Kto widział taki tort?

Jak już wszyscy wiedzą, na weselu byłam i niewiele piłam. Zaczęło się nietypowo, bo Państwo Młodzi na weselną ucztę przypłynęli żaglówką. Toteż restauracja, czyli Dom Weselny musiał być nad wodą. I był. Przypłynęli więc, Pan Młody dzielnie wiosłował, bo wiatru nie było zupełnie, choć piękne, czerwone żagle na maszcie (nie)powiewały. Trochę się pewnie zmachał, ale co tam! Na skrzydłach miłości niesiony nie takie rzeczy zrobiłby dla ślicznej Panny Młodej. Pragnienie ugasił szampanem i przystąpiliśmy wszyscy do wesela właściwego. Jego ukoronowaniem był tort, który - co podkreślam z całą mocą - całkowicie sama, własnymi rękami upiekła i przyozdobiła moja Kuzynka, a mama Panny Młodej. Nie był to Jej pierwszy taki tort, druga córka albowiem za mąż poszła rok temu i też miała podobny. Wszystko na nim jest jadalne, wszystkie te lukry, kwiatki i co tylko tam znajdziecie. Kwiaty są z cukru, wiem, bo jadłam, żeby sprawdzić. Kuzynka robiła go trzy tygodnie. Był bezowy, piekła więc bezy i suszyła je z odpowiednim wyprzedzeniem. I robiła ręcznie te girlandy, róże, listki i listeczki. Zwróćcie uwagę zwłaszcza na niezapominajki! Ja tkwię w osłupieniu do dzisiaj. Dodam tylko, że moja Kuzynka nie jest cukiernikiem. Ludzką duszą się zajmuje, chociaż nie jest też księdzem. Takie ma cukiernicze hobby i nie jest ono jedyne. Utalentowana jest!
Tort wjechał o północy w oparach "suchego lodu" - wrażenie było piorunujące! Niestety, opary opadły i naszym oczom ukazał się tort z kompletnie oklapniętymi girlandami, wszystko malowniczo siadło i spłynęło. Chociaż przyznam się, że kiedy go zobaczyłam w stanie już oklapniętym, to i tak mi się podobał - nadal był piękny. Dopiero na zdjęciach sprzed katastrofy w pełni doceniłam kunszt, który uszedł wraz z oparami suchego lodu. Okazało się otóż, że mądrzy panowie z restauracji wsadzili tort do chłodni. Widocznie temperatura była zbyt niska, wszystko zamarzło, a kiedy wjechało do pomieszczenia, w którym było ciepło, natychmiast i malowniczo spłynęło!
Czujecie rozpacz i bezradność mojej Kuzynki? Na szczęście jest osobą pogodną, więc szybciutko przeszła nad tym do porządku dziennego. Przykre to było okropnie, masa pracy i włożonego w nią serca dosłownie odpłynęła w niebyt, ale w końcu to tylko tort. Nie ma jednak tego złego, co nie wyszłoby na dobre, zwłaszcza mnie. W ramach przeprosin szef kuchni podarował Kuzynce piękną, dużą, dębową beczkę, która stała w knajpie. A my załapaliśmy się na piękną, olbrzymią (400-litrową!), dębową beczkę po "Starce", która stała w ogrodzie u Kuzynki, bo nie zmieściła się do piwniczki.
I jak tu nie wierzyć w palec opatrzności?
Więcej nie nawijam. Patrzcie i przełykajcie ślinkę, bo cała ta katastrofa na smak tortu nie miała żadnego wpływu. Został pożarty, bo był pyszny!

Osobiście nie mam więcej pytań. A Wy?