Ogarniam się

Nie poszłam w las, chociaż specjalnie w tym celu i z koszykiem, przyjechała Marta. Lało albowiem jak z cebra przez cały dzień. Takie grzybobranie to żadna przyjemność. Pojechałyśmy więc na tutejszy cotygodniowy targ, ale i on był słabiutki przy tej pogodzie.
Mam wielką nadzieję, że od poniedziałku będzie meteorologicznie lepiej i ogacanie Kuriozy nabierze tempa. Chociaż nie mogę się skarżyć, robota postępuje. W związku z tym chodzę niedospana, bo fachowcy przyjeżdżają skoro świt. Nie ja odwalam główną robotę, ale i tak jest to dość męczące. A to do wodociągów mus polecieć, bo zawór przed licznikiem kapie, a to ustalić (i złapać!) instalatora do zaslepienia kranu w ogrodzie, bo zamarznie jakby co, a to okazuje się, że prądu w gniazdku na zewnątrz nie ma i trzeba go podciągnąć przed ociepleniem. Z pomocą (na szczęście) pani Justyny musiałam w szybkich abcugach przerzucić drewno spod domu pod płot, kostkę brukową spod drugiej strony domu na trawnik, powynosić śmieci poremontowe z tarasu.

Zdjęcie z wtorku, dzisiaj cała ta część jest już ocieplona, a za ociepleniem moja sypialnia!

 

Góra tego (śmieci) rośnie w zastraszającym tempie i nijak nie da się jej posortować. Tu kawałek papy przyklejony do folii, tam kawałki betonu, ówdzie resztki styropianu, o pojemnikach po kleju, plastikowych opakowaniach po bukwiczym nie wspomnę. Bez kontenera na śmieci mieszane się nie obejdzie. Gdzie one lądują, wolę nie myśleć. A to tylko jeden niewielki remont.
Ale do rzeczy. Wewnątrz jestem mniej więcej ogarnięta, aczkolwiek wszędzie jeszcze coś się wala i szuka swojego miejsca. Kanciapa przy kuchni ratuje mnie przed totalnym chaosem, chociaż na razie miejsce w niej nie jest maksymalnie wykorzystane. To się zmieni z czasem:

Regał jest rozwojowy. Kupiłam go w klamociarni i jest to tzw. talerzówka, tzn. mebel do eksponowania talerzy. Solidny, dębowy i bez robali. I tani!

Między (dosłownie!) noszeniem drewna i bruku przemalowałam szafki w łazience, trzeci raz zresztą. W pierwszej wersji przeszlifowałam drewno i zawoskowałam. Nie podobało mi się to, łazienka jest maniunia i wyglądała w tym drewnie jak sauna. To przemalowałam (przedtem ściągnąwszy wosk) szafki na czarno. Same w sobie wyglądały fajnie i elegancko. Kiedy stały na podłodze – też. Powieszone natomiast (bo one są wiszące) wyglądały fatalnie, jak skrzyżowanie ołtarza z katafalkiem. Znów przeszlifowałam i przemalowałam na kolor pt. czysta kartka, który jest zbliżony do ziarna sezamu, hrehre. Nareszcie jestem zadowolona. No, prawie.
Malownicza historia szafek za dziesięć zeta z olx:

W międzyczasie były jeszcze kombinacje z koszykami i dobraniem bejcy na półkę!
Dla przypomnienia i maniuniej satysfakcji, łazienka bardzo przed:

Trochę po:

I całkiem po. Chyba:)

 

 

 

 I trochę migawek z życia wziętych, jak leci. Więcej ich matka nie miała:

W pracowni nadal dość surowo, ale za to za oknem przyjemnie:

 

Czajnik już urzęduje:

 

Wybieram kolor elewacji:

I tak to ciągle wygląda...

I przyozdobiłam kominek:

A w ogrodzie:

I to już wszystko!