Weekend z duchami - cd.

Brakuje nam konceptu (chwilowo). I liczę, że Mika opowie nam o swoim "duchowym" doświadczeniu. Przeklejam więc post od Anki - postraszmy się jeszcze trochę.

Jestem wierną podczytywaczką wielu Kur, odzywam się rzadko, ale to dlatego, że nie bardzo lubię pisać, tylko czytać właśnie. I chodzę tak od bloga do bloga, tu się uśmieję, tu uronię łzę, a tam zjeży mi się pióro na głowie. I skoro tak podczytuję i korzystam na całego i to jeszcze po cichaczu, to pomyślałam, że się trochę podzielę i stąd ta historia.

 I jeszcze jedno, ja to ta Anka (z komentarza pod postem "Poranne rytuały") od sikającego Kacpercia, co to wymuszał swego czasu rytualną pobudkę o 4:00 rano. A poniżej opisany jasnowidz to właśnie Kacpercio.

Ośmielona i zainspirowana opowieścią Riannon  sprzed kilku wpisów, postanowiłam podzielić się z Kurami opowieścią prawdziwą i dziwną. Jest to opowieść z tych metafizycznych, w moim rozumieniu nie do ogarnięcia, ale jak najbardziej do rozdziobania na czynniki pierwsze i do ewentualnego wyjaśnienia przez grono zacnych Kur. Ja do dziś nie rozumiem co się tyle lat temu wydarzyło i nie potrafię wyjaśnić co widział mój Pies.
Historia zaczęła się jakieś 11 lat temu, kiedy to z mężem kupiliśmy stary dom. Dom ten był naszym marzeniem, właśnie taki stary, w starej dzielnicy obrośniętej starymi drzewami. Kupiliśmy go od małżeństwa, które mieszkało tam 23 lata i wychowało w nim troje swoich dzieci. Fakt ten odnotowałam mimochodem, zadowolona, że ludzie ci mieszkali w tym domu tak długo i szczęśliwie.  Pomyślałam sobie, że to dobry dom. Wprowadziliśmy się do niego już z kotką, a za niedługo adoptowaliśmy psa. Kacper był żywą energią i radością, taka mała kulka przemieszczająca się w kilku kierunkach w tym samym czasie, kończąc na ludzkich nogawkach, lub kolanach. Wszystkich witał z radością i natychmiast całe jego ciałko tańczyło w takt ogona.
Kiedy miał już kilka miesięcy i w końcu zaczął pokazywać pierwsze objawy inteligencji, nastąpiła seria wydarzeń, która do dziś dla mnie jest niewytłumaczalna.
Pewnego słonecznego dnia stałam w kuchni i zmywałam naczynia. Zlew mam na wyspie kuchennej, przed wyspą mam stół z krzesłami, za mną przejście do korytarza. Stałam wiec i zmywałam, usłyszałam słodkie człapanie rozbudzonego szczeniaka, odwróciłam głowę w stronę korytarza czekając, aż się doczłapie. Rozbudzony pies wszedł do kuchni i nagle w połowie kuchni z radością i skrętem całego ciała pognał do stołu z krzesłami. Obserwowałam całą jego drogę, widziałam jego reakcje, ale przy stole nikt nie siedział. Gdy pies dobiegł do krzesła, wyciągnął głowę i poniuchał powietrze. Następnie zdziwił się i stracił zainteresowanie.
Inne wydarzenia tego typu, to gdy pies przywitał się radośnie z drzewem lub punktem na trawniku. W obu przypadkach nie było mowy o ludziach, czy innych zwierzętach, nawet tych dzikich.
Albo już jako 2-u latek i trochę, asystował mi przy składaniu prania w sypialni. Leżał na dywanie i gryzł kość, gdy nagle zerwał się i znowu radośnie witał coś po drugiej stronie łóżka.
W dwóch przypadkach nie był zbyt zadowolony z tego, co widział. Raz, może już jako 3-latek, spieszył się razem ze mną na spacer w środku dnia. Obydwoje truchtem pobiegliśmy korytarzem do drzwi. W połowie korytarza pies gwałtownie zwolnił, zjeżył się lekko, pomarszczył na pysku i wolnym krokiem podszedł w stronę drzwi. Tam wyciągnął łeb i powoli, systematycznie obwąchał przestrzeń, jakby od butów w górę. Ja nie widziałam nic, był środek dnia, spieszyłam się, skończyłam to przedstawienie wyjściem z domu. Najbardziej spektakularny przypadek miał miejsce pewnego dnia wieczorem, gdy oboje z mężem byliśmy w domu. Pies był już jak najbardziej dorosły i stateczny. Siedzieliśmy z mężem na kanapie oglądając telewizję.  Obok kanapy mamy przejście do jadalni przy kuchni. Pies leżał na podłodze przed nami, zwrócony pyskiem w stronę jadalni. I nagle zaczął stękać i powarkiwać. Czoło miał cale pomarszczone, patrzył w góre, co rusz spoglądał to na nas, to na jadalnie i powarkiwał. Trwało to dosyć długo, obydwoje z mężem wstaliśmy, zajrzeliśmy do jadalni, pytaliśmy psa “co ci piesku, co tam jest? Przecież tam nic nie ma” i takie tam. A on najwyraźniej był coraz bardziej poirytowany. Wyglądało to tak, jakby nam mówił “coś nam wlazło do domu a wy nic nie robicie?!!”. Przedstawienie się skończyło, gdy w końcu wpadłam do jadalni i machając rękami pogoniłam to coś.
Dla wyjaśnienia całej sytuacji - ani ja, ani mój mąż nigdy niczego podejrzanego nie widzieliśmy, ani nie słyszeliśmy. Nasz pies wydaje się być całkiem normalnym psem. Od lat nie daje nam znać, że “coś” widzi, wiec myślę, że albo już nie widzi, albo się przyzwyczaił i nie reaguje.
Ale mnie nadal męczy pytanie, co przez te kilka lat widział mój pies? Czy ktoś ma jakieś pomysły? Jakieś podobne zdarzenia?
Ach, i kotka również nigdy nic podejrzanego nie widziała, albo się tylko wypiera bo nie chce wyjść na wariatkę ;)

Piękny Kacpercio - jasnowidz

Pozdrawiam serdecznie, Anka