SMERFNY DZIEŃ

Dzień był piękny, słoneczny, z lekkim wietrzykiem. Papa Smerf wyjrzał przez okno, przeciągnął się i powiedział do siebie: "Ale pięknie, ileż to rzeczy dzisiaj się uda zrobić!" Nawet biedny nie przypuszczał, jak te słowa się sprawdzą...

Nagle przez otwarte okno dobiegł go odgłos chrapania. "No masz, ależ ten Śpioch się rozhulał! Nic , tylko śpi i chrapie!" Ale przemknęło mu przez głowę, że to chrapanie coś za głośne, jak na Śpiocha. Wyszedł więc z domku cichutko, dzierżąc w dłoni stary parasol do obrony, jakby co. Podkradł się do krzewów, zza których dobiegał dziwny odgłos. Pierwszą  rzeczą, którą zobaczył, była STOPA. STOPA pisana dużymi literami, bo też spora była. Ale zgrabna, z pomalowanymi paznokciami, wyglądała na damską (albo genderową, trudno było powiedzieć). Stopa wyrastała z nogi, równie zgrabnej, tu już zdecydowanie damskiej. Papa Smerf pomalutku wyjrzał zza krzaków i ujrzał postać damską w całej swej urodzie, leżącą na łące i pochrapującą  nieco. "O no masz!!! znowu ktoś z innego świata do nas zabłądził!" - westchnął. Zdarzało się czasem, że różne światy przenikały się wzajemnie i do Smerfecji trafiali bardzo dziwni goście. Ta postać damska nie wyglądał jednak groźnie, więc Papa Smerf postanowił ją obudzić. "Hej, proszę pani!" zawołał i postukał delikatnie postać w kostkę u nogi za pomocą parasola.  "O matko, mrówki!!" - wrzasnęła osoba, budząc się natychmiast i zrywając na równe nogi. "Nie, nie, to ja tylko!" usiłował wytłumaczyć Papa, ale postać w ogóle go nie widziała. Papa rozłożył parasol i zaczął nim machać. licząc, że nie zostanie zdeptany, przez podskakującą, nie bójmy się tego określenia, kobietę. W końcu zauważyła  i usiadła na trawie. "Papa Smerf???" zapytała z niedowierzaniem. "To gdzie ja jestem???" "W Smerfecji", odrzekł Papa i zapytał: "A jak się nazywasz?" "Hana jestem." "I skąd do nas przybyłaś??" drążył dalej. "Z Blogolandii, w Kurniku tam mieszkam." "Ale przecież nie jesteś Kurą! Kury mają dziób i pióra i w ogóle, inne są. Nie wciskaj mi tu kitu!" zdenerwował się. "Jak rany, naprawdę, nie dość, że Kurą jestem, to jeszcze Dziką i to Prezeską Kurnika!" Brzmiało przekonująco, "No jak Dziką, to może..." poddał się.

W międzyczasie obudziły się pozostałe Smerfy i przyszły się przywitać. "Dzień dobry, dzień dobry, miło, że nas odwiedzasz!" wołały jeden przez drugiego. Tylko  Żarłok nic nie mówił, bo usta miał zapchane plackiem ze smerfojagodami.  Te kurtuazyjne rozmówki zostały przerwane przez nadbiegającego Jąkałę. " Ko, ko, ko!!!" wołał z daleka. "O matko, a ten co, też myśli, że jest Kurą??" powiedział cierpko Papa. Ale Jąkała wyglądał na bardzo przestraszonego. "Ko... Ko... Kot Klakier!!!!" wydusił w końcu z siebie. Smerfy zaczęły piszczeć i biegać nerwowo w kółko, Papa usiłował zapędzić je do domków, ale było już za późno.  Zza drzew dobiegło dzikie miauczenie: "Mrrrrau, mrrrrau, zaraz was wszystkie pożrę!!! "
"Ja się tym zajmę, wy za krzaki!" zakomenderowała Hana. Papa zagnał wszystkich za krzak jałowca. W tym momencie na polankę wpadł rozjuszony, krwiożerczy Klakier. "Oooo, kiciuś! " zawołała Hana przymilnie. "Tylko se nie kiciuś!" warknął wściekły Klakier "Kiciusiować mi tu będzie! A ktoś ty w ogóle??" "Hana jestem, z Blogolandii". "Nie znam!" prychnął ze złością. "Gdzie Smerfy???" "Jakie Smerfy? Tu nikogo nie było..." zełgała Hana. "A ty to się zgrzałeś, co? Spocony jesteś. jeszcze się przeziębisz..." powiedziała z troską. Tu Klakier się chwilę zastanowił, raz był przeziębiony i kaszlał okropnie i bardzo nie chciał tego powtórzyć. "Ekhm, no może trochę..." bąknął, zbity z tropu. "Chodź tu do mnie na kolanka, odpoczniesz sobie, poznamy się lepiej..." kusiła Hana. "No może tak na chwilę, odsapnę krzynkę..." uległ namowom. Udeptał kolana Hany i, zwijając się w kłębek, pomyślał, że strasznie dawno nie leżał u nikogo na kolanach. Jego pan, zły czarodziej, ani go nie głaskał, ani nie przytulał, tylko kazał polować na Smerfy. "Tak naprawdę, to w dupie mam te Smerfy... Ani się takim nie najesz, ani nie pobawisz..." myślał sennie. I tak jakoś na tych kolanach poczuł się miło i bezpiecznie, że samo mu się zaczęło mruczeć. "Mrrrrrr..." usłyszała Hana. "No widzisz, jak przyjemnie... Zaraz cię podrapię za uszkiem, albo pod szyją, gdzie lubisz?" "Za uszkiem może być, mrrrr..."  powiedział Klakier zasypiając rozkosznie. A trzeba dodać, że dorodnym, pięknym rudym kotem był ci on. "Szkoda go temu głupiemu czarodziejowi zostawiać, taki miły kot..."  pomyślała Hana.

Tymczasem Smerfy na paluszkach wyszły zza krzaków i pozamykały się w swoich domkach.
"Klakierek, mam dla ciebie propozycję..." zaczęła Hana. "Mrrrrr, jaką?" "Wiesz co, a nie pojechałbyś ty ze mną do mojej Blogolandii? Mam taki fajny dom, z ogrodem, i mam też dwa koty, miałbyś się z kim bawić... No psy też są, ale one lubią koty, przyzwyczajone są..."
Zostawić paskudnego czarodzieja??? Nie musieć polować na Smerfy?? Mieć kumpli do zabawy??? Klakier otworzył zielone oczy i spojrzał na Hanę. "Naprawdę?? Nie żartujesz??" "Nie, poważnie." "Ale będę mógł po ogrodzie biegać? Bo wiesz, ja w lesie wychowany, na swobodzie." "No dobrze, będziesz mógł, ale bez wychodzenia za płot, to niebezpieczne!" "To idę:)))" I tu uśmiechnął się od ucha do ucha, jak Kot z Cheshire. Widząc to, Smerfy wybiegły ze swoich domków, wiwatując i rzucając czapeczki w górę. "Niech żyje Hana!!! Niech żyje Klakier!!! Niech żyje Blogolandia!!!" Klakier nieco się speszył i starym zwyczajem wysunął nieco pazury z poduszeczek. "Klakierku..." pogroziła mu Hana. " Teraz już tak nie robimy..." "No sorry, będę musiał się odzwyczaić."

"To zapraszam wszystkich na ucztę!!" zawołał Papa Smerf. Zrobił się ruch, Smerfy biegały przygotowując wszystko w kolorze blue. Stoły zostały zasłane błękitnymi obrusami, z radia popłynęła Błękitna Rapsodia. Na stole pojawiło się mnóstwo pyszności, a głównym daniem było Gordon Bleu z indyka. Ale krewetki Blue Lagoon też były pyszne. Na deser podano placek z czarnymi jagodami, które właściwie są granatowe. "Takie rzeczy zdarzają się tylko once in a blue moon..." powiedział do siebie Smerf Tłumacz. "Do łezki łezka, aż będę niebieska, w smutnym kolorze blue..." zanuciła Smerfetka. "Przecież jesteś niebieska?" zauważył Smerf Malarz, "Oj, licentia poetica, nie czepiaj się. A co malujesz?" "Zacząłem właśnie swój okres niebieski, jak Picasso." "Ciekawe. A jak zatytułujesz obraz? " "Błękitny chłopiec" "Ale to już chyba Gainsborough namalował??" "Ale to jest inny chłopiec..."

"Patrzcie, patrzcie! " zawołał Smerf Obserwator "Helikopter nadlatuje!!! Błękitny Grom!!!"
"A, to po mnie." powiedziała  Hana. "Mój Ogniomistrz po mnie przyleciał. Lecimy ratować płetwale błękitne. Taka akcja światowa,  Błękitny atol się nazywa. Trzymajcie się ciepło, musimy lecieć. No, Klakierek, zbieraj się do nowego życia!"
Klakier trochę się bał warczącego helikoptera, ale gdy Hana wzięła go na ręce, wszystkie obawy minęły. "Do widzenia, Smerfy! Co złego to nie ja!!!" zawołał. "Żegnajcie, żegnajcie!!! I wróćcie do nas na Niebieskie Święto!!!" wołały Smerfy, machając rękami. Helikopter wystartował.

Hana poczuła coś mokrego i szorstkiego na twarzy. "Co jest??" mruknęła rozespana. "Miauuuu!" odpowiedział śliczny rudy kotek z zielonymi oczami siedzący na kołdrze. "Ach to ty! Klakierek , zaraz będzie śniadanie. Idź się pobaw na razie z Czajnikiem."

W tym momencie do pokoju zajrzał Ognio. "Fajny ten nowy kot, nie? I imię tak do niego pasuje... Wiesz co, znalazłem w stodole całą dużą puszkę niebieskiej farby, może byś ją jakoś zagospodarowała, co??"
Hana uśmiechnęła się do siebie. "Z przyjemnością..." powiedziała niewinnie. No i się zaczęło...

P.S. O ilustracje proszę Hanę:))))