Puaczki

Takie jest nasze drugie imię, Miki i moje. Oczy mamy w mokrym miejscu. Takie trochę puaczki z nas. Ale ciekawa jestem, kto pozostałby zimny jak głaz i w ogóle niewzruszony wobec tego, co tu stało się dzisiaj? Nie przewidziałam tego w najśmielszych snach, pomysł przyszedł mi do głowy jakiś czas temu, ale żyłam w przekonaniu, że to nielegalne. Kombinowałam na wszystkie strony, ja by to można ugryźć. Oświeciła mnie Ori. To jest legalne, na Fundację można zbierać, nie mogłabym, gdybym zbierała na własne konto. To nie sklep internetowy, tylko blog. No i poszło. Liczyłam, że sprzedam pastel, może ze dwa, zawsze to coś. A tu! A wtem! Jakieś prądy się rozeszły, czy fluidy, nie mam pojęcia. Zrobiłyście takie fiku-miku i figo-fago, że już nie wiem, co powiedzieć. Jestem wzruszona, łezka się zakręciła w oku dziś nie raz i nie chce mi się z Wami rozstawać. Jestem zszokowana, wdzięczna, szczęśliwa i trochę zmęczona. Ta młotkowa robota to nie takie znów hop-siup. Może Ori uda się za tego tysiaka załatać parę najpilniejszych dziur i napełnić parę brzuszków. A za jakiś czas wrócimy do tematu, obiecuję, bo się rozhulałam. I uprzedzę Was, byście zdążyły przygotować wypasione fanty. Jutro pozbieram wszystko do kupy, przemyślę, uporządkuję i napiszę, com ze sobą ustaliła.
Na dzisiaj bardzo, bardzo Wam dziękuję, tak bardzo, że nie znajduję innych słów, a te, które znajduję, są banalne i zwyczajne. Śpijcie dobrze, śnijcie słodko, dziękuję! To dla Was, na dobry początek dnia, wszak to już jest jutro!