Wracam!

No to jestem. 

Stęskniłam się i dziękuję, że na mnie czekałyście. Trzy miesiące to dość długo i wystarczy.

Kurnik to jednak kawałek życia - nie było dnia, abym o nim (czyli o Was) nie myślała.

Bardzo tęsknię za Frodusiem, powoli oswajam jego nieobecność. Jego historia jest tutaj: https://dzikakurawpastelowym.blogspot.com/search?updated-max=2015-07-21T00:48:00%2B02:00&max-results=10

Odszedł spokojnie i godnie, podejrzewam, że umarł na serce. Nikt nie był w stanie mu pomóc, był środek nocy i wszystko potoczyło się szybko. Leżał i ziajał, a ja go delikatnie czesałam, bo to go uspokajało. I po prostu zasnął.

Doczekałam jakoś świtu (to była noc z piątku na sobotę) i poszłam do ogrodu poszukać mu miejsca. I wykopałam. Nie pamiętam jak, nie pamiętam zmęczenia, niczego. Potem przyszła kol. D. i sąsiad M. i pochowali Frodulka. Będę im za to wdzięczna do końca moich dni, sama nie byłam w stanie udźwignąć tego ani fizycznie, ani (zwłaszcza) psychicznie. 

Wałek przez jakiś czas nie chciał sam zostawać w domu - wył i histerycznie szczekał. Teraz jest już lepiej, ale ciągle zdarza mu się poszczekać pustym kursem. Myślę, że Frodo dawał mu poczucie bezpieczeństwa. A koty, jak to koty. Dajemy radę.

No i tyle. Znów się spłakałam, ale nie szkodzi, nie pierwszy raz i nie ostatni.

Na nowy początek pokażę Wam kilka zdjęć z młodości moich pieszczoszków. Wałek pewnego dnia wszedł przez dziurę w płocie na starym gumnie, zasiadł na ganku i odmówił opuszczenia go, a ja nie nastawałam:)

Czajnik, malutki jak moja dłoń, płakał w przydrożnych krzakach, Malinka też, chociaż w jej przypadku to były krzaki gdzieś w okolicach Wrocławia i Malinka wylądowała u Gosianki, a stamtąd prosto na gumnie.

 

Tutaj Czajnik miał kilka miesięcy

Najpiękniejsze zdjęcie świata:

Malinka niedługo po przyjeździe z Wrocka

Żegnaj Piesku...

Następnym razem opowiem Wam o mojej nowej kuchni.