłam do D., która w międzyczasie wyremontowała i rozbudowała swój dom, a ja szukałam nadal i popadłam już w stan zniechęcenia, głównie dlatego, że ceny znacznie przekraczały moje możliwości. Ostatnim rzutem na taśmę znalazłam Kuriozę w internecie, nazwa miejscowości nic mi nie mówiła. W ogłoszeniu figurowała miejscowość na S, a D. mieszkała i mieszka w miejscowości na K. Zadzwoniłam pod podany numer, a kiedy pośrednik tłumaczył mi jak dojechać, uświadomiłam sobie, że to jest to samo miejsce, w którym mieszka D! Taki zbieg okoliczności! D. nie miała pojęcia, że Kurioza jest na sprzedaż, bo ogłoszenie wisiało tylko w internecie.
Tak więc veni, vidi, vici, dom spełniał moje oczekiwania, a resztę już znacie.
Cały ten przydługi wstęp jest po to, aby wyznać, że prowadzę tu ożywione życie towarzyskie, wręcz bardziej ożywione, niż prowadziłam w ostatnich latach, nawet mieszkając w Poznaniu. Co i rusz przyjeżdżają ludzie z tamtej, "telewizyjnej" ekipy, zjawiają się też nowi.
Fakt, że tak się stało, jest nie do przecenienia. Mieszkamy w odległości jakichś pięćdziesięciu metrów od siebie. Nadajemy na podobnych częstotliwościach, możemy wypić poranną sokawkę na tarasie, w piżamach i w każdej chwili skoczyć po przysłowiową sól albo drabinę, co czynię dość często, bo takiej wysokiej nie mam. W razie czego możemy nawzajem doglądać swoich zwierząt i liczyć na podwózkę w wypadku, gdy któraś szczała np. nie odpali. Nie mówię o innych, niekorzystnych okolicznościach, bo zakładam, że nie nastąpią. Zapewne m.in. dlatego ani przez moment nie poczułam się tu obco, zdana tylko na siebie. osobiście bardzo się cieszę, że tak się stało i że znajdujemy wspólny język.
Jest z kim przetrwać np. wieczór wyborczy, golnąć sobie naleweczki i powłóczyć się po lesie. D. w tym względzie jest niezmordowana, ja wymiękam. Byłyśmy dzisiaj, grzyby jeszcze są, ale w lesie już znowu sucho. Za to pięknie, że dech zapiera.
Miało wprawdzie być bez Kuriozy, ale muszę Rabarbarze pokazać szlaczek, który machnęłam w sypialni:
Z lasu:
Jest jeszcze jedna sprawa. W niezamieszkałym domu naprzeciwko Kuriozy koczuje kot, a właściwie kotka. Na moje oko młodziutka, pewnie z letniego rzutu. Wygląda zdrowo, ma lśniącą sierść, czyste oczy i nos. Jest takim pieszczochem, że nie mogę zrobić jej porządnego zdjęcia, tak się do mnie klei. Jest bardzo spragniona kontaktu z człowiekiem. Podejrzewam, że ktoś ją latem hołubił, potem wyjechał i po prostu kotkę zostawił na pastwę losu. Karmię ją od jakichś dwóch tygodni. Myślałam, że gdzieś tu mieszka i tylko przychodzi na żebry. Ale nie - siedzi tu dzień i noc i tylko czeka na szczęk bramy. Serce mi pęka, nie mogę wziąć sobie piątego zwierzaka. Na razie jest ciepło, ale co dalej? Próbowałam znaleźć DT w Poznaniu, ale nie ma nigdzie wakatu, takie mam informacje. Postanowiłyśmy z D. że pojedziemy jutro do miejscowego weterynarza - jest bardzo sensowny. Może on coś wymyśli. Pogadamy o kastracji i badaniu. Muszę znaleźć jej dom. Ktoś? Coś? Dowiozę lub zorganizuję transport.
Doświadczenia Gosianki mówią, że wszystko jest możliwe.
Koteczka jest przemiła, puchata i prześliczna, zdjęcia nie oddają jej urody. Kiedy tylko się zbliżę, dosłownie wchodzi mi w obiektyw:
