Pisać każdy może?

Może i może, ale czasem byłoby lepiej, gdyby tego nie robił. Sąsiadka mojej siostry pożyczyła jej grubą książkę z takim oto dictum: Obiadu nie ugotujesz, nie będziesz w stanie się oderwać! Siostra trochę obawiała się o losy obiadu, ale zaryzykowała i zajrzała do środka. Sąsiadka miała rację, nie mogła się oderwać. No i obiad poszedł się...
Nie wiem czy powinnam zdradzić nazwisko autorki - wprawdzie nie jest to żadna tajemnica, a nawet wręcz przeciwnie, skoro wydała powieść - jednak nie jest moim zamiarem znęcanie się nad kimkolwiek. Zadziwia mnie jednakże fakt, że ktoś takie bzdety pisze, ktoś je redaguje, wydaje i - co gorsza - kupuje. Mało tego, na okładce jest rekomendacja Beaty Tyszkiewicz. Krytykiem literackim wprawdzie nie jest, ale miałam o niej lepsze zdanie, o ile rekomendacja nie jest wyssana z palca.
Już pierwsze kwestie na pierwszej stronie zapowiadają duże emocje. "Podjęła decyzję, dlatego piętnaście minut później długie pasma jej hebanowych gęstych włosów pokrywały posadzkę salonu fryzjerskiego". I dalej: "W jej oczach przeważnie ukryta była tęsknota". Od razu wiemy, że będzie romantycznie! I jest: "Jego wąsiska zadrżały, poruszone wiatrem wiejącym od strony lasu". Konie - w przeciwieństwie do bohaterki nie mogły tego widzieć, toteż "sprawiały wrażenie znudzonych jazdą". Ona zaś "odczuwała przemożną ochotę, by znowu podejść do fortepianu, spojrzeć w oczy muzyka i zobaczyć w nich cząstkę nieba". Zwłaszcza że właśnie "poprawiła sobie sukienkę, a czerwony dżersej, ciasno przylegający do ciała, rozwinął się w dół, poruszony dotykiem jej palców (...), przez swoją delikatną skórę wyczuwała smrodek zakłamania". On, zupełnie snującym się smrodkiem niezrażony, "pożerał wzrokiem jej nogi na całej długości". Nie dziwota, że "Łucja nie mogła opędzić się od myśli, że gdyby tylko mogła, ta kobieta chętnie zlinczowałaby ją, choćby wzrokiem".
Przy zdaniu: "Skóra chorej z każdym dniem robiła się coraz cieńsza i bezwstydnie ukazywała cieniutkie żyłki" wymiękłam. Przekartkowałam tylko sto parę stron, a książka liczy ich sobie 426 i to jest pierwszy tom! Wybrałam tylko to, co samo wpadło mi w oko, bo nie da się tego normalnie przeczytać. Dawno nie czytałam takich nieudolnych wypocin o koślawej składni. Jednak mimo wszystko, dla wąsisków poruszanych wiatrem od strony lasu warto było zajrzeć:)
Pamiętacie powieść, którą napisałyśmy u Kretowatej? Była lepsza! Pracowicie zebrałam ją swego czasu w całość i tkwi gdzieś w czeluściach bloga. Może w wolnej chwili uda mi się ją znaleźć i wkleić do zakładek - ku uciesze.
To co, Kureiry, do piór? Pisać każdy może...