Autostop jako forma życia na gorąco

Chcesz poznać prawdziwe życie, zabierz autostopowicza. Ale nie takiego „prawdziwego” w glanach, z wielkim plecakiem na karku i tekturą z napisem „Berlin” trzymaną w rękach. Chodzi o autostopowicza, częściej autostopowiczkę, miejscową, która podróżuje z Pcimia do Koziej Wólki, gdzie żaden autobus nie kursuje, zwłaszcza w sobotę/niedzielę, a jechać mus, bo zarobić można 6 złotych na godzinę w Pcimiu właśnie i tylko w soboty. Pozostaje metoda „na stopa”. Czasem stoi się chwilkę, czasem godzinę, dwie, a czasem dłużej. Dobrze, że robota dorywcza i nikt karty zegarowej nie podbija. Ile przepracujesz, tyle masz.

Można nasłuchać się opowieści czasem gorzkich, czasem śmiesznych, ale zawsze prawdziwych. Takie życie na gorąco.

Jechałam wczoraj z miejscowości J. do miejscowości K., jakieś 25 kilometrów. Autostopowiczka stała na poboczu, u wylotu z miejscowości J. Mróz był siarczysty jak we wczorajszym poście Kretowatej, to zabrałam kobitę, zresztą przeważnie zabieram. W kusej kurteczce, w byle jakich szmacianych rękawiczkach zdążyła trochę zsinieć z zimna. Po drodze opowiedziała mi całe swoje życie, że męża pogoniła, bo ino kumpli przyprowodzoł do picio (odkąd go pogoniła, żyje jej się lepiej, bo wszystko, co zarobi, ma dla siebie i nikt jej niczego nie przepija), że trzech wnuków już mo, że dzieci  dobre, już na swoim sum, ino jedyn, tyn nojmłedszy jeszczy w dumu (pani, dwadzieścia lot mo i żodny dziewuchy. Jak się gu pytum, kiedy wnuki od niegu bydum, to ino się chichro, że so musi na dyski pochodzić i życio użyć). Jak mioł urodziny, to takum miałam z niegu polewke, że pani mówie. Przez tydziń piuł, nie żeby się oboloł, ino już tak się wygupioł, takie kawały opowiodoł, że my z niegu loli!

Jednak najlepsze autostopowiczka zostawiła na koniec. Skoro wspomniała o pracy, to zapytałam:

- A gdzie pani pracuje?

- No za salowum, w sanatorium w K.  

- W sanatorium? Gdzie w K. jest sanatorium i jakie? – zdziwiłam się.

- No jak, pani, dlo tych psychicznych jes.

Od zawsze w mieście K. był SZPITAL dla nerwowo i psychicznie chorych. Widocznie teraz jest to SANATORIUM. Brzmi lepiej, niż szpital, nie da się ukryć.

- Dziwincet dostane na rynke, troche se dorobie w J. przy pieczorkach i na wszysko mum. Na mieszkanie i na życie, bo tak to co bym zrobiuła? Od nikogu się nie prosze. Chocioż powim pani, że robota leko nie jes. Czeba uwożać, żeby z tyłu w łeb nie dostać, bo z niemi to nie wiadumo, nie?

Autostopowiczka wysiadła „przy ty duży, żółty tablicy”, życząc mnie i całej mojej rodzinie zdrowia i szczęścia.

- A jakby pani tu kiedy jachała, to pani wleci na kafke!

Pomyślałam sobie, że jeśli trafię kiedyś do SANATORIUM w K., będę miała znajomości…

W życiu nigdy nic nie wiadomo.

Gdyby niektórzy politycy trochę w ten sposób popodróżowali po kraju, to kto wie? 

A poza tym nie dzieje się nic. Lodutren trzyma się dobrze, co widać poniżej, na załączonych obrazkach:

To drzewo z tyłu, to dzika grusza. Cały rok czekam, kiedy zakwitnie.