Moja walka

Właściwie powinnam była zatytułować post "Nasza walka". Wprawdzie MM pisze o sobie i swoich zmaganiach, ale i mnie to dotyczy, bo ja też walczę. Palę i popalam z przerwami dłuższymi i krótszymi całe życie. Nie są to jakieś straszliwe ilości papierochów, czasem jest ich dziesięć, czasem mniej, czasem więcej, czasem wcale. Jest ich jednak wystarczająco dużo, aby coś z tym zrobić. Przystąpiłyśmy do odwyku razem z MM, tak będzie łatwiej. I podpisuję się pod jej słowami, że TO siedzi w głowie i jest bardziej sprawą nawyków niż fizycznego uzależnienia od nikotyny. Sięgamy po papieroska w określonych miejscach i sytuacjach i to wtedy najbardziej nam go brakuje.
Od 10 dni nie sięgam, daję radę bez większych problemów.

Na ławce w parku siedzi dwóch emerytów:
- Popatrz jak młodzież ma ciężko w tym kryzysie... jednego papierosa na pięciu muszą palić...
- No, ale dzielne chłopaki. Mimo wszystko się śmieją... 
Próbowałam też zmobilizować do odwyku sąsiadkę, ale twarda jest. Wytoczyłam argument finansowy, że po pierwsze:
- odkładając przez rok to, co puszcza się z dymem, można by pojechać na tydzień do cieplejszego kraju. Sąsiadka miała na to logiczny kontrargument: Tylko tydzień przyjemności? Z papieroskami mam je przez cały rok!
Po drugie:
- za przepaloną kasę co miesiąc można mieć parę niezłych butów. Sąsiadka na to: A po co mi tyle butów?
To co, jak tam u Was z paskudnymi nałogami? Alkohol, dragi, hazardzik? Dajecie radę?
To mówiłam ja, Hana.
 
Teraz mówi MartaMarta:
To będzie kolejny post ekshibicjonistyczny. A dotyczyć będzie mych uzależnień, a raczej jednego z nich (co chyba znaczy, że mam ich więcej).
A o uzależnienie nikotynowe chodzi. Pierwsze papieroski, palone z towarzyszącymi im lekkimi mdłościami, wypaliłam w okolicach matury. Miałam wtedy 17 lat (mój boziu!). Potem było popalanie z różnym natężeniem (wszyscy wtedy palili, to była norma). Gdzieś tak po rozpoczęciu pracy zawodowej, na uczelni, to dopiero się zaczęło palenie! W pokoju, w którym miałam swoje biurko było gęsto od dymu, bo nie „mieszkałam” w nim sama. W ciąży, która nastąpiła zaraz potem, w paleniu była przerwa, choć - niestety wyznać muszę (mam nadzieję, że mój syn tego nie przeczyta) - że nie była to całkowita abstynencja. Do tej pory wyrzucam to sobie. A potem już poszło… i szło aż do roku 1997. Od tej daty, aż do roku 2015 (śmierć mojego męża) nie paliłam, choć nie zmusiły mnie do tego żadne okoliczności zdrowotne. Zwyczajnie, przestało mnie to bawić. Smród (za przeproszeniem), kasa i tak w ogóle. Nie i już.
No i od prawie czterech lat znowu się zmagam. A teraz, od 10 dni próbuję znowu nie palić. I – wiecie co – Bezowa – słyszysz też? – to jest do zrobienia. Gadki uzależnionych od nikotyny o tym, że organizm się domaga, że nie można zbyt gwałtownie itp. to moim zdaniem czcze gadanie. Uzależnienie nikotynowe jest wyłącznie w głowie. Albo prawie wyłącznie. A reszta, która jest nie tylko w głowie, jest do pokonania przez głowę właśnie. Nie wiem czy wytrwam, ale powiem Wam o tym tak czy owak. Jednak chwilami nachodzą mnie myśli – czy warto, czy może sobie jednak odpuścić, przecież, jak mówią, co sobie żałować, jak może niewiele już zostało… Bo palenie - poza wszystkim - przyjemne jest. Zaraz potem przychodzi myśl, że może warto jednak powalczyć o dodatkowe parę lat życia?

Pozdrawiam wszystkie Kury, niepalące i PALĄCE oraz wyzywam na pojedynek! Kto podejmie rękawicę?

MartaMarta