NASZE MAŁE RYTUAŁY

Nasze - czyli moje i Tropika. A więc: rano. Śpimy. Każde u siebie.  Godzina 7.00-7.15. Sąsiedzi z naprzeciwka wypuszczają wrednego Kajtka. Kajtek, jak to wredota, pierwsze kroki kieruje do naszej furtki i wydziera się na cały głos, chcąc obudzić Tropika i wywołać go do płotu, celem zrobienia awantury na całą ulicę. T czasem reaguje, pędząc z wrzaskiem do drzwi ( a tu zamknięte!) a czasem udaje, że śpi. Gdy reaguje, to po zderzeniu z zamkniętymi drzwiami przychodzi do mojego pokoju, z cicha popiskując. Wtedy ja udaję, że śpię i demonstracyjnie odwracam się tyłem, przekładając się na bok. Po kilku piśnięciach poddaje się i wraca do siebie. Zasypiamy z powrotem, on mocno, ja niekoniecznie.

Wstajemy między 8.00 a 8.30, zanim ja się wykokoszę, on już gotowy przy drzwiach. Otwieram, wychodzimy na podwórko. Szybkie węszenie górnym wiatrem (Tropik), parę głębokich wdechów i wydechów (ja). Sikanie (oboje, z tym, że ja w domu). Wracam na podwórko sprawdzić, czy nie poleciał jeść trawy (nie wolno mu). Czasem je, czasem nie. Jak je to rżnie głupa, że właśnie się bawi piłeczką tenisową i zupełnie niechcący mu te źdźbła wlazły do pyska. Lecę z wrzaskiem i odganiam, budząc czasem zainteresowanie przechodniów, mogących podziwiać moje nocne stroje. 

Wracamy do domu. T kombinuje, czy najpierw robimy śniadanie, czy się najpierw będę myć i ubierać. Jak myć, to idzie z powrotem na podwórko, jak jeść to zasiada w kuchni. Oczywiście hrabia pierwszy dostaje jeść, ryż, kurczaczek zmielony, woda, dwa lekarstwa w proszku, dwie tabletki w mięsku. Czekanie jest nieznośne i powoduje powstawanie jezior śliny na podłodze, szmata zawsze na podorędziu. Jak pies załatwiony, to zabieram się za moje śniadanie. Wyciągamy pieczywo z kredensu (myszy!) , kroję na ścierce na kolanach, wszystkie okruszki są skrupulatnie zbierane. T dostaje odrobinę chałki. Robię kanapki, po zrobieniu piesuś dostaje jeszcze odrobinę ryżu na sucho, gruda ryżu ląduje też na moim talerzu. Idziemy do pokoju jeść. Jeszcze przygotować moje leki, co nieco czasu zajmuje, zdąży się jeszcze spatrolować podwórko. No, nareszcie zaczęła jeść! Z każdej kromeczki końcóweczka ląduje w zgłodniałej paszczy. A na koniec ta gruda ryżu w charakterze deseru, talerzyk oblizany. Można udać się do swoich zajęć. 

Jak niepogoda to śpi , budząc się z zegarkiem w brzuchu 2,5 godziny po śniadaniu, na lanczyk w postaci chrupek trzustkowych z wodą . Chrupki trzeba wrzucać do wody, inaczej się nie napije, a musi na nery. Jak pogoda to rezyduje na podwórku, komentując z yorkiem sąsiadów (zwanym Józkiem) przejeżdżające rowery i motory, biegające dzieci i psy. Jak gorąco, to odpoczynek w domu. To samo jak leje albo jest ponuro.

Następnie w porze obiadowej powtarza się procedura śniadaniowa, bez kanapek. Ale gruda ryżu na talerzu obowiązkowa. Potem z reguły przychodzi Pan. Na Pana się włazi, przytula, liże po twarzy i szyi (zwłaszcza jak np wysmarował sobie szyję jakąś maścią przeciwbólową, wszelakie maści i kremy są bardzo mile widziane), a w przypływie uczuć i obaw, że się nie pójdzie, zarzuca się łapy na szyję i zjeżdża pazurmi w dół... Potem się idzie na spacerek, nie za długi, ale zawsze, raz w tygodniu się jedzie na kontrolę kortów tenisowych i lasku. Się przywozi zapas piłeczek.

Po południu się drzemie lub biega wokół domu, jak ja idę na podwórko poczytać, to się pilnuje. 2.5 godziny po obiedzie się spożywa podwieczorek, taki jak lanczyk. A potem to już się pilnuje kiedy będzie kolacja... Kolacja patrz  śniadanie. Po kolacji zaś, jeśli nie było się drugi raz z sąsiadką D. na spacerku, następują wieczorne gry i zabawy z piłeczką lub kółeczkiem lub lalką od Mariji, polegające na zakopywaniu zabawek w dywanik i wyściółki z legowiska, turlanie pod brzuchem i szarpanie się z panią. Jak zmęczony to tylko symbolicznie, a jak nie to trwa to nieco dłużej. No i idzie się spać, w oczekiwaniu na kolejny dzień... A Pani do tv i komputera... I do Kurnika.

P.S. Się melduje, że wczoraj się złapało myszę!!!! Co prawda ona ze starości przygłucha i ze sklerozą, bo jej się dzień z nocą zaczął mylić i wyłaziła np w południe, siadując w zadumie na środku pokoju albo kuchni.  Ale zabrali... Pan w obawie, że się zeżre wyszarpał taką niedoduszoną z paszczy i wyrzucił na szufelce... A Pani się darła: "Zabierz mu to , bo zje i się pochoruje!!!" Nie rozumię ich czasem...
Wasz T. 

Żegnamy się oboje przepiękną piosenką pani Celińskiej z ostatniej płyty "Atramentowa".