PRAWO SERII

Czuję się jakaś głupia i odmóżdżona z tą wiosną. Żadne mądre przemyślenia mi do głowy nie przychodzą, myśli trzeba wydłubywać gdzieś z głębi umysłu (mam nadzieję, że jest tam jakaś głębia...), świat zewnętrzny atakuje niedobrymi wiadomościami i strachem, wiosna nie może się zdecydować, żeby zostać na dobre, umyka przed obudzoną na nowo zimą, która przypomniała sobie, że nie wyczerpała limitu śniegu i zimna. Diametralnie różne pogody dzień po dniu, zgodnie z porzekadłem o  kwietniu-pletniu (ciekawe, czy tak to się odmienia?? Krecie?) życia nie ułatwiają, organizm z trudem przestawia się z dnia na dzień na inne funkcjonowanie. Jak bardzo spragniona jest cała przyroda słońca i ciepła świadczy przykład Tropika. Mój piesuś ukochany śpi snem głębokim do 9, gdy pogoda jest pochmurna, deszczowa lub śnieżna i robi co może, żeby tylko nie wyjść rano na siku na podwórko. Jedyną możliwością są jego chrupki, które rozrzucam przed drzwiami , łakomstwo przeważa, no a jak już się wyjdzie to coś tam się siknie przy okazji. Natomiast gdy słońce świeci od rana, mój śpioch zrywa się  po siódmej, wpół do ósmej i cały szczęśliwy leci mnie budzić, drąc się wniebogłosy. Nie ma siły, żeby się nie obudzić... Wypada rześko do ogródka, leci z wrzaskiem do furtki, żeby całej ulicy obwieścić, że oto już wstał, pilnuje i jest na posterunku.  A po śniadanku cały czas spędza na zewnątrz, ujadając na psy i motory albo drzemiąc na słoneczku przed domem. Gdy tylko słońce zajdzie za chmury, natychmiast zjawia się w domu i udaje na drzemkę na łóżeczko moje lub swoje (rzadziej). 

Wracając zaś do tytułu, od jakichś trzech tygodni prześladują mnie różne, mniejsze lub większe awarie domowo-zdrowotne. Nie będę opisywać ze szczegółami, nic to takiego ciekawego, ogólnie  to a to się ząb złamie, a to się toster zepsuje, a to ulubiony i najwygodniejszy nóż złamie, a to trzeba do chirurga szew założyć itd . Jak trzeba drukować PITy, to oczywiście musi się skończyć tusz w drukarce.  Wczorajszy dzień,spędzony w Krakowie w szpitalu i  opisany w komentarzach pod poprzednim postem był jakimś spiętrzeniem niedogodności i awarii. Tu zacytuję tylko siebie samą z tego komentarza:  "Rano korki w Krakowie okropne, późno przyjechaliśmy. Na izbie przyjęć kolejka do przebieralni, jak nigdy. Potem się okazało, że winda z izby przyjęć nie działa, trzeba jechać naokoło do drugiej windy. Wsiadł pan, któremu krew sikała z wenflonu i zalał podłogę w windzie. Na oddziale pani , która mnie przyjmowała i wypełniała papiery zawiesiła sobie komputer. Dali mnie na ciasną i niewygodną salę, na dodatek nie do mojej pani doktor:( W drodze powrotnej od Rdzawki do Nowego Targu zadymka śnieżna i mgła. W Zakopanem waliło śniegiem. O 20 zepsuła się tv satelitarna..." Nota bene tv jeszcze nie naprawiona. 

Nie wiem czemu, ale gdy psuje mi się coś z urządzeń domowych, albo przepala się żarówka, zawsze wiadomo, że na tym nie koniec. Zaraz przepali się kolejna żarówka i zepsuje coś następnego. Ciekawe dlaczego?  Czy to przerwanie jakiegoś "łańcucha funkcjonowania", gdzie najsłabsze ogniwa odpadają? Część awarii czy dolegliwości zapewne prowokujemy sami, przez zbytnią nerwowość, niedokładność, ale część jest od nas zupełnie niezależna . Przedmioty żyją swoim życiem i może same decydują, kiedy dokonać żywota? Myśli sobie na przykład taka żarówka:"  Coś mi dzisiaj słabo... Zmęczona jestem tym świeceniem, nic tylko świeć i świeć! a tu by się poczytało, na przykład..."  Po czym robi paffff... A druga żarówka po prostu odchodzi z tęsknoty za np najlepszą przyjaciółką. 

Chyba mam temat na następnego posta: "Życie wewnętrzne przedmiotów"...