JASON BECKER – JESZCZE NIE UMARŁEM

Uwaga! 

Kiczowa sonda (po prawej) wprawdzie się ukazała, ale nadesłane kicze ukażą się dziś o północy, zgodnie z regułami sztuki. No i może ktoś coś jeszcze przyśle. Wtedy też sonda będzie aktywna, przynajmniej taką mamy nadzieję. Mika ją rozgryzła, to niech już tam będzie, bo drugi raz może się nie udać! Gdyby się nie udało (tfu, na psa urok!) będziemy głosować na piechotę.

Redakcja przeprasza za zamieszanie.

Obejrzałam wczoraj film dokumentalny pod takim właśnie tytułem i wywarł na mnie tak ogromne wrażenie, że postanowiłam się podzielić moimi przemyśleniami. Trafiłam na niego zupełnie przypadkowo, ale wbiło mnie w fotel i tak już zostałam...

Film opowiada o życiu gitarzysty heavy metalowego, Jasona Beckera. W latach 90-tych był wirtuozem gitary i zaczynał naprawdę wielką karierę. Był również pięknym chłopakiem... Miał wyruszyć w trasę z zespołem innego wielkiego gitarzysty, grającego z zespołem Van Halen. I wtedy zdiagnozowano u niego stwardnienie zanikowe boczne, lekarze dawali mu do 5 lat życia. Teraz żyje już 20 lat od tej diagnozy... W filmie były koleje jego losu i kariery, aż do teraz. Momenty załamania, gdy nie mógł już grać, bo gitara wypadała z ręki, zapaść gdy zaczął się dusić (cud go uratował, bo nastąpiło to w momencie, gdy akurat był u lekarza) . Obecnie jest sparaliżowany, nie może się ruszać, miał tracheotomię i nie może mówić i odżywiany jest przez rurkę. Ale pełnia władz umysłowych , talent i mimika twarzy zostały...

I tu zaczyna się opowieść o jego rodzicach. Byli od dzieciństwa i są nadal przeogromnym wsparciem dla niego i siebie nawzajem. Jego ojciec wymyślił tablicę z alfabetem do porozumiewania się z nim za pomocą mrugnięć, razem z matką tak opanowali ten system, że już i bez tablicy mogą się z nim porozumieć i składać słowa z liter. Tablica jest podzielona na 4 kwadraty, w każdym z nich po kilka liter. Jason najpierw pokazuje oczami , o który kwadrat chodzi, a potem na miejsce litery w tym kwadracie. I, wyobraźcie sobie, on w tym stanie komponuje!!! Od czasu sparaliżowania wydał chyba 2 albo 3 płyty! Ma w tym swój udział komputer, który reaguje na jego mrugnięcia. Ojciec gra na gitarze nuty , które on wymyśli, dopasowują to długo, gdy Jason jest zadowolony, uśmiecha się, a potem opracowuje to producent płyty.

Ma tak nieprawdopodobną wolę życia i chęć tworzenia, że to jest powalające. Był załamany i zły na los, ale od momentu zapaści w 1997 zmienił swoje spojrzenie na chorobę. Chyba to uświadomiło mu, jak bardzo chce żyć... Jest jakoś pogodzony ze swoim losem i potrafi robić to co kocha. Ma przy tym tak niesamowite wsparcie i pomoc rodziny i przyjaciół, że to jest wręcz niewiarygodne. Cały dzień jest zaplanowany co do minuty, dyżury rozpisane, opieka zapewniona. Ma swoją kobietę, która jest rehabilitantką i poznała go już  jak był chory, przygotowuje mu specjalne mieszanki odżywcze i opiekuje się nim fenomenalnie. Rodzice twierdzą, że Jason żyje głównie dzięki niej. Ale na dyżury przychodzi również jego była kobieta i przyjaciele. Jego koledzy gitarzyści grają dla niego koncerty i nagrywają płyty specjalnie dla niego. Na koncert specjalnie przyjechali muzycy z całego świata, z Chile i Europy, muzycy na wózkach. Przychodzą do niego młodzi ludzie, mówiąc, że uczą się grać na gitarze na jego nagraniach, przynoszą mu namalowane dla niego obrazy, widać, że jest dla nich kimś naprawdę ważnym. Jak sam mówi, czasem czuje się, jakby nie był chory, tylko leżał sobie wygodnie i robił to, co jest miłością jego życia, czyli tworzył muzykę.

Oczywiście spłakałam się i wzruszyłam bardzo, ale tak ogromnie mnie to podbudowało, pomyślałam, że nie jest ten świat taki zły, skoro można i w tragicznej sytuacji życiowej żyć najlepiej jak się da i mieć takie ogromne wsparcie i pomoc od ludzi. To jest po prostu morze, ocean dobroci, w którym on żyje i żyje dzięki niemu. I nie są to ludzie bogaci, żyją na średnim poziomie, matka pracuje po to, żeby mieć dla niego ubezpieczenie. Jedynym zmartwieniem rodziców jest to, co będzie gdy ich zabraknie.

Wydaje mi się, że niemoc ciała naprawdę można przezwyciężyć mocą ducha, jakkolwiek górnolotnie by to zabrzmiało... Wiadomo, nie zawsze się udaje, ale przecież mózg ludzki jest tworem mało zbadanym i nie znamy wszystkich jego możliwości, a wykorzystujemy jego potencjał w niewielkim procencie. Jednak sama wola życia może nie wystarczyć, gdy nie ma zaplecza, wsparcia, serdeczności i miłości. Sama tego doświadczam i wiem, jak wiele to dla mnie znaczy.

Moim zdaniem, zbyt mało mówi się o takich przypadkach, o rzeczach i zjawiskach dobrych, jesteśmy zalewani masą złych wiadomości i sami lubimy narzekać, krytykować, mówić głównie o tym, co nam się nie podoba i nas denerwuje. A przecież jest mnóstwo chwil, w których możemy powiedzieć : życie jest piękne!!! I Wam, i sobie, jak najwięcej takich chwil życzę.

Mika

P.S. Tu jest link do artykułu o J.B. (po angielsku) : http://www.sfgate.com/music/article/Musician-Jason-Becker-refuses-to-let-ALS-silence-4816989.php

Czy pamiętacie, że zostały tylko dwa dni, aby przysłać nam Wasz ulubiony kicz? Fantastyczne nagrody czekają! 

Mika nawet rozpracowała sondę!!!