Kochać, to tak łatwo powiedzieć...

Obudziłam się któregoś ranka z cieplutkim Czajnikiem zwiniętym w precelek pod moją pachą. Tak bardzo to lubię, że opóźniam moment wstawania ile się tylko da:)

Pieski smacznie pochrapywały w swoich legowiskach, na starej jabłoni uwijał się znajomy dzięcioł. Na zewnątrz zimno, mokro i ponuro. Nic, tylko zalegać pod kołderką… I pomyślałam sobie o wszystkich zwierzętach, które nie mają tyle szczęścia i zaraz potem o ludziach, którzy także tego szczęścia nie mają, obce im są tego rodzaju emocje, bo z różnych względów są pozbawieni bliskiego kontaktu ze zwierzęciem. Jedni nie mogą, inni nie chcą, a jeszcze inni nie wiedzą, że tracą coś bardzo istotnego, co w dodatku jest szalenie przyjemne. Pokuszę się o stwierdzenie, że tych nieświadomych jest najwięcej. Np. moja wieś. Bo i skąd mają wiedzieć, jeśli od pokoleń nie dali sobie szansy (lub nie dano im jej), aby się o tym przekonać? Nie wiedział dziadek, ani ojciec, nie wie syn. Żaden z nich nie dotyka zwierzęcia po to, aby sprawić mu (i sobie) przyjemność. 

Baluś, pies mojej Siostry

Dla mnie to wyjątkowa sfera doznań: zwierzęta wzruszają mnie, rozczulają, rozśmieszają.  Dają poczucie bezwarunkowej więzi, nie wyznaczają granic, nie budują dystansu. Nie obchodzi ich mój wygląd, wiek, wzrost, wykształcenie, przekonania i CV. Są na zawsze, w zdrowiu i chorobie, na dobre i na złe. Akceptują wszystko i biorą tyle, ile im dam.

No dooobra, czasem wymuszają więcej:).

Na kominku (z prawej, poza kadrem) ogień płonie...

 Na zamówienie Psa w Swetrze - gwiazdor Wałek:

Tak sobie leżeliśmy z Czajniczkiem i myśleliśmy. Także o tym, jaka niespójność  tkwi w naszej mięsożernej kulturze. Od pierwszych dni życia otaczamy dziecko „zwierzęcymi” zabawkami, pluszowymi pieskami, kotkami, misiami. Zwierzęta są wszędzie – w książkach, filmach, grach. I bardzo dobrze. Zwierzęcy bohaterowie mają uczyć empatii, szacunku do innych stworzeń, odpowiedzialności. Mają ludzkie cechy i ludzkie imiona. Dziecko podrasta i dostaje prawdziwe zwierzątko do kochania. Zastanawiam się, jak dziecko rozumie tę dwoistość? Czy nie uczymy go w ten sposób, że zwierzęta dzielą się na lepsze i gorsze? Na te do kochania i te do zabijania? Jedne kochamy, troszczymy się o nie, leczymy, gdy chore, płaczemy, gdy odchodzą. Inne umierają codziennie dostarczając nam pożywienia i o nich nie pisze się wierszyków, ani ich nie opłakuje. Chociaż, nie, pisze się! O kaczuszkach, króliczkach, konikach, świnkach i gąskach. Nie pisze się tylko jak kończą. Taka podwójna moralność. A już zupełnie nie potrafię pojąć kogoś, kto na dobranoc czyta dziecku np.”101 dalmatyńczyków” (jeśli nie czyta, to na pewno kupuje pluszowe pieski i kotki), a jego własny pies wyje w kojcu z osamotnienia, często z bólu, głodu i zimna (służę przykładami). Nie wiem, jak to się dzieje, że z większości dzieci jednak wyrastają empatyczni dorośli często otoczeni zwierzętami. Chociaż kiedy patrzę na moją wieś, to ogarniają mnie wątpliwości. Znam też takich, co to nie, bo nie, bez żadnych racjonalnych powodów. To ten sam syndrom (niewiedzy), tylko z elementem odpowiedzialności. Ci przynajmniej nie biorą psa/kota po to, aby uwięzić go w kojcu. Dobre i to...
Dla jasności - nikogo tu nie namawiam na manie, lub niemanie zwierzęcia, ani na wegetarianizm. Ot, dzielę się tym, co mi pod czapeczką zabuzowało.

Sama jestem przykładem chowu bezzwierzęcego. W moim domu nikt nie krzywdził zwierząt i potępiał ich złe traktowanie, ale też zwierząt wokół mnie nie było. Dzieciństwo spędziłam na wsi, gdzie stosunek do zwierząt jest jaki jest. Nie wiem, skąd mi się to wzięło, nie miałam żadnego wzorca. Odkąd pamiętam, rozpaczałam nad każdym pokrzywdzonym stworzeniem. Moja siostra ma tak samo. Na przekór tak nam się porobiło?

Zwierzęta są ze mną odkąd tylko mogłam sama o tym decydować. Nie potrafię i nie chcę żyć bez nich, chociaż tak bardzo boli, kiedy odchodzą. Godzę się na tak wysoką cenę, jestem im to winna.