A na gumnie goście ze świata!

Nadejszła wiekopomna chwila, długo planowana i oczekiwana. Tak długo, że strach, czy aby los nie zgotuje po drodze jakiejś niespodzianki i nagłego zwrotu akcji. Ale nie, nie zgotował, pogoda dopisała jak marzenie - w nocy deszcz, w dzień ciepło, ale nie przesadnie. Gumno przygotowane, trawa skoszona, choć nie bez problemów (zepsuła się kosiarka), posprzątane. To czekamy:

Nadal czekamy:

Pieski poskręcane z niecierpliwości - rozpoznają tę krzątaninę, a gości kochają!
Ja też nóżkami przebieram, koafiurę co i raz poprawiam, krytycznym okiem spoglądam na pazureiry domyte Szczęściem Ogrodnika.
I wreszcie... Nareszcie!

Już wiecie, kto to? Nie będę Was dłużej dręczyć. To jest Kasia Alzacka! I Wu! Kolejny dowód na to, że dla bloginek nie masz przeszkód ni kordonów! Kasia i ja padłyśmy sobie w nasze kurze ramiona i było tak, jakbyśmy się od dawna znały! Żadnych barier! Ale ja wiedziałam, że tak będzie, bo zawsze tak jest i już. Kasia i Wu są ciepli, otwarci i bezpośredni. Przegadaliśmy ponad dwie godziny i już trzeba było się żegnać. Nie zdążyłyśmy wymienić wszystkich doświadczeń...

 Bardzo żałuję, że tak krótko, ale nie będę zachłanna. Przed Kasią i Wu dłuuuga droga. Zdążyłyśmy wszak wymienić prezenciki. Taki oto przepiękny świecznik Kasia dla mnie wyszperała we francuskim "czaczu":

 Który natychmiast znalazł swoje miejsce:

I barometr, który czarno na białym pokazuje "beau temps" czyli piękną pogodę:

W sprawie miejsca barometr jeszcze się waha.
Kasia wyszperała też przepiękną porcelanę, która częściowo zasili kolejną edycję Skarpety. Jest bardzo piękna (porcelana) i markowa, więc podejrzewam, że trzeba będzie o nią zawalczyć.
O alzackim winie już nie będę gadać. O nim się nie gada, ono się pije, co zamierzamy właśnie uczynić.
Kochana Kasiu i Wu, to były piękne dwie godziny, a minęły jak mgnienie. Mam niedosyt i teraz muszę z nim żyć. Mam nadzieję, że niedługo. Dziękuję i szerokiej drogi!