O pewnym spełnionym marzeniu

Na razie nie moim, ale i na to przyjdzie czas.
W pierwszych słowach proszę o wybaczenie - nadgryziona ręka ciągle jest niezbyt użyteczna i każdy nieopatrzny ruch sprawia mi niemały ból. Z powodu znaków diakrytycznych pisanie na klawiaturze też do przyjemności nie należy, ale jakoś dam radę. Mam patent: do przyciskania stosownych klawiszy używam przyrządu do rozcierania pasteli i paluchi nie są mi do niczego potrzebne!
Byłam otóż w willi Kuriozie przyjrzeć się temu i owemu oraz przemyśleć to i tamto, co mi się udało. Mam jasność, czekam na dyspozycyjność fachowca i zaczynam tę przygodę.
Chyba już wspominałam, że mieszka tam moja koleżanka, z którą znamy się jakieś dwadzieścia parę lat. Po drodze wprawdzie kontakt nam się gdzieś zagubił, ale zawsze wiedziałam co u niej i odwrotnie. Wiedziałam, że mieszka w tych pięknych okolicznościach przyrody, więc kiedy zaczęłam szukać willi, po prostu tam pojechałam. I nie, nie od razu znalazłam Kuriozę. Znalazłam ją w internecie i dopiero gdy pośrednik zaczął mi tłumaczyć jak tam dojechać, zdałam sobie sprawę, że to jest to samo miejsce i to w odległości rzutu beretem, czyli jakieś 150/200m! Coś jest w tym zbiegu okoliczności, prawdaż? W każdym razie lubię tak myśleć. No i nadajemy na podobnych częstotliwościach (z D.) co jest nie bez znaczenia. Prawdą jest też to, że to miejsce od pierwszej wizyty wywołuje we mnie pozytywne emocje. Na razie nic mnie tam nie zraziło. Nie czułam tego w stosunku do tamtego GUMNA, nie od razu. Musiało upłynąć całkiem sporo czasu zanim je oswoiłam. I nie ma to nic wspólnego z tym, co stało się po dziesięciu z górą latach.
Wybaczcie ten przydługi nieco wstęp, już przechodzę do sedna. Otóż koleżanka moja, dalej zwana D. wcale tam nie mieszka od zarania dziejów. D. to mieszczka z samego centrum miasta, która marzyła o domu z ogródkiem. Zycie pomykało, dzieci dorosły, aż marzenie doczekało się swoich pięciu minut. Było maniunią willenką, ale D. marzyła o domu z ogródkiem i pięterkiem! I o widoku z pięterka! I ma! Ogromnym, wielomiesięcznym nakładem pracy, kosztem trudów życia na rumowisku (nie przesadzam!), z gotowaniem zupy i nie tylko na tarasie oraz użerania się z fachowcami i wbrew opiniom i dobrym radom znajomych królika (po co ci to, kto to będzie sprzątał/ogrzewał/mył, jak za 5/10 lat wejdziesz po schodach i jak wyjdziesz z wanny, itd.itp.), dopięła swego. Siłą rzeczy śledziłam budowę tego marzenia od samego początku. Pięterko gotowe, widok nie zniknął. Prace wykończeniowe nadal trwają, stąd trochę bałaganu, ale co to za bałagan! Pieszczota, nie bałagan. Chciałabym taki mieć, bo on oznacza szczęśliwy finał!
Tak więc, z błogosławieństwem D. zaglądamy na górkę:

boszszsz, te schody! wchodziłabym na rękach albo zjeżdżałabym po poręczy, żeby nie zniszczyć! pod schodami tymczasowa kuchnia

kawałek łazienki

Schodzimy, dół się jeszcze robi, funkcję kuchni/salonu pełni hol:

Wejście przez werandę. Wyobrażacie ją sobie całą w kwieciu?

Koleżanka D. jest dla mnie dopingiem. Kurioza to wyzwanie, ale dam radę. Moje marzenie jest trochę narzucone przez los, co nie zmienia faktu, że lubię o nim myśleć, a raczej o jego spełnieniu. Prawdę mówiąc nie mogę się doczekać. Dzisiaj znalazłam na furtce liścik pt. Jestem zainteresowany kupnem tego domu + numer telefonu. Za późno, hrehre! Moja ci ona, willa Kurioza!