Robić? Nie robić? Oto jest dylemat.

Nowy rok za pasem, a wiadomo, że z nowym rokiem, nowym krokiem. Choćby na emeryturkę. A jak się już człek zachłyśnie i nasyci wolnością, czegoś zaczyna mu brakować. Taki właśnie etap osiągnęła Marta i postanowiła dowiedzieć się jakie jest Wasze zdanie lub ewentualne doświadczenia w tej sprawie.

Mówi MM.:

Od dwóch miesięcy jestem na pełnej emeryturze, w sensie takim, że nie pracuję w hucie. Trochę się porozkoszowałam wolnym czasem, brakiem przymusów wszelakich, w tym przede wszystkim brakiem wiszącego nieustannie nad głową bicza, który nie dawał wytchnienia w dzień wolny od pracy, bo ciągle było nie dość dobrze; trzeba było coś opublikować, wziąć udział w jakiejś - czasami pożal się Boże - konferencji, więc i coś przygotować, stworzyć mowę na absolutorium, poprawić prace, których poziom przyprawiał czasami o mdłości. Itd., itp. No więc mam to, o czym marzyłam już od długiego czasu, a raczej nie mam. Za to mam dylemat, bo tak powolutku zaczyna mi czegoś jakby brakować, a może wcale nie? 

Z jednej strony bowiem jest mi z tym dobrze. Budzę się rano i myślę – czy ja dzisiaj muszę wychodzić z domu (umyć włosy, napędzić ździebko urody z pudełka, pomyśleć co włożyć na grzbiet), czy też mogę dać sobie totalny luz? I to, że mam taki wybór, jest fajne. Z drugiej jednak strony (bo na ogół jest jakaś druga strona) mam niejaki niepokój. Bo co będzie jak za czas jakiś przestanie mi się w ogóle chcieć wychodzić, albo wychodząc chcieć cokolwiek ze sobą zrobić? Może więc jednak zrezygnować z części tej „wolności” i dać się wciągać w różne aktywności, póki jeszcze są one proponowane? Albo sobie poszukać takich, które wcale proponowane nie są, a mogłyby dać mi satysfakcję (chociażby jakiś wolontariat na rzecz…). 
Chociaż tak się nie chce… No i co… robić coś czy nie robić? Bo na razie tak mi dobrze… Ale z drugiej strony jak mi przestanie być tak dobrze, to może już być za późno. Ratunku!!! Co robić (albo nie robić)?