Wyznania wdowy

To nie ja wyznaję, chociaż przeszłam przez wszystkie stany wymienione poniżej przez MM oprócz wdowieństwa, które mi nie grozi. A ponieważ nie było moim udziałem, nie wiem co jest gorsze. Jedno i drugie jest okropne.

***

Kurki; naszło mnie dzisiaj na pewne zwierzenie. Otóż wypełniając ostatnio przy jakiejś tam okazji rubrykę „stan cywilny” zaczęłam się zastanawiać, dlaczego tak nie lubię słowa „wdowa”. Unikam go jak tylko mogę, zastępując słowem „wolna” lub mówiąc po prostu „mój mąż nie żyje”. Zdarza mi się o sobie powiedzieć "wdowa" wyłącznie w sytuacjach urzędowych, kiedy nie ma już innego wyjścia. I sama do końca nie wiem dlaczego to słowo tak mnie mierzi. Bo że mierzi, to wiem.

Wiecie co? Słowo „wdowa” ma dla mnie taki brudno brązowy kolor, jest matowe i ciężkie. W przeciwieństwie do słowa „panna”, które jest jasne i zwiewne, „rozwódka”, które ma dla mnie coś (o dziwo!) z zalotności i też jest w jasnym kolorze. Mężatka zaś brzmi dostojnie, stabilnie (hrehre) i ogólnie nieźle. Dla jasności dodam, że przeszłam w życiu przez wszystkie cztery „stany”, więc argument, że nie wiem o czym mówię, nie ma zastosowania. 

No i właśnie - wracam do „wdowy”. Z pewnością z wdowieństwem kojarzy się ból, żal po stracie, żałoba. Na marginesie - jedna z moich znajomych twierdzi, że zazdrości mi trochę wdowieństwa. Bo – jak mówi – ja mogłam przeżyć żałobę i zacząć układać sobie życie, wiedząc że to co zaszło jest nieodwracalne. Ona zaś, z nieletnim dzieckiem  i w kwiecie wieku porzucona przez męża, który odszedł do innej, pomimo upływu lat ciągle nie potrafi się z tym pogodzić. Tak sobie myślę, że żałoba po tego typu stracie rzeczywiście jest trudniejsza, ponieważ nie ma w niej elementu nieodwołalności, więc trudniej dojść do etapu akceptacji.

A we wdowieństwie trudność chyba polega na tym, że jest to stan trochę „ni pies ni wydra”. Niby jesteś wolna, ale przecież przeszłości wymazać się nie da. Twój zmarły partner jest z tobą wszędzie. Czasem to czujesz prawie namacalnie, czasem mniej, czasem wcale, ale on jest, zwłaszcza, jeśli przeżyłaś z nim wiele lat. Dochodzi do tego czasem, najczęściej nieuzasadnione, poczucie winy związane bądź z samymi okolicznościami śmierci, bądź z różnymi wydarzeniami z przeszłości. Nie chcę tu snuć rozważań na temat zmienionej sytuacji społecznej, obniżonego statusu społecznego, pogorszenia sytuacji materialnej i całego tego balastu psychospołecznego jaki niesie na plecach tzw. wdowa. A otoczenie społeczne, i to bliższe, i to dalsze, nie bardzo nam pomaga. Zauważcie, że wprawdzie już nie te czasy kiedy wdowie kazano chodzić w czerni do końca jej dni albo palono ją na stosie razem ze zmarłym mężem, ale byłoby najlepiej, żeby ona jednak zachowała wierność zmarłemu, niezależnie od tego jakim on mężem był. Takie wdowy cenione są najbardziej. O takich mówi się z szacunkiem. Określenie „wesoła wdówka” ma wydźwięk pejoratywny.

Pisząc to, sama sobie trochę poukładałam to co czuję przy słowie „wdowa”. Nie lubię go, bo niejednoznacznie określa moją sytuację psychospołeczną, wiąże mnie jakimiś zobowiązaniami których wolałabym nie czuć, dając niby wolność, która tak naprawdę wolnością nie jest, a ja nie potrafię tak do końca z tego wszystkiego się wyzwolić, więc zaczynam od słowa. Bo przecież „…na początku było słowo…”

Mnóstwo wdów jest wśród ptaków, a wszystkie śliczne:

wdówka białobrzucha

wdówka płowosterna, ornitofrenia Piotr Gryz

wdówka rajska