Wesołe jest życie staruszki...

Marzę często o tym wieku,

Gdy Zwierzę ginie w człowieku;

Gdy już żadna z ziemskich chuci

Władzy ducha nie ukróci.

(…)

Cóż to za przesąd, zaiste,

Ba, urągowisko czyste,

Ta niby prawda utarta,

Że tylko młodość coś warta.

Tadeusz Boy-Żeleński

Starzejemy się, co tu kryć. Lubiłam być młoda, chociaż wtedy tak o tym nie myślałam. Ot, młodość była oczywista i gdzieś tam z tyłu głowy tłukło się coś na kształt przekonania, że zawsze tak będzie. Taki to przywilej młodości – pewnie dlatego młodość jest fajna. Zupełnie inaczej płynie wtedy czas – właśnie płynie, a nie zapitala jak nakręcony. A jednak – uwaga, będę bluznić – wcale, ale to absolutnie nie chciałabym mieć znów dwudziestu lat. Ani nawet trzydziestu. Chciałabym mieć czterdzieści! Kiedy tyle miałam, wydawało mi się, że to koniec świata, że z górki i w ogóle kaplica. O mój boszszsz! A kiedy miałam czterdzieści dwa, dopiero zaczęłam żyć!

Ja. Czas wtedy płynął, nie zapitalał... 

Idealnie, acz nieświadomie, wstrzeliłam się w twierdzenie Junga o tym, że najlepszy i najistotniejszy w naszym życiu jest wiek dojrzały, tzn. od czterdziestki do końca życia. Przedtem człowiek skierowany jest wyłącznie na zewnątrz, można powiedzieć, że jest na ciągłym czuwaniu. Coś w tym jest – przypomnijcie sobie, jak to było! Człek zajęty był tym, jak widzą go inni (przysłowiowy pryszcz na czole), czy jest akceptowany, czy go lubią, czy daje radę w pracy, no i atrakcyjności fizycznej trzeba było nieustannie pilnować. Strasznie to fatygujące. Nie chcę przez to powiedzieć, że po czterdziestce to już luzik, kapcie i papiloty. Luzik tak, kapcie/kaloszki do prac ziemnych na gumnie, bo mus, a papiloty wyszły z użycia:) 

Za nic nie chciałabym dziś znaleźć się w skórze młodej kobiety (no dooobra, trochę przegięłam, skórę biorę) codziennie zmuszanej do różnego rodzaju konfrontacji, nakazów i zakazów – wprawdzie nie wprost, ale jednak, różnych musów i powinności, ciśnienia na chudość, piękność, trendność i olśniewającą karierę. Przecież to udręka, nie życie!
Wiek dojrzały to wreszcie szansa na samorealizację, niezależność, wręcz rozkwit duchowości. Niczego już nie muszę i to jest piękne! Nie muszę katować się szpilkami, nie muszę być chuda, nie muszę robić kariery (już zrobiłam, hrehrehre!), mam w pompie to, co ktoś o mnie myśli i jak mnie ocenia. Mogę skoczyć do sklepu z pazureirami prosto z gumna i w roboczych portkach nie dlatego, że mieszkam na wsi, a dlatego, że mam gdzieś fakt jak mnie widzą. Niegdyś wyjście z domu bez makijażu było nie do pomyślenia!
Wierzcie mi, czuję się świetnie, chociaż opakowanie trochę mi psuje szyki i nie pasuje do tego co w środku. Środek podoba mi się o wiele bardziej.

PS. Nie mam trzystu lat. Mam tylko dwieście pińćdziesiąt. 

Do napisania niniejszego tekstu zainspirowała mnie Damakier.

Jeszcze jeden ważny PS.

U Kwiaciarenki bazarek na rzecz zwierząt, którymi sie opiekuje. Zajrzyjcie, może coś Wam się spodoba?