Słaby szyk

Z wiosną zawsze tak mam. Jakoś nie potrafię siedzieć spokojnie na tyłku i na słoneczku pić sobie sokawkę, jak bogate ludzie. Muszę coś robić, taki mam wewnętrzny przymus. Tym razem padło na malowanie, którego nie znoszę. Wolę przysłowiowe kamienie przy drodze tłuc, niż machać pędzlem. Toteż konieczny remont w domu odwleka się w bliżej nieokreśloną przyszłość, bo tym razem padło na malowanie ogrodu. Nie, nie maluję trawy, ale prawie. Zimą jeszcze zainspirował mnie post Megi o Bretanii. Otóż zapragnęłam mieć niebieską furtkę. Stara się rozpada, więc nadejszła na nią pora. Nabyłam stosowną farbę, Ognio zrobił furtkę, ja ją pomalowałam. Kolor jest przepiękny, chociaż niezupełnie o to chodziło. Ale wiecie, jak to jest z farbami. Na puszce jedno, w życiu drugie. Kolorowi niczego zarzucić nie można, aczkolwiek, ekhm, wali po zwroku. Ten bretoński jest bardziej rozbielony. Przynajmniej nikt w gminie, powiecie, a nawet województwie nie ma takiej furtki! I nikt się nie pomyli jadąc do nas. Hasło "niebieska furtka" będzie lepsze, niż najlepszy gps. A poza tym niebieski odstrasza demony, wampiry i inne strzygi! A skoro już wzięłam ten pędzel do ręki, poszłam na całość za jednym papraniem. Jestem unurzana w niebieskiej farbie, która jest wszędzie - na kaloszkach, spodniach, majtkach, trykotce, we włosach, na okularach, a nawet na srajfonie. Tak mam. Ognio nie może tego pojąć - on może malowanie uskuteczniać w białej koszuli. No ale. Malowanie furtki jest gorsze, niż malowanie kaloryferów starego typu. Te listewki, poprzeczne i podłużne, ryflowane (takie w rowki) deski, które trzeba maniunim pędzelkiem w rowkach, oesssu, konia z rzędem temu, kto się nie upaprze! Skoro już się upaprałam od stóp do głów, poszłam na całość.
Poznajecie?

Białą świnkę może mieć każdy, ale niebieską? Żaden wampir się nie skusi!

A otóż i rzeczona furtka:

Na razie schnie. To białawe to nie jest brakoróbstwo, tylko bliki!

Słynna ławeczka pod sosnami dostała nowy image

Jeśli ktoś myśli, że to koniec, to nieee, myli się. Mam trzy krzesełka, które były kremowe, popielate, czerwone, teraz przyszła pora na niebieski:

Jest jeszcze klatka, która w kolorystycznych perygrynacjach towarzyszyła krzesłom:

Na stole leżał kamień, to też mu się dostało:

Dobrze, że Ognio w porę wrócił z Poznania i zdołał mnie powstrzymać z blue ekspansją.

Tak wygląda moja ręka aż do pachy, tylko trudno sobie zrobić stosowne zdjęcie:

A, i jeszcze taką kompozycję zrobiłam:

I ten bruk, bruczek w zasadzie. Nie jestem z niego zadowolona. Chyba będę poprawiać:

Nóżka umęczona:

Ale sokawka w przerwie, na przyzbie w eleganckiej filiżance:

Tak kocham tę filiżankę, że raz mi się śniło, że się zbiła:)))

Ponadto lęgnie mi się koncepcja, ale jeszcze się do końca nie ulęgła. Nie omieszkam Was powiadomić, jakby co.

Na takiej bazie mi się lęgnie. Na razie zgromadziłam podstawowy materiał:

To dla Marii:

Marija, czy takie szyszki przydadzą się do Twoich prac? Jeśli tak, pozbieram. Są dość duże, bo to jakaś bardziej taka egzotyczna sosna. Zapomniałam jaka.

No. To by było na tyle. Jutro mus wszystko przelecieć drugi raz, oesssu.  Ale to już pikuś, drugi raz pójdzie migusiem. A i tak znów się sponiewieram na niebiesko. I może coś jeszcze pomaluję, skoro już będę upaprana? Jakieś pomysły?