CORAZ BLIŻEJ ŚWIĘTA

     Coraz bliżej Święta, coraz bliżej Święta... jak w tej reklamie😉 Zaczynam pisać ten post 19 grudnia, bo za dwa dni wyjeżdżamy, córka i ja, do syna, do Anglii. Nie robię wobec tego prawie nic - nie gotuję (tylko piernik upiekę), nie ubieram choinki, nie sprzątam... No nie, jednak sprzątam trochę, bo dekoruję świątecznie mieszkanie, a w bałaganie dekoracje tracą sens. Zawiesiłam na oknach lampki, poustawiałam świąteczne durnostrojki i zielone bukiety i bukieciki gdzie się dało. W przedpokoju tradycyjnie bukiet jemioły nad lustrem.

Przy lampkach zdenerwowałam się z lekka, bo planowałam je zawiesić na haczykach command, tymczasem klej na taśmie do haczyków zupełnie wysechł. Przykleiłam więc haczyki na  dwustronną  taśmę dystansową. Będzie trudno je odkleić, ale dam radę. Znam kilka sposobów 😉
Teraz jeszcze we wszystkich wazonikach i wazonach są gałązki daglezji. Nie zrobiłam drugiego zdjęcia, sorry, ale nie mam czasu na przesyłanie zdjęć z telefonu; przy tym małym ekranie strasznie to niewygodne.

    Zrobiłam cztery krasnale. Siostra prosiła mnie o jednego dla siebie i dwa na prezent (za te dwa mi zapłaciła), ale miałam cztery gotowe główki, więc zrobiłam czwartego krasnala dla siostrzenicy.

    Zrobiłam tym razem mało kartek, tylko sześć, więc w tym roku kartkę ode mnie dostanie tylko Ania Bezowa.  

 
    A ja składam Wam, Kochane, życzenia świąteczne tutaj, w Kurniku. Życzę Wam samego dobra zawsze i wszędzie, gdziekolwiek się zwrócicie. Niech święta będą spokojne, wypoczywajcie i cieszcie się nimi.
    Gdybym wysyłała kartki, dostałybyście ze świątecznymi życzeniami ten wiersz, w którym przesyłam trochę śniegu, bo w Święta go chyba nie będzie.

                                                                        ŚNIEG

Zimowa noc. Zaułkiem wąskim

przemykam, otulona szalem.

Na płaszcz mój i na moje włosy

śnieżynki opadają białe.

Powoli lecą przez powietrze,

jaśniutkie piórka w cieniach nocy,

nieważkie, lśniące, bezszelestnie

w uliczkę mroczną  sfruwające.

Wyciągam dłonie. Osiadają

na ciemnej wełnie  rękawiczek

i patrzę na nie, podziwiając

kształty kunsztownie eteryczne.

Na bruk spadają i chodniki,

miękką je osnuwając  bielą,

wszystko się  staje czyste. W ciszy,

okryty śniegiem świat  jaśnieje.

Teraz mówię ja, Hana.

Pięknego wiersza, jak Ninka, stworzyć nie potrafię, będę więc składać Wam życzenia prozą. Przed nami kolejne święta - kiedy to się stało, sama nie wiem. Ale się stało! 

Zauważyłyście, że dzień już jest dłuższy? Jest teraz 15.30 i nadal jest jasno:)) I niech tak zostanie - życzę Wam jasności dosłownie i metaforycznie, utulenia, bliskości i czułości nie tylko przy okazji Świąt. Życzę Wam tego przez całe życie, a co!

Ściskam Was i dziękuję, że ciągle tu jesteście!

A to mój powrót do tradycji wymuszony przez Czajnika: podłaźniczka!