Stefan na niedzielę

Nie zastapię Miki w recenzowaniu książek, które ostatnio przeczytałam - na to jestem za mało systematyczna i za bardzo leniwa, chociaż czytam sporo. Muszę jednak podzielić się radością, jaką dała mi lektura książki Michała Rusinka "Nic zwyczajnego", o Wisławie Szymborskiej. Nie mogłam się od niej oderwać i jednocześnie dawkowałam sobie lekturę, aby na dłużej starczyło. Niestety, skończyła się za szybko, jak wszystkie fascynujące książki. Ale jestem już na tym etapie, że za niedługi czas do niej wrócę i będzie jak nowa. Poza tym na pewno coś przeoczyłam i czegoś nie zarejestrowałam.
Michał Rusinek pisze piękną, potoczystą polszczyzną, ale nie tylko za to zaczęłam go podziwiać. Przyszło mi do głowy, że mało kto oparłby się pokusie, aby nie wykorzystać sytuacji i nie zostać celebrytą. Pan Rusinek poniekąd się nim stał - poprzez sam fakt sekretarzowania noblistce. To oczywiste i nieuniknione. Jednak na tym poprzestał. Napisał o Szymborskiej z taktem, czułością, delikatnością, rzekłabym wręcz z miłością. Nie znajdziecie tam pikantnych szczegółów, złośliwości, niedyskrecji. Znajdziecie portret kobiety o niezwykłej osobowości, wielkim poczuciu humoru i pełnej dystansu wobec siebie, świata, a zwłaszcza wobec splendoru, jaki przypadł Jej w udziale. Nie mówię tu niczego nowego, a jednak ta książka jest dla mnie dopełnieniem tego, co dotąd wiedziałam o Wisławie Szymborskiej. Teraz wielbię Ją jeszcze bardziej.
Pełno tam angdotek, z których najbardziej rozśmieszyły mnie dwie z nich.
Szymborska nie znosiła całowania w rękę. Zwłaszcza na różnych pogrzebach panowie poczuwali się do tego jakoś bardziej. Któregoś razu nie wytrzymała i powiedziała komuś: "Całuj, póki ciepła..."
Druga historia mówi o Broniewskim, który dawno temu oczywiście, kompletnie pijany na jakimś przyjęciu, puścił pawia na Szymborską i zapytał" "Dlaczego pani taka smutna?"
Książka to nie same anegdoty oczywiście, one tylko ubarwiają ten przepiękny, ciepły portret. Trochę zazdroszczę Michałowi Rusinkowi, że mógł pracować dla Poetki...

A teraz filmowo. Dzisiaj na gumnie towarzyszył mi kto? Kto zgadł? Wszyscy zgadli! Stefan mi towarzyszył. Tym razem zrobiłam film przyrodniczy. Zwróćcie uwagę na dźwięki, jakie Stefan wydaje. Dotąd tego nie robił! To jest to jakby szczekanie w drugim planie, bo najgłośniej dro się wróble!

PS. W komentarzach pod poprzednim postem Gosianka złożyła podanie o tygodniowy urlop za ok. półtora tygodnia. Czy któraś znajoma Kura chciałaby mieć wolną chatę we Wrocku oraz przyjemność obcowania z kotami Gosianki?

Spójrzcie, co sąsiad Mnemo zrobił na Mazurach, płot w płot z Kaczorówką. Prawdopodobnie nielegalnie. Nie mogę uwierzyć w to, co widzę!

Basiny Błyskotek. Piękny! Ten ogon!