Opowieść z poprzedniego stulecia

Lilkę B. poznałam w roku 1999. Jakby nie patrzeć, w ubiegłym wieku. Sama sobie tego nie uświadamiałam! Lilka, a Ty? Znamy się dziewiętnaście lat! Jesteśmy ubiegłowieczne! Z trudem w to wierzę, przecież to było dopiero co...
Ale do rzeczy. Były to burzliwe lata oszalałego kapitalizmu, stare się wykopyrtnęło, a nowe raczkowało. Wykopyrtnęła się też moja ówczesna praca, niczego sensownego długo nie mogłam znaleźć, zatrudniłam się więc w miejscu kompletnie mi obcym pod każdym względem. Dotąd robiłam w kulturze, a tu nagle sklep i to od razu moloch pt. Auchan. Szukali kogoś z językiem i - jak na tamte czasy - płacili nieźle. Poza tym szło nowe i trzeba było się "przebranżowić". Gdybym wtedy wiedziała w co się pakuję, wiałabym gdzie pieprz rośnie. To jest jednak opowieść długa i na inną okazję. W każdym razie gdybym zwiała, nie poznałabym Lilki B. Wszystko dzieje się po coś - jak to mówio:).
Na pół roku wylądowałam w Warszawie. Auchan zatrudnił wtedy całą obsadę hipermarketu na Poznań i wszystkich (z Poznania) - od sprzątaczki, przez "półkowych", managerów po derekcję zakwaterował w warszawskim hotelu. Terminowaliśmy w Auchan na Modlińskiej - to był drugi hiper w Warszawie (po Piasecznie) i chyba czwarty w Polsce. Byłam odpowiedzialna m.in. za logistykę tego przedsięwzięcia i musiałam zapanować nad tymi wszystkimi ludźmi - w sensie organizacyjno-socjalnym mówiąc najogólniej. Było to ok. 300 osób! Lilka B. była wówczas szefową recepcji w onym hotelu. Szybko się zaprzyjaźniłyśmy i tylko dzięki temu udało mi się przetrwać ten czyściec. Co tam się działo, co się działo! Kiedyś, w którymś poście już o tym pisałam, Lilka też. No i tak to. Odtąd  w zasadzie żyli długo i szczęśliwie. Wyjechałam z Warszawy  i na parę lat wpadłam prosto w objęcia Auchan Swadzim, ale cały czas - Lilka i ja - miałyśmy kontakt, od czasu do czasu odwiedzałyśmy się tu albo tam. Potem Lilka B. miała bardzo trudny czas i kontakt się rozluźnił. Niby jakiś tam był, ale taki żaden właściwie. Zebrałyśmy się obie do kupy i bum! Oto Lilka B. w stroju weekendowym:

Pogoda nas zaskoczyła, zrobiło się ciepło i trzeba było się przebrać:

I rozpakować prezenciki:

Rzony Stefana przez "rz" nie było...

Ale za to...

Kureiry niefejsbukowe mogą nie wiedzieć, że występuję tamże jako Stefan B. i mam harem w postaci Rzon Stefana.

Snułyśmy się tu i tam, do miasta nam się nie chciało, miałyśmy o czym gadać i czym popijać. Pierwszego dnia używiła nas Olesa, drugiego dnia pojechałyśmy do Marty niby to podziwiać jej magnolię

a tak naprawdę to na obiadek, hrehre. Lilka dla niepoznaki próbowała podrasować pelikana cud urody

który to pelikan jest prezentem i ten, ekhm...
Mam plan taki, że przerobię go na tukana:)
No i dwa dni przeleciały nie wiadomo kiedy. Z Warszawy do Poznania jedzie się teraz 2,5 godziny, toteż mam nadzieję, że niebawem akcję powtórzymy. W jedną lub drugą stronę! Co nie, Lilka?