JERZYKI

     Jerzyki to moje ukochane ptaki. Ich nazwa gatunkowa to jerzyk zwyczajny, ale jakie one tam zwyczajne; to wspaniali lotnicy, pogromcy komarów, którzy w powietrzu spędzają niemal całe swoje życie. Ale nie chcę podawać encyklopedycznych wiadomości na ich temat, bo dla mnie są po prostu czystą, poetycką esencją lata. W drugim tygodniu maja co i raz spoglądam w niebo, wypatrując pierwszych zwiadowców i z radością ich witam. A na początku sierpnia patrzę w górę równie często, choć ze smutkiem, bo przecież zaraz trzeba będzie jerzyki pożegnać. W tym roku nad moim osiedlem było ich więcej niż zwykle i spore stada przelatywały w tempie ekspresowym tuż obok mojego balkonu, charakterystycznie krzycząc. Zdjęcia (oczywiście!) nie udało mi się zrobić; te w locie wychodziły nieostre, a o zbliżeniu nawet nie było co marzyć. 

Spójrzcie; czyż nie jest piękny?

Zdjęcie za: https://www.ekologia.pl/srodowisko/jerzyk-opis-wystepowanie-i-zdjecia-ptak-jerzyk-ciekawostki/

A tu, proszę: dla mnie od autora i ilustratorki książki "Głupie ptaki Polski", którym powiedziałam, że uwielbiam jerzyki i poprosiłam o uwzględnienie tego w dedykacji.

    Na koniec wiersz, w którym oddaję jerzykom, co jerzykowe ;) 

JERZYKI

Jerzyki w locie nieustannym.

Zawiła kaligrafia ptasia.

Na jasnym niebie tuszem czarnym

kreślą słoneczne imię lata.

Czarne eskadry niedościgłe,

dźwięcznym kryształem wibrujące;

kiedy się ściemnia, ich głos milknie

w czekaniu na wschodzące słońce.

One, kołując pod chmurami,

urzekające tworzą wiersze,

sławiąc krągłymi literami

letnie miesiące najpiękniejsze.

Kocham ich lot, wysokie krzyki,

ich akrobacje doskonałe;

gdy odlatują - w nagłej ciszy

jesieni  otwierają bramę.

A ja, wpatrzona w nieba niszę,

w przestrzeń wysoko nad głowami,

wciąż tęskniąc, czekam, by usłyszeć

lato grające jerzykami.