SPOTKANIE W Z.

Jak już doskonale wiecie, z końcem stycznia w mieście Z gościła Arteńka i Maria.  Chciałabym parę słów na ten temat.
Dziewczyny mieszkały w pensjonacie dwa domy ode mnie, co sprawiło, że mogłyśmy spędzać miło wszystkie wieczory u mnie i tak też się stało. Arte to już stały bywalec moich terenów, Maria była w okolicach wiele lat temu.
Na dzień dobry zostałam obdarowana pięknym ptaszkiem-broszką autorstwa Marii , a także serwetką i łakociami, a Tropik dostał zabawkę do przeciągania, też własnoręcznie wykonaną przez Marię, bardzo to zdolna kobieta! Proszę zwrócić uwagę , na czym owa zabaweczka leży...

Dziewczyny codziennie wyruszały na zimowe spacery, a to do Doliny Kościeliskiej, a to na Kalatówki, a to do Doliny Strążyskiej. Zrobiły mnóstwo pięknych zdjęć, na pewno Arte pokaże je u siebie na blogu, tylko nie wiem kiedy. Ona pewnie też jeszcze nie wie:)) Tu parę zdjęć od Marii, już część była, ale nie szkodzi.

A wieczory były nasze i Tropika, bo Arte dzielnie chodziła z nim na spacerki i rano i wieczorem. Psiur był zachwycony!

A oto jak wyglądał dzisiaj po spacerku południowym w okropnej zadymce i śnieżycy:

Tu niedzielna zadymka, ale wiele jej nie widać.

A więc jako się rzekło, wieczory były nasze, spędzane na miłych pogaduchach przy nalewce czarnoporzeczkowej lub malinowej mojej roboty bądź też przy grzańcu galicyjskim, przyniesionym przez koleżanki:)) No i słodkości, rzecz jasna, kremówki zakopiańskie lub przepyszny i wyjątkowy sernik na kakaowym spodzie z musem malinowym... Poezja to była po prostu, żałuję, że zdjęcia nie zrobiłam. Nawet nie wiedziałam, że w moim mieście takie pyszności robią, w jedynej cukierni, która produkuje ciastka na prawdziwych jajkach i świeżych produktach, bez polepszaczy i chemii, tudzież jajek w proszku.
I tak się snuły różne opowieści, też wspomnienia z rejsów Arteńki i wrażenia z odwiedzanych miejsc, tudzież porównywanie smaku różnych szarlotek w różnych schroniskach:)) Zdaje się, że schronisko na Ornaku wygrało tę konkurencję. Wszystko byłoby ładnie i pięknie, gdyby nie to, że wypite nalewki i grzańce zaczynały na mnie działać usypiająco i nie znalazłam się jako gospodyni, przymykając oczka wpół zdania podczas konwersacji z Marią, na przykład... Dziewczyny były jednak wyrozumiałe i nie obraziły się na mnie. Jestem zresztą znana z tego, że nawet i bez nalewki potrafię zasnąć wpół zdania, i to wygłaszanego przez siebie... Kiedyś, dawno temu , przyjechała koleżanka, która nocowała u mnie i po położeniu się do łóżek gadałyśmy sobie miło i przyjemnie. W pewnym momencie  ona zadała mi pytanie, ja zaczęłam odpowiadać, ale w połowie zdania zaległa głucha cisza , przerywana tylko miarowym posapywaniem... Moim, oczywiście... Następnego dnia wszyscy w teatrze (bo wtedy tam pracowałam) wiedzieli , że Mika zasypia wpół zdania. Z wiekiem jest niestety coraz gorzej pod tym względem:)))

Ale wizyta była bardzo miła i bardzo polubiłam te wspólne wieczory, dziękuję Wam, dziewczyny, za waszą obecność, za pogaduchy, za spacerki z psem, za opowieści, za to, że byłyście.

Gdy dziewczyny wychodziły ode mnie ostatniego wieczora przed wyjazdem, okazało się, że pada gęsty śnieg. I sypało tak całą noc, rano okazało się, że napadało około 40 cm śniegu... Tak więc podróż powrotna była bardzo uciążliwa, korki na Zakopiance makabryczne i praktycznie cały dzień trwały powroty moich gości do domów. A Maria na pożegnanie jeszcze obfotografowała mój domek w świeżej szacie śniegowej. I to by było na tyle... Do następnego razu, dziewczyny, czekam!!!