O samotności, a raczej jej braku

Gdaczecie w takim tempie, że trudno nadążyć ze sprzątaniem wybiegu. Na szczęście mam Siostrę, która nie po raz pierwszy wyciąga mnie z kurniczej (i nie tylko, hrehre) opresji. A ona robi to poważnie i naukowo, nie to co ja - fiku, miku, kot w kartonie lub na ryczce w Barcelonie.
Czasem trzeba mózg przewietrzyć i pogimnastykować. I strawy mu dostarczyć.
Dostarcza MM:
Właśnie mija kolejna rocznica śmierci mojego męża, z którym przeżyłam – bagatela – 40 lat bez 5 miesięcy. Co roku przy tej okazji nachodzą mnie różne myśli, o mniej lub bardziej egzystencjalnym charakterze, między innymi myśl o samotności. Mojej i innych osób będących w podobnej sytuacji. I myśl ta nieodmiennie, jak na razie, wiąże się z pewnym zadziwieniem. Zadziwieniem tym, że wcale nie czuję się SAMOTNA. I to wcale nie dlatego, że nie brakuje mi męża, bo brakuje. I nie dlatego, że mam mnóstwo znajomych, od których towarzystwa opędzić się nie mogę. Bo tak nie jest. I nie dlatego że np. mieszkam z dziećmi i wnuki mi spokoju nie dają. Bo mieszkam sama i wnuków nie mam, a dzieci żyją własnym życiem. Więc dlaczego właściwie nie cierpię z powodu samotności?

Wybaczcie Kurki, że wierna swojemu dydaktyzmowi przytoczę jedną z definicji samotności: „samotność wyrasta z rozbieżności między poziomem kontaktów społecznych jakich człowiek potrzebuje i pragnie, a liczbą i jakością kontaktów istniejących” (Peplau, Periman). Słowa POTRZEBUJE i PRAGNIE są tu kluczowe. Wyjaśniają bowiem dlaczego niektórzy z nas otoczeni ludźmi czują się osamotnieni, a inni, wydawać by się mogło, samotni, wcale tacy się nie czują. Bo dochodzi jeszcze ta JAKOŚĆ kontaktów oprócz ich ilości. Mnie, że tak po raz kolejny ekshibicjonistycznie stwierdzę, wystarcza niewielka ilość kontaktów, byle były one prawdziwie bliskie. Poza tym jeśli mi kontaktu brakuje (np. z dziećmi), to sobie go organizuję. Nie czekam, aż im przyjdzie do głowy sprawdzić czy matka jeszcze żyje. Poza tym, niech to nie zabrzmi bałwochwalczo, bardzo pomaga w zapobieganiu poczuciu osamotnienia fakt, że potrafimy dobrze się czuć we własnym towarzystwie. Samoakceptacja, poczucie własnej wartości, jak wynika również z badań, skutecznie zapobiegają osamotnieniu.

A jakie czynniki poczuciu osamotnienia sprzyjają? Między innymi takie jak:
- niska samoocena (z brakiem samoakceptacji) – bo wtedy nie „wychodzisz” do ludzi

- lęki i skłonności depresyjne – bo w ogóle nie wychodzisz

- egocentryzm, koncentracja na sobie – bo wydaje Ci się, że to ludzie potrzebują ciebie, a nie ty ich

- brak asertywności – bo czujesz się wykorzystywany(a) albo inni tak się czują w twoim towarzystwie – więc unikasz kontaktu, albo oni go unikają

- brak umiejętności społecznych – w sposób oczywisty ogranicza kontakty

Wynika z tego wszystkiego, że za nasze ewentualne poczucie osamotnienia odpowiedzialni jesteśmy przede wszystkim  my sami. Oczywiście los może nam tu mniej lub bardziej sprzyjać, ale w ostatecznym rozrachunku, jak by nie było, nie jesteśmy bezradni, choć czasem może się tak wydawać.