Pamiętajcie o ogrodach...

Ogród – piękno, harmonia, spokój. Takie przywołuje skojarzenia i tym w istocie jest. Ogrody zakładali już starożytni i na przestrzeni wieków różnie one wyglądały. Podlegały różnym modom i wpływom. Człowiek otoczony był dziką naturą, zatem w ogrodzie dążył do jej uporządkowania, czego odzwierciedleniem były ogrody barokowe, renesansowe, japońskie i mnóstwo innych. Łączyło je jedno - były perfekcyjne. Z biegiem czasu człowiek tak dalece zaingerował w środowisko i przyrodę, że teraz tworzy coś zupełnie odwrotnego – pragnie ogrodu „dzikiego”. Ja również takiego pragnę. Wydepilowane ogrody mnie nie interesują. Chcę dzikości trochę kontrolowanej! Zadziwiam samą siebie, bo nigdy dotąd nie miałam takich zapędów. Zawsze przy domu był ogród, ale pełnił on funkcję wyłącznie użytkową. W miarę jak dorastałam stawał się kulą u nogi. Trzeba było pomagać mamie, plewić, podlewać i takie tam. To był upierdliwy obowiązek, nic więcej. W miarę upływu czasu nasz ogród się zmieniał, przybywało w nim roślin ozdobnych i kwiatów, aż przestał być warzywnikiem i stał się OGRODEM. Nadal jednak niewiele do niego czułam. Rządziła w nim mama i moje pomysły – nawet gdybym je miała – nie miały racji bytu. Moja w nim rola ograniczała się do prac porządkowych, typu kopanie, koszenie, podlewanie, zbieranie liści. On nie był mój, po prostu. Toteż kiedy przeprowadziliśmy się na wieś i zobaczyłam ten pusty ugór, albo raczej plantację perzu i pokrzyw, z jedną starą gruszą i jedną czereśnią, tym bardziej nic mi nie zapikało. 

Przed...

Po...

Przed i po

Przed i po

Po i przed

W ubiegłym roku pod czereśnią

Też w ubiegłym roku

Ogłosiłam, że ogród będę mieć w doniczkach i poza tym żadnych szaleństw. I że nie po to przeniosłam się na wieś, żeby zarobić się na śmierć i takie tam. Hrehrehre! Bardzo szybko obudziła się we mnie dusza ogrodnika, która gdzieś tam musiała drzemać. Mam potrzebę zmieniania i porządkowania przestrzeni wokół siebie, zawsze tak miałam, od dziecka. Jestem z tych przestawiających meble, przemalowujących różne graty, upiększających otoczenie. No i poooszło! Dom i otoczenie wyglądały tak smętnie, że trzeba było trochę to uporządkować, chociaż pokrzywy wykosić. A skoro już się je wykosiło, to zrobiło się miejsce, żeby postawić stół i jakiś fotel. A jeśli już stół w ogrodzie, to fajnie byłoby zawiesić oko na jakimś drzewku, kwiatku, na czymś ładnym i zielonym. Zabrałam się za to bez większego pojęcia i bez większych pieniędzy, za to z entuzjazmem. Zagospodarowywałam teren intuicyjnie roślinami niezbyt wyszukanymi i odpornymi na trudne warunki. Ziemia tu słaba, gliniasta, przez wiele lat leżała odłogiem. Mnóstwo roślin zmarniało, popełniłam masę błędów, normalna rzecz. W końcu udało mi się stworzyć miejsce, które bardzo lubię, jest przyjemne dla oka, przyjazne dla zwierząt i jest moje! Nie jest to ogród pokazowy dla Mai w ogrodzie, ani on wiejski, ani miejski, nie francuski, ani angielski, chociaż podążam w tym kierunku (angielskim). To jest ogród eklektyczny! Który uwielbiam i w którym dobrze się czuję. Są iglaki, są – o zgrozo – tuje, jałowce, wierzby, morwy, lipy, derenie, ot taki misz-masz. Ale i tak jestem dumna z mojego gumna i będę się nim chwalić. Codziennie patrzę na nie z niedowierzaniem. Wszystko tu zrobiliśmy sami, każdy listeczek przeszedł przez nasze ręce. Nie uprawiam całości, nie dałabym rady zadbać o sześć tysięcy metrów. Chociaż chciałabym. Oglądam przepiękne ogrody w necie i aż mnie skręca z żądzy i żałości. Nie mam sił ani środków, aby zagospodarować całość. Mimo to nadal oglądam…

Taki mi się porobiło, że kładę się spać i chcę, żeby już było rano i żebym mogła już do ogrodu!
Bez zdjęć się nie obejdzie. Dzisiaj pierwszy raz od ponad tygodnia nie padał deszcz, udało mi się skosić trawę i posiać kwiatki.

Tutaj posiałam białe kosmosy, a na ich tle czerwone maki (Haniu z Zielnika, dziękuję!). Czujecie ten efekt? Patyki to zasieki.

Kwitną dzikie czereśnie

Niebieskie, hrehrehre. Ognio powiedział, że nie da mi już pędzla do ręki!

Nie ma to jak świeżo skoszona trawka!

Próby techniczne bruk przeszedł śpiewająco - kosiarka się nie haczy.

Pnącze z lewej to akebia. W ubiegłym roku kupiłam taką bidę zamęczoną i proszę, jak się odwdzięcza!

Wiecie co jest w tych kartonach? To są sadzonki od Elżbiety J.! Pierdylion sadzonek! Wszystkie posadziłam i wszystkie się przyjęły! Liliowce, hosty, pierwiosnek, kanna, wszyściutko rośnie! Elu, dziękuję!

A mam jeszcze inne nasionka od Hani, Mnemo i Opakowanej! Będzie kwietna orgia!

No. To się nachwaliłam, teraz podziwiajcie:)