DZIECKO Z BURZY

Dzisiaj będzie zmiana nastroju, z rozgorączkowania aukcyjnego do refleksji i lekkiej melancholii:))
Mika (czyli ja, vice-Kura) chciałam się z wami podzielić bajką, którą napisałam kiedyś dla mojej przyjaciółki. Ale myślę, że  pasuje do wielu osób, sami zresztą przeczytajcie...

DZIECKO Z BURZY.

Była sobie raz Jola, stale zajęta różnymi obowiązkami domowymi, pracą i opieką nad psami. Czas się jakoś okropnie kurczył i nie starczało jej go na zbyt wiele przyjemności i chwilę oddechu. Nadszedł jednak taki dzień, który był zdecydowanie odmienny niż inne.

Tak się nieoczekiwanie złożyło, że wszystkie zajęcia domowe były odpracowane, goście odwołali wizytę, zakupy były zrobione i przed Jolą otworzyła się perspektywa zupełnie wolnego dnia. „No proszę, jak mi się trafiło, cały dzień tylko dla mnie!” powiedziała do siebie . Co tu zrobić, żeby go nie zmarnować?? Ponieważ dzień był pogodny, z lekkim wietrzykiem, Jola zdecydowała się na wycieczkę w góry . „Tak dawno nie byłam sama w górach, najwyższy czas sprawić sobie jakąś przyjemność.” I wyruszyła. Szła przed siebie ścieżką wijącą się wśród lasu, potem przez piękną łąkę, porośniętą mnóstwem wielobarwnych polnych kwiatów. Ptaki śpiewały, a pszczoły uwijały się wśród kwiatów. „Ależ pięknie!” - pomyślała Jola. - Zapomniałam, że góry są takie cudowne...” Odpoczęła trochę koło szałasu na łące i poszła dalej, wyżej i wyżej, ścieżką wznoszącą się coraz bardziej stromo między głazami obrośniętymi mchem. Zmęczyła się porządnie, dotarłszy na przełęcz. „Uff, gorąco trochę, trzeba odpocząć” powiedziała do siebie. Napiła się wody i oparła się plecami o kamień. Przymknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła, sytuacja przedstawiała się zgoła inaczej. Duszno było nadal, ale słońce gdzieś znikło, niebo przybrało kolor ciemnoszary, a na horyzoncie kłębiły się czarne chmury. Gdzieś daleko zamruczał grzmot. „O matko!” jęknęła Jola „Co za błyskawiczna zmiana!” Kiedy jednak popatrzyła na zegarek, okazało się, że spała prawie godzinę... „Trzeba szybko pędzić w dół, żeby uciec przed burzą!” I pobiegła.

Gdy zeszła w dolinę, grzmoty zaczęły się nasilać. Jola poczuła się nieswojo, burza w górach nie należy do przyjemności, jak wiadomo. Pierwsze krople deszczu spadły, gdy dochodziła do drewnianej wiaty. „Może trochę przeczekam, pioruny chyba mają wyższe obiekty do strzelania, mam nadzieję...” pomyślała. Usiadła na pniu i wsłuchała się w szum deszczu. W pewnym momencie poczuła się dziwnie, jakby ktoś ją obserwował. Rozejrzała się, ale nikogo nie zobaczyła. Po chwili coś zaszurało w krzakach. „Kto tu!” zawołała Jola. „Proszę wyjść!” Bała się trochę, że to niedźwiedź, ale z krzaków wynurzyła się niewielka postać, otulona peleryną. Było to Dziecko. Trudno było określić płeć, miało mokre, potargane dość długie włosy i bose stopy. „Co ty tu robisz?! - zawołała zdziwiona Jola – Zgubiłeś się?” „Nnnnie, chyba raczej znalazłem...” odpowiedziało enigmatycznie Dziecko. „Jak to znalazłeś? Skąd się wziąłeś, czy wzięłaś?” „Z burzy.” odrzekło Dziecko. Jola osłupiała. „Mokre, prawie gołe dziecko , i jeszcze ma coś z głową” pomyślała ze zgrozą. „I co ja mam zrobić? Przecież go tak nie zostawię...” „Jak się nazywasz?” zapytała z nadzieją, że wyjaśni się chociaż , czy to chłopiec czy dziewczynka. „Dziecko z Burzy” odpowiedziało Dziecko. „No masz, ale czy ty jesteś chłopcem, czy dziewczynką?” naciskała Jola z desperacją. „Jestem tym, czym chcesz, żebym było. Mnie wszystko jedno.” „Nie rozumiem...” wyszeptała . „Nie musisz wszystkiego rozumieć. Po prostu zaopiekuj się mną.” „No to chyba jasne, że cię tu samego nie zostawię.” fuknęła ze zdenerwowaniem. - „Jesteś głodny? Mam jeszcze kanapkę i trochę czekolady.” „Nie bardzo wiem, co to jest, ale mogę spróbować” powiedziało Dziecko z Burzy. „Nie jadłeś nigdy czekolady???” zdziwiła się Jola. „Nie, ja raczej nie jadam zbyt dużo.” „O Boże, to dziecko z jakiejś dysfunkcyjnej rodziny! A może uciekło z jakiegoś zakładu opiekuńczego??” zaczęła się zastanawiać Jola. Dziecko tymczasem spróbowało czekolady i stwierdziło z zaskoczeniem: „O, niezłe!” „A co ty normalnie jesz?” „ Głównie wodę.” „Przecież nikt nie wyżyje na samej wodzie!” zawołała Jola. „Ja tak, bez problemu.” odpowiedziało Dziecko. „A gdzie są twoi rodzice?” „A, tego to jeszcze nie wiem.” „Jak to JESZCZE nie wiesz?” zapytała zaskoczona Jola. „No, bo jeszcze za wcześnie. Jak wy nic nie rozumiecie...” westchnęło Dziecko z lekkim zniecierpliwieniem. Tymczasem burza odchodziła dalej, a deszcz był coraz słabszy. „Przejaśnia się, chodź, idziemy. - powiedziała Jola. - „Zaprowadzę cię do Pogotowia Opiekuńczego, niech się tobą zaopiekują.” „Przecież już ty się mną zaopiekowałaś?” zdziwiło się Dziecko. „Ale przecież nie mogę cię tak po prostu wziąć do domu!” „Dlaczego nie?” „Bo... bo...” zająknęła się Jola. „A właściwie to czemu nie?” zapytała sama siebie. „No dobra, pójdziemy do mnie a potem się zastanowimy co dalej robić.” „No to chodźmy!” uśmiechnęło się Dziecko z Burzy. „Od razu wiedziałem, że się nadajesz.” „Do czego?” zapytała. „Dowiesz się w odpowiednim momencie .” odrzekło. Jola miała już dość tych tajemnic i ruszyli w drogę powrotną. W pewnej chwili Jola poczuła, że wypita woda daje o sobie znać, powiedziała więc do Dziecka „Poczekaj tu chwilkę, muszę na moment w krzaczki.” Dziecko kiwnęło głową. Gdy Jola wróciła na ścieżkę, nikogo nie było. Wpadła w popłoch , zaczęła szukać i nawoływać „Dziecko, gdzie jesteś?? Wracaj, czekam tu!” Ale odpowiadało tylko echo.

Zobaczyła z daleka starszego strażnika leśnego, idącego z przełęczy. „Proszę pana, proszę pana, czy nie widział pan takiego dziecka z długimi włosami?” zawołała z rozpaczą. „W pelerynie?” zapytał. „Tak, tak, widział pan? Gdzie poszło?!” „Nie znajdzie go już pani, nie znajdzie.” uśmiechnął się lekko. „Ale ja muszę! Co się z nim stanie?” Strażnik pokręcił głową. „Niech się pani nie martwi, ono sobie da radę.” „Skąd pan wie?” „Od lat się tu pokazuje. Szuka kogoś, kto się nim zaopiekuje i zawsze przychodzi podczas burzy, dlatego nazywa się Dziecko z Burzy.” „Jak to od lat???? Przecież to dziecko???” zdziwiła się Jola. „Ale to nie jest ludzkie dziecko. To dziecko ludzkich oczekiwań i nadziei, a spotykają je na swojej drodze ci, którzy w głębi duszy pragną zostać rodzicami, chociaż czasem sami sobie z tego nie zdają sprawy.” „Ale ja o tym wcale nie...” zaczęła Jola. „Ono lepiej wie – zaśmiał się strażnik – ono zna tajniki duszy i nigdy się nie myli, niech mi pani wierzy. Szczęścia życzę!” rzucił na odchodne. Jola powoli ruszyła w stronę wylotu doliny. „Nigdy się nie myli...” dźwięczały jej w głowie słowa strażnika. Idąc myślała o swoim życiu, swoich marzeniach i pragnieniach i uzmysłowiła sobie, że strażnik miał rację...

A w jakiś czas później przyszła na świat mała Zosia, córeczka Joli. „Moje ty Dziecko z Burzy...” wyszeptała Jola, gdy ją pierwszy raz zobaczyła.