List prawie miłosny

 Dzisiaj przed południem w skrzynce na listy znalazłam ten oto liścik:

Oraz rozpuszczalną gumę mambę o smaku truskawkowym, nie śmiganą.

Ortografia oryginalna.

Czyż można się oprzeć takim wyznaniom? I gumie truskawkowej pt. mamba? Dzień od razu pojaśniał, chociaż nie, nie skarżę się, cieszę się niezmiennie dobrym nastrojem, wbrew ogólnej sytuacji. Tęsknię wprawdzie do wiosny, ale przecież każdy tęskni. Nawet nie o zimno mi idzie, bom zimnolubna raczej, tylko o ciemności od rana do wieczora.

W ogrodzie nic jeszcze się nie dzieje:

Dla przypomnienia późne lato w tym samym ujęciu:

Może coś przyspieszy, jeśli sprzątnę choinkowy zwis?

Przez okno w sypialni widok kojący, acz niezmienny od miesięcy. A i tak mi się nie znudził, tam zawsze coś się dzieje. A to awanturują się sójki lub sroki, a to dzięcioł szyszki obrabia, a to ganiają się wiewiórki:

W domu bez przerwy przestawiam durnostojki. Sama się pogubiłam co było miesiąc temu na miejscu tego, co jest teraz. Pokazuję to, co pamiętam, że zmieniłam:

Było tak:

Jest tak (znajdź różnicę):

Sytuacja na półce w kuchni nad oknem powoli się stabilizuje, chociaż niebieskie koty ciągle szukają swojego miejsca. Nie pamiętam, co tam stało przedtem, bo stało ze trzy razy:

Bezowa, Twoje cudne sznureczki (uwielbiam je) niezmiennie cieszą oko, chociaż nieco nadmiernie interesuje się nimi Czajnik. Jeszcze wiszą:

Trzoda przetrzymuje zimę w jedyny słuszny sposób:

Jest to gościnne łóżko w mojej pracowni, najczęściej sypia w nim MM.  Żebym nie wiem co robiła, czym przykrywała, wyrównywała i strzepywała, po nocy i tak wygląda jak barłóg na załączonym obrazku. Wynika to stąd, że w pracowni, zwłaszcza o tej porze roku, spędzam najwięcej czasu, a moje skarbuńki chcą być blisko, więc łóżko uznały za swoje. Kiedy ktoś ludzki ma na nim spać, zawijam wszystko w to niebieskie pod spodem i następuje szybka eksmisja. Nie, nie do budy. Do innego łóżka - mojego:)))

Skoro już o pracowni mowa - w tej szarzyźnie chce mi się koloru. Znalazłam dużą, starą ramę z owalnym otworem i puszczam wodze. Nie jest to nawet półmetek, dużo tu jeszcze malowania i  dopieszczania, bo rama jest naprawdę duża. Jakiś metr na 60 cm. Gmyranie w tych nasyconych kolorach sprawia mi wielką frajdę, czego i Wam życzę.