Kochać, nie kochać?

Przeczytałam piękny wywiad z Amosem Ozem, poza tym tyle o tej miłości w okresie około świątecznym, że naszło i mnie. Nie, żebym się zakochała, bukbroń. Zastanawiam się tylko jak to z tym kochaniem jest i dlaczego jedni kochać potrafią, inni nie, a jeszcze innym wydaje się tylko, że potrafią i kochają.
Nie mam oczywiście na myśli miłości rodzicielskiej i siostrzano - braterskiej, bo to zupełnie inna kategoria.

Amos Oz o miłości w wywiadzie Pauliny Reiter dla GW):
(...) Zdałem sobie sprawę, że miłość nie jest aż tak słodka, jak przedstawiano ją nam, gdy byliśmy młodzi – w literaturze sentymentalnej, w kinie. Miłość łączy skrajne poświęcenie ze skrajnym egoizmem. Zawiera w sobie jednocześnie potrzebę, by poświęcić się dla ukochanej osoby, a także by tę ukochaną osobę posiąść. By dominować i zostać zdominowanym. Więc miłość ma zapewne wiele twarzy, lecz słodka nie jest. Ten obraz pary trzymającej się za ręce, idącej w stronę zachodu słońca przez ukwiecone pole, najlepiej boso...
(...) Bo było to naszą strawą emocjonalną w czasach młodości. Ale to niebezpieczny obraz. Stwarza oczekiwania, których żadna miłość nie jest w stanie spełnić.
(...) Największym kiczem na świecie, przykro mi to mówić, jest chrześcijańskie rozumienie szczęścia. Nie, nie zmieniam tematu. Chrześcijańska idea głosi, że jeśli będziesz postępować słusznie, to zostaniesz nagrodzony szczęściem, jeśli nie na tym świecie, to w przyszłym życiu. To szczęście wyobrażone jest jako stan jakiegoś polegiwania z zamkniętymi oczami, wyciągania nóg i czucia się wiecznie zadowolonym. To przecież nie leży w naszej naturze! To absurd. Albo mamy szczyt, albo równinę. Albo plateau, albo klimaks. Jeśli istniałoby coś takiego jak wieczny orgazm, to nie byłoby orgazmem. Dlatego idea życia „długo i szczęśliwie” jest dla mnie ostatecznym kiczem. I to kiczem niesłychanie niebezpiecznym, bo niszczącym wiele żyć.
(...) Wielu ludzi zakochuje się i oczekuje, że teraz będą już szczęśliwi. Ona mnie kocha, ja kocham ją – bądźmy szczęśliwi! To właśnie jest szczęście, na które czekaliśmy! A potem to po prostu nie działa.
(...) Radość pojawia się i znika. Życie nas tego uczy i to trudna lekcja. Jeśli będziemy oczekiwać, że miłość zapewni nam wieczną radość, wieczną przyjemność, słynne „żyli długo i szczęśliwie”, to jest to recepta na katastrofę (...). 

Jestem w tej kwestii kompletnie wygłupiona i nic już nie wiem. Do której należę kategorii? Tych, którzy kochać potrafią, tych, którzy nie potrafią, czy tych, którym się wydaje, że potrafią? 
Nie wiem czy kiedykolwiek rozstrzygnę ten dylemat, bo na razie mam głęboką awersję w tej kwestii. Czego Wam nie życzę.