Dwa grzyby w barszcz

Napisałam dłuuugi komentarz pod poprzednim postem, który to komentarz wystrzelił w niebyt. Doszłam więc do wniosku, że równie dobrze mogę się odnieść do Waszych komentarzy w nowym poście, stary i tak już zatkany.
Pisałam w nim o tym, że parapetowy zwierz to kamienna foczka, wanienki na palec u dużej nogi już nie ma, sprawę i wanienkę załatwił Czajnik, a postawienie jej na parapecie było dużą nierozwagą z mojej strony. Pisałam także o tym, że padłam wczoraj w lompach - jak mawia się u nas w Wielkopolsce, a przyczyniła się do tego naleweczka wypita wraz z koleżanką D., bynajmniej nie nawał pracy, bo - prawdę mówiąc - trochę się wczoraj obijałam. Nie, żebyśmy się upiły na sztywno, jednak mnie uśpiło jak chloroform. Na starość tak mam z alkoholem. Bez sensu. Golnie sobie człek dla wesołości, a tu pfff...
Ponadto informuję, że palenie w kominku, który jest jedynym źródłem ciepła, nawet jeśli ten kominek rozprowadza (teoretycznie) ciepło rurami po reszcie pomieszczeń, jest upierdliwe do bólu. Z rur dmucha pyłem, który się wdycha - to po pierwsze. Kiedy ogień zgaśnie, błyskawicznie robi się zimno - to po drugie. Lepiej więc z domu na dłużej nie wychodzić, a w nocy nastawić sobie budzenie co 2 godziny. Trzeba nosić drewno, które powinno leżeć na zewnątrz, aczkolwiek pod dachem. W każdą pogodę i o każdej porze trzeba je nosić i to co najmniej kilka razy dziennie, bo w koszu przy kominku wiele się nie zmieści. Przy okazji śmieci się w całym domu, nie mówiąc o ciuchach, które albo trzeba co chwilę zmieniać i bez przerwy prać, albo chodzić w brudnych. Ja mam bez przerwy rękawy utytłane w sadzy, żebym nie wiem co robiła, nie uniknę tego. Drzwiczki od kominka są od środka osmolone i koniec. Można też przebierać się w jakieś "kominkowe" ciuchy przy każdym face to face z kominkiem. To mocno fatygujące.
Boję się wychodzić z domu i zostawić ogień w kominku - mam uraz od czasu, kiedy w poprzednim życiu zapaliła się sadza w kominie i pożar był o włos. Dochodzi jeszcze sprawa czadu. Wystarczy jakaś nieszczelność i ni ma Kurnika.
No i oczywiście koszty. Drewno jest piekielnie drogie, a suche, sezonowane i tylko liściaste (najlepiej dąb, buk, grab) jeszcze droższe. I trzeba je porąbać, to też kosztuje. Byle czym palić nie będę, wiadomo.
Reasumując, jeśli o mnie chodzi, przyjemności obcowania w ten sposób z żywym ogniem pozbawię się bez problemu. Zapalę sobie od czasu do czasu, jak mi się zechce. Przestudiowałam sprawę promienników ciepła, porozmawiałam z sąsiadem, który takowe ma i pójdę raczej w tym kierunku. Dom praktycznie jest już ocieplony, reszta prac to kosmetyka. Jeśli pogoda dopisze, za tydzień będzie ślicznie! Dałam ciała przy wyborze koloru blachy, nie podoba mi się. Poza tym tu i tam jest pomarszczona, bo dach jest krzywy, jak się okazało. W niczym mi to nie przeszkadza, zresztą wszystko jest tu krzywawe, chyba ktoś na oko budował. Jednak na dachu wygląda to tak sobie. Żałuję, że nie zaordynowałam ciemnej blachy. Trudno, tak musi zostać. Błędy kosztują.

 
Wreszcie dzisiaj (z kol. D.) poszłam w las, przymusiła mnie. Zrobiło się ciepło i słonecznie i chociaż zatrzęsienia grzybów nie ma, trochę uzbierałyśmy:

Jak na urobek dwóch osób pazernych na grzyby, łba nie urywa. W piątek drugie podejście. Zrobiło się ciepło, może znów się ruszą?
Rydzyków tylko kilka, ale za to pyszne, na masełku i chrupiące:

Fajne prowadzę życie, co nie?