Kobieto, puchu marny...

Dziś - dla odmiany - pogadajmy nie o duszy, a o ciele (pośrednio).
Lubię otóż odjechane ciuchy, zawsze lubiłam. Dawno temu, jeśli nie umiało się szyć, było o nie bardzo trudno, o wszystko zresztą było trudno, a i noszenie czegoś choćby trochę odlotowego wzbudzało sensację na ulicy.  Nie wiem skąd wzięło mi się to upodobanie, nigdy nie miałam zamiaru nikogo szokować, ale zawsze siedział we mnie jakiś rodzaj buntu, przekory, nie wiem jak to nazwać. Już jako małe dziecko - na tyle małe, że tego nie pamiętam - urządzałam ponoć dantejskie sceny przy ubieraniu.
Jako młoda dziewczyna parę ciuchów przywiozłam sobie z Francji, jednak największą uwagę przyciągało kolorowe, meksykańskie poncho. Wtedy u nas o poncho nikt nie słyszał. Nosiłam je latami, aż ze mnie spadło. Potem szyłam sobie (nie umiejąc szyć) sukienki z prześcieradeł, takie z kimonowymi rękawami. Byłam szalenie awangardowa, nikt nie wiedział, że ja tylko takie umiałam wyciąć i zszyć. Naszywałam na te sukienki kolorowe aplikacje. Miałam dwie, pomarańczową i żółtą, bo takie miałam prześcieradła jakimś cudem upolowane - zaczęły się wtedy pojawiać kolorowe pościele. Mam dwa takie prześcieradła do dzisiaj, są nie do zdarcia. Sukienki oczywiście zanosiłam na śmierć.
Na drutach też dziergać nie potrafię - tylko prawo/lewo, a jednak udziergałam sobie i Marcie ogromne poncho z kolorowych resztek. Było olbrzymie, dość grube i prawie do ziemi i ono dopiero wzbudzało sensację! Do tego stopnia, że syn MM prosił ją, żeby przychodząc po niego do szkoły nie zakładała go.
Właściwie dopiero teraz można poszaleć z ciuchami. Aktualne trendy i swoboda panujące w tej dziedzinie bardzo mi odpowiadają. Można założyć na siebie wszystko. Niewiele, zgoła nic, jest w stanie zaszokować kogokolwiek.
Nie mam większych oporów, aczkolwiek nie myślcie sobie, że nic, tylko kombinuję, co by tu odjechanego na siebie włożyć. Aż tak ekstrawagancka nie jestem i nie zawsze mi się chce. Kocham zwłaszcza odjechane spodnie i takież torebusie. Butami też nie pogardzę, chociaż odjechanych nie mam, bo o nie akurat u nas trudno. Ale noszę buty określonego typu, najlepiej na grubym, równym spodzie, nigdy płaskie!
Nie rozumiem jednego. Jest masa kobiet, które w okolicach 50/60+ zaczynają ubierać się jak własne prababcie twierdząc, że w "tym" wieku to, czy tamto nie wypada. I nie chodzi im o dekolt do pasa lub mini spódniczkę, tylko np. o kolor. Bukbroń, nie może być zbyt wyrazisty. Dlaczego, pytam grzecznie??? Co jest nieprzyzwoitego w kolorze np. czerwonym lub fuksjowym? Właśnie takie panie, zlewające się z otoczeniem, gapią się z dezaprobatą na moje portki i fuksjową torebusię oraz takiż szal i ust pąkowie.
Popatrzcie na zimową ulicę (latem to jeszcze pół biedy), masakra!
Pokażę Wam moje najbardziej odjechane spodnie z krokiem w okolicy kostek, przez co wyglądają w zasadzie jak spódnica (normalne też noszę, żeby nie było!). Gdzieś po drodze wspomniałam w komentarzach o tym, jak pewne spodnie są jednocześnie bluzką. Da się spodnie zdjąć przez głowę? Da się!
Trudno zrobić im zdjęcie, bo czarne:

Tutaj dziura w kroku (za przeproszeniem Państwa) na głowę oraz zdobienia w postaci frodkowych kudłów. Poznaję po skręcie:

A to już bluza. Byłam w niej na weselu syna KolKi. Do tego miałam jasnoszare, cienkie spodnie (też nieco odlotowe):

Kolejny przyodziewek. Myślicie, że to spódnica? A nie, to też spodzień:

A dzisiaj wyszperałam w lumpeksie cud urody nowiutkie fiuterko! Za całe 16 zeta:

I jeszcze chciałabym pokazać obrazek, który przeznaczyłam na bazarek dla kotów Gosianki. Bazarek za kilka dni! To akryl na płycie, 30 x 24 cm:

I Czajniczek, bo piękny: