Ostatni nius po staremu

Komputer nie chce współpracować, a ja nie mam ani czasu, ani ochoty, aby z nim teraz walczyć. I tak zaraz się odłączę i kto wie, kiedy i jak wrócę? Zawsze pozostaje smartfon, ale tylko do kontaktu - posta chyba w nim nie sklecę. Nie wiem zresztą, nigdy nie próbowałam, ale pisanie na tym ustrojstwie to masakra, wiadomo.
Ogarnęłyśmy dzisiaj z MM książki i naczynia, czyli najgorszą część przeprowadzki, przynajmniej dla mnie. Wszystko już w dwóch samochodach, jutro jedzie do Kuriozy. Po resztę przyjadą panowie w sobotę rano. Książki trochę przetrzebiłam, ale niczego palić nie będę! Pójdą w świat, zawsze tak robię.
Śniło mi się, że spotkałam koleżankę, która miała przepiękne, czerwone pazureiry. I w tym śnie obiecałam sobie, że kiedy to wszystko ogarnę, pójdę do kosmetyczki i też takie będę miała. No nie wiem...
Krótko mówiąc, godzina "W" się zbliża i zaraz zniknę z horyzontu. No i ten komp, który co chwilę zrywa mi połączenie. Nie martwcie się więc, że mnie nie ma, bo jestem.
Na osłodę kominek, który w trakcie. Turczyn przysięga, że w piątek będzie gotowy.

 

PS. Wiadomość dla Lilki: wczoraj wiozłam szczałą awaryjne drzwi. Wsadziłam je zawiasem w stronę mojego prawego ucha i zapomniawszy, że one (drzwi) tam są, co i raz waliłam się w ucho onym zawiasem, a czy droga wolna z prawej, sprawdzałam pode drzwiami. Ale pasują jak ulał! Nie ma to jak stara, komunistyczna robota!