W CIEMNOŚCIACH

Minęło Halloween. Szykowałam na tę okazję nowy post, ale nie udało mi się dopracować szczegółów.

Już chciałam zostawić temat do przyszłego roku i zrezygnować, ale Gorzka Jagoda uświadomiła mi, że ten magiczny czas, kiedy granica między światami jest bardzo cienka, będzie trwał aż do przesilenia zimowego. Postanowiłam zatem wziąć się jednak do pracy, a na razie, dla wprowadzenia was w klimat, prezentuję wiersz "W ciemnościach", który napisałam dawno temu na konkurs u Pantery, jeszcze na blogu "Świat to dżungla". Niektóre Kury pewnie ten wiersz pamiętają, a inne nawet go nie poznały, ale zapraszam wszystkie do mrocznego świata ciemności...

Księżyc w nowiu i światła gwiazd także nie widać,

bo się skryło za czarnym gęstym chmur całunem.

Ziąb przenika do szpiku, a ciemność straszliwa

ze wszystkich stron napiera lepkim zwartym murem.

Z wilgotnych zakamarków mgła wypełza gęsta

i zimnymi mackami w każdą szparę wnika.

Dookoła nikogo; lecz w plecy się wwierca

spojrzenia upartego bezlitosna igła.

Prędzej, prędzej - gdzie znaleźć bezpieczne schronienie?

Gdzie i jak się przed grozą strasznej nocy chronić?

Zewsząd ścigają chwiejne, rozedrgane cienie,

śmiechy dziwne, dotknięcia lodowatych dłoni…

Już oddech w piersi rwie się i serce łomocze,

i drży z wysiłku ciało zlane zimnym potem...

Wtem znika mgły zasłona, jak ucięta nożem,

jakiś dom widać, w oknie światło zapalone!

Lecz w męce sił ostatek dobyty, by dobiec,

by drzwi za sobą z ulgą zatrzasnąć plecami,

nie zda się na nic, bo najpotworniejsza groza

kryje się za na pozór bezpiecznymi drzwiami!

Z ust się wyrywa nagły okrzyk przerażenia,

koszmar ze snów najgorszych ohydą oślepia,

serce w biegu ustaje - i wszystko zamiera...

Tylko w ciemnościach głodnych coś zachłannie czeka...