Czyżby rocznica?

To jak? Okna pomyte? Pierniczki popieczone, a nawet zjedzone? Barszczyk się kisi? Wobec tego wycieramy umą(ę)czone łapki w fartuch, nalewamy sobie lampkę czegoś pysznego, odpalamy komputer i zachwycamy się. Dostałam otóż bajkę - na własność i na zawsze. To już druga moja bajka, pierwszą dostałam od Miki coś dwa lata temu, a może to już trzy minęły? Oj, coś mi się zdaje, że po drodze miałyśmy blogową rocznicę i coś mi się zdaje, że ją przegapiłyśmy. Ale nie ma to większego znaczenia, dopóki tu jesteście! Co przyszłoby nam z rocznic bez jej bohaterów? Nie byłoby rocznic, po prostu!
Wróćmy wszak do naszych baranów (revenons a nos moutons, jako rzecze sędzia w farsie o panu Pathelin), czyli do rzeczy.
Kilka dni temu dostałam prześliczną bajkę od Kalipso. Od naszej zapracowanej Kalipso, która jednak znalazła czas, aby napisać ją dla mnie! Było to w momencie, gdy odeszła moja kotunia. Zryczałam się jak bóbr, ale to były dobre łzy. Pomyślałam, że taka perełka nie może leżeć w szufladzie. Dzielę się nią z Wami.
Kalipso, dziękuję!

Tancerka

Urodziła się przy dźwiękach muzyki. Wiatr zakołysał trawami, dmuchnął w suche badylki, które zagrały niczym małe fleciki. Gałązki  wielkiego klonu stuknęły o siebie. Zaśpiewały ptaki. Później te dźwięki  budziły ją codziennie. Nic dziwnego, żeby tańczyć, potrzebna jest muzyka. A ona była stworzona do tańca.

Codziennie wirowała wśród kwiatów, przeskakiwała z wdziękiem  po liściach. Cała Kraina Szczęśliwości  pełna była jej śmiechu, wszędzie były ślady jej stóp.

-Tańcz - mówiła Matka. - Robisz to tak pięknie... Taniec jest najważniejszy.

Wieczorami wpatrywała się w  gwiazdy. Ktoś specjalnie dla niej rozsypał te świecidełka na niebie, żeby mogła się do nich uśmiechać. Dziwiła się, kiedy bladły albo gasły. Niebo robiło się wtedy smutne.  Nie rozumiała, dlaczego Ktoś bawi się jej kosztem i zabiera podarowane kiedyś błyskotki.

- Dlaczego one gasną? - pytała traw.

-Bo widzą wszystko - szumiały. - Bywają smutne.

- Smutne...- szeptała zdumiona. - Dlaczego?

Wtedy przychodziła Matka i gładziła trawy swoją miękką dłonią. A one milkły.

Pewnego dnia Krainę spowiła ciemna mgła. Rozlała się po ogrodach i łąkach. Wniknęła w najmniejszą szparę, zatkała fleciki z badylków, przygniotła kwiaty. Wszystkie stworzenia pochowały się do domków, norek, dziupli... Matka przykryła Tancerkę ciepłym kocem i rozpłynęła się we mgle.

Kiedy ciemności zaczęły ustępować, dziewczynka zrozumiała, że coś się zmieniło. Na nic się zdało głośne wołanie, na nic poszukiwania. Została sama.

- Gdzie jest mama? - pytała traw.

- Spaceruje w Cudownym Ogrodzie. Zrywa kwiaty, słucha szumu drzew i czeka.

- Na mnie?

- Na ciebie - szumiały trawy.

- Pójdę jej szukać. Idę! - postanowiła tancerka.

- Idziesz. Tak. Idziesz. - stwierdziły trawy. - Pamiętaj, masz w sobie muzykę.

Ale tego Tancerka już nie słyszała. Pobiegła. Nawet nie wiedziała,  kiedy opuściła Krainę Szczęśliwości. Może dlatego, że nie strzegła jej żadna brama, nie miała granic... Biegła przez obce łąki, obce miasteczka i wsie. Ludzie patrzyli na nią zdziwieni.

- Przecież ona... tańczy. - mówili i uśmiechali się. Lubiła te uśmiechy, dlatego na widok ludzi wirowała niczym jesienny, złoty listek.

Pewnego dnia trafiła do Krainy Smutku. Wszystko było tam szare. Na ulicach zalegało sine błoto. Mężczyźni mieli zacięte twarze. Kobiety patrzyły pod nogi i kryły się w domach razem z dziećmi. Nikt tu się nie uśmiechał. Padały żelazne deszcze, raniąc ziemię do krwi.

Głodna i przerażona tancerka zapukała do jednej  z chat. Nie usłyszała przyzwolenia na wejście, jednak weszła. Powitała ją młoda kobieta o szarych oczach i szarych sukniach. W kącie bawiły się popielate dzieci. Gospodyni wskazała jej miejsce przy stole. Postawiła przed nią kubek mleka i talerz z plackami. Tancerka piła i jadła w ciszy. W oczach dzieci zapaliły się wesołe iskierki. Podbiegły do dziewczyny i chwyciły ją za ręce. Tancerka zawirowała w tańcu. Zabrzmiała  delikatna muzyka, a w niej szum traw i dźwięk flecików. I popłynęła pieśń o cudownej krainie. Twarze dzieci i ich matki zaróżowiły się, zakwitły radością. Spłynęła gdzieś szarość. Do chaty wszedł mężczyzna o zaciśniętych twardych pięściach. Na widok rozpromienionych bliskich jego  pięści rozluźniły się, a po policzku spłynęła łza. Nie była to łza żelazna, ale zwyczajna, ludzka.

Ruszyła w dalszą drogę. Nie raz jeszcze widziała smutek i gniew.  Nie raz drżała ze strachu i zimna. W jej sercu czasami kiełkowała nieznośna myśl, że Matka ją okłamała. Nauczyła ja tańca i tylko tańca. Czymże jednak jest taniec? Czy rzeczywiście jest tak ważny? Daje on radość, zachwyca, ale krótko. Za krótko. Dusiła w sobie to kiełkujące zwątpienie i szła dalej.

Wiele lat po tym, kiedy baletki zamieniła na pantofle i zaczęła nosić kapelusze, stanęła przed drzwiami  swojego starego już domu i uśmiechnęła  się do swoich myśli. Przez cały ten czas, przez wszystkie lata niosła w sobie muzykę badylkowych flecików, mądrość traw i śpiew ptaków. Kołysała w sobie wspomnienie Krainy Szczęśliwości i uciekała przed Czarną Mgłą. Szukała Matki i odnalazła ją w sobie. Głaskała i uciszała lęki swoich dzieci, uczyła je tańca i radości.

Była zmęczona, ale szczęśliwa, bo zobaczyła przed sobą Cudowny Ogród. Znów zawirowała w tańcu,  lekko, lekko... I znów zagrały fleciki.

W Cudownym Ogrodzie słyszała szept:

- Tak pięknie tańczyłaś, kochana.

 Wybór ilustracji: Kalipso

To jeszcze nie wszystko. Od Ninki dostałam wiersz dla Grażynki. Przepiękny i taki wzruszający. Nad nim też ryczałam jak bóbr i to także były dobre łzy. 

Koniec świata
Słyszeliście?
Dziś
koniec świata!
Boją się
albo się śmieją;
mają nadzieję, że nie,
albo w ogóle nie wierzą.
Ale on się skończył.
Świat,
w którym można
pogłaskać miękkie futerko,
w którym
ktoś ociera się o nogi,
patrzy prosząco w oczy,
wygrzewa się
na słonecznej plamie...
Nostradamus
miał rację.
Dziś
był
koniec świata.

Ninko, dziękuję!

Takie wzruszenia i gesty nie zdarzają się codziennie. Mnie się nie zdarzają. Kiedy zakładałyśmy z Miką blog, to miała być taka tylko zabawa. No i jest. Ale poza zabawą jest dużo, dużo więcej czegoś, o co coraz trudniej w tym pofyrtanym świecie. Udało nam się (w sensie Wam i nam) wspólnie stworzyć miejsce, gdzie nikt się nie kłóci, gdzie gadamy o wszystkim i o niczym - jak to w życiu. Płaczemy, wzruszamy się, pękamy ze śmiechu, dzielimy się doświadczeniami, pomagamy, jeśli trzeba, nikt na nikogo nie napada, nikt nikogo nie ocenia. I niech mi nikt nie mówi, że to specyfika internetu. Specyfika może i tak, ale to tylko znak czasów - ludzie tak się komunikują, poznają, pobierają nawet.

No i niechcący zrobiło się rocznicowo, a chciałam tylko podzielić się bajką i wierszem! Pióro mi się omskło i bardzo dobrze.

Mika i ja dziękujemy!

PS. Sprawdziłam. Zaczęłyśmy 23 listopada 2013.