Potępiam

Wstrząsająca historia kociaków zapakowanych do kartonów i oklejonych szczelnie taśmą, która obiegła wczoraj całą chyba Polskę (i dobrze) zbulwersowała i mnie. Długo nie mogłam się uspokoić, właściwie dotąd się nie uspokoiłam. Dręczy mnie świadomość, że to wierzchołek góry lodowej. Ta historia po prostu „się wydała”. Gdyby nie czyjaś przytomność umysłu i może zbieg okoliczności, nikt nie usłyszałby o jakichś tam kotach pozostawionych na powolną śmierć w męczarniach.
Dobrzy ludzie zajęli się kociakami i uratowali je, bo (prawie) zawsze znajdą się dobrzy ludzie, którzy muszą naprawić to, co inni zepsuli, zrujnowali, zadręczyli. Zbyt wiele jednak takich historii nie kończy się happy endem.
Policja sprawdza, czy „nie doszło do naruszenia”, do którego doszło przecież jak cholera i co tu sprawdzać, na litość boską?
Od wczoraj zastanawiam się skąd w człowieku tyle okrucieństwa i sadyzmu, skoro zwierzęta go nie znają? Przecież pochodzimy od zwierząt?
Nazbyt często winę zwala się na rodziców, a przyczyn okrucieństwa szuka się w traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa. Oznaczałoby to, że agresji uczymy się w dzieciństwie - naśladując innych, ale także poprzez doświadczanie agresji i okrucieństwa na sobie. Rodzic bijący swoje dziecko zapewne również był poddawany przemocy ze strony swoich rodziców. I tak dalej, aż do zarania dziejów. Zadaję sobie pytanie gdzie jest początek łańcucha przemocy? Kto zaczął? Kto zasiał to ziarno i skąd je wziął? Pierwszy homo sapiens nie mógł być bity, skoro był pierwszy?
Inna teoria mówi o tym, że okrucieństwo jest kompensowaniem sobie poczucia niższości, kompleksów, odrzucenia i upokorzenia.
Obydwie teorie trzymają się kupy, jednak mnie nie przekonują. Co z milionami oprawców w służbie Hitlera, Stalina i im podobnych? Wszyscy byli bici przez rodziców i upokarzani? To musi tkwić gdzieś głębiej, a sprzyjająca sytuacja to coś uwalnia, jak zarazę, która latami może spać gdzieś w zakamarkach naszego organizmu, aż któregoś dnia budzi się do życia. I co sprawia, że jeden osobnik jest okrutny i zdolny do najgorszych czynów, a inny nie? A może też jest, tylko jeszcze o tym nie wie?
Pomijam oczywiście jednostki chore psychicznie. Dla mnie jednak ktoś, kto świadomie zadaje ból żywym istotom nie może być zdrowy psychicznie. Nic nie usprawiedliwia dwóch potworów spod Oławy. Ani bezmyślność, ani bieda, ani głupota. Równie dobrze można by usprawiedliwiać pijaka, który zabił po pijanemu, bo nie miał świadomości czynu.
Wiem na pewno, że we mnie drzemie, a właściwie nieustannie czuwa, bezsilność. Okropna, dojmująca, objawiająca się ściskiem w gardle. Niewiele mogę zrobić poza strzępieniem jęzora. Mogę jeszcze potępić, co niniejszym czynię. Róbmy to wszędzie – w domu, na ulicy, w blogu, gdzie tylko się da i nie tylko te dwa wyciruchy. Słyszycie, odrażające babusy spod Oławy? Potępiam was tak bardzo, że brakuje mi tchu. Gardzę wami i życzę, aby w swoim czasie wasze dzieci zrobiły wam to, co wy zrobiłyście kociakom.

Dla osłody:

Kto zgadnie, w czym zasiada Czajnik?

 PS. Internet od wczoraj zawraca gdzieś przed wsią, więc może być różnie...