Komunikaty i KKK

Przeklejam tekst o Klubie Książki. bo chyba jeszcze niektóre stałe bywalczynie nie dotarły, Kalipso, Ewa, gdzie jesteście????


Na początek trzy komunikaty i przypomnienia:

1. Szukamy pomocy i domów dla 12 kotów pani Barbary Czajkowskiej, której sprawa opisana była w poprzednim poście, patrz TUTAJ:  

2. W imieniu swoim oraz autorów petycji w sprawie tragicznych warunków życia psów w schronisku w Radysach, bardzo proszę o podpisanie petycji w tej sprawie, już niewiele podpisów brakuje do wymaganych 25 000. Petycja i opis sytuacji TUTAJ

3. Przypominam o naszych bajkach o zwierzakach z kalendarza Biała Kura. Na razie Lidia wywiązała się z zadania , pisząc piękną opowiastkę o Bonusie. Zachęcam wszystkich do napisania własnej wersji Bonusowych przygód, czas do 25 grudnia.

4. Jeśli ktoś jeszcze nie dostał kalendarza, a powinien był dostać już dawno, koniecznie prosimy o kontakt na adres: bialakura527@wp.pl


Eskapizm. To słowo ma raczej negatywny wydźwięk, rozumiane jest jako ucieczkę od problemów, nieumiejętność zmierzenia się z trudami rzeczywistości, w jakiej żyjemy, odwracanie się tyłem do innych,  brak wrażliwości na problemy społeczne. Jednak przyznaję się, mam tendencje eskapistyczne. Nie chcę karmić się tylko złymi wiadomościami, patrzeć tylko na ludzkie i zwierzęce nieszczęście, myśleć tylko o problemach, które mam. Wiem o tym wszystkim, widzę to, zmagam się z tym, ale nie chcę żyć tylko tym i zamieniać się w osobę zgorzkniałą, narzekającą, widzącą tylko tragizm i złe strony rzeczywistości. Chcę skupiać się też na pięknie świata, na ludziach mądrych i wrażliwych, na radosnych zwierzakach, na sztuce, teatrze i książkach. To jest dla mnie niezbędne dla zachowania równowagi , do nabrania siły psychicznej.

W porze ciemności i krótkiego dnia popołudnia i wieczory są długie, sprzyjające lekturom. Chciałabym Wam zaproponować założenie Kurnikowego Klubu Książki (w skrócie KKK). Wszystkie chyba lubimy czytać i dzielimy się czasem swoimi przemyśleniami i opiniami o przeczytanych książkach. Pomyślałam, że np dwa razy w miesiącu mogłybyśmy pisać o  książkach, dyskutować o nich, polecać lub nie. To nie muszą być nowości, książki przeczytane ostatnio, mogą być po prostu ulubione, takie, które zrobiły na nas wrażenie, do których wracamy. Mogą być to książki z dzieciństwa, młodości, a nawet lektury szkolne. Zaczyna się dyskusja o nowym kanonie lektur, więc też sprawa na czasie. Można byłoby zrobić zakładkę "Nasze ulubione lektury" i konkursy związane z książkami. Na pewno macie jeszcze dziesiątki innych pomysłów, na które czekam:)))

Na otwarcie napiszę o czymś lekkim, acz nie odmóżdżającym:)) Mam na myśli książkę "Przesilenie zimowe" Rosamunde Pilcher. To powieść o ludziach borykających się z różnymi problemami życiowymi i rodzinnymi, którzy przez różne zbiegi okoliczności spotykają się na święta Bożego Narodzenia w starym domu w Szkocji. Problemy jakoś tam zmieniają perspektywę, pojawiają się nowi ludzie, którzy mogą pomóc w ich rozwiązaniu no i oczywiście dobrze się kończy.  Mnie zawsze krzepi i podnosi na duchu. Piszę zawsze, bo czytam ją sobie mniej więcej co roku, żeby mieć dobry nastrój na Święta. Gdy czytałam ją pierwszy raz, tak się wciągnęłam, że wstawałam pół godziny wcześniej, żeby jeszcze sobie poczytać przed pracą przy śniadaniu, bo byłam tak ciekawa co dalej:)) Autorka ma wielki dar opisu miejsc, Szkocja jest jej miejscem życia i odmalowuje ją przepięknie. Również wnętrza, stare domy a nawet srebrne dzbanuszki opisane są tak, że wszystko to po prostu się widzi. Sfilmowano tą powieść, ale jednak wolę książkę.
Jej wielkim bestsellerem stała się książka "Poszukiwacze muszelek", nakręcono według niej też film z Vanessą Redgrave. Też piękna, z akcją równoległą we współczesności i podczas II wojny światowej. Miłość, rozstania, przyjaźnie, rodzina, ale też i odchodzenie z tego świata to wątki tej książki. Wzruszająca, ciepła i dająca do myślenia o tym, co w życiu ważne.

Na zły nastrój, ciemne popołudnia, trudne dni w pracy czy w domu, bardzo Wam polecam jako terapię książki tej autorki. Oczywiście z herbatką angielską i śmietanką w srebrnym dzbanuszku.

Teraz czytam coś z zupełnie innej bajki, wspomnienia Joanny Olczak-Ronikier, córki pisarki Hanny Mortkowicz-Olczakowej i wnuczki Janiny Mortkowiczowej, też literatki i tłumaczki (tłumaczyła m.in. "Doktora Doolittle"), współwłaścicielki słynnego wydawnictwa Jakuba Mortkowicza, który był jej mężem. Wspomnienia pani Joanny dotyczą okresu życia w tuż powojennym Krakowie, m.in. mieszkania w słynnej kamienicy literatów przy ul. Krupniczej 22. Jeszcze nie skończyłam, o tej książce napiszę następnym razem.