Magia, czy przymus?

Mam brzyda i czuję przesyt. Przesyt christmasami wszelkiej maści, słowem "święta" odmienianym przez wszystkie przypadki, mam brzyda wobec tandety i podporządkowaniu życia w każdym jego przejawie dwóm dniom nieumiarkowanego jedzenia i picia. Nie mogę już patrzeć na śnieżynki z opłatkami w sklepach, facetów z wacianymi brodami, denerwują mnie zbiórki wszystkiego, wszędzie i na wszystko, bo święta. Skrzynka mailowa zapycha się prośbami, cudownymi ofertami - na święta! A po świętach co? Po świętach dobroczynność zamiera, jak również życie w ogóle. Niektóre firmy robią sobie wolne aż do Trzech Króli!
Nie mam nic przeciwko świętom - po to są, aby świętować. Nie kwestionuję ich i nikomu nie chcę narzucać własnego zdania. Jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że cała rzesza świętujących nie do końca wie, o co w tym wszystkim chodzi. Że Bóg się rodzi, to jedno. Ale po co to sprzątanie wszystkich kątów na błysk, oczyszczanie duszy i ciała? Kto wiąże te czynności z przygotowaniami do odrodzeniem dobrych mocy, ze zwycięstwem światła nad mrokiem, co zresztą świętowali już starożytni, a chrześcijanie podłączyli się później? Swoją drogą ciekawych obserwacji mogłaby dostarczyć sonda w kościele np. po Pasterce.
Współczesne święta Bożego Narodzenia to zlepek obyczajów z różnych stron świata i różnych religii. I niech sobie zlepkiem będą, to poniekąd naturalna kolej rzeczy, prawidłowość dziejowa, że przenikają się różne światopoglądy, religie, kultury, zwyczaje i symbolika. To nas wzbogaca. W przeciwieństwie do świątecznego chłamu na każdym kroku, paskudnych ozdóbek, od których kapią sklepowe wystawy, facetów z wacianymi brodami, śnieżynek wciskających opłatek i wyrośniętych dziewczynek z zapałkami.
Kolorowe gazety, filmy, internet serwują sielskie, wypieszczone obrazki idealnej rodziny przy pięknie nakrytym stole, pięknej, zadbanej i promiennej pani domu, ślicznych dzieci z górą prezentów, itd. I gonimy za tą wizją, sprzątając, pucując, piekąc, gotując jednocześnie chodząc do pracy. Potem idziemy na wigilijną kolację do bratowej, której nie znosimy, albo bratowa przychodzi do nas. Spinamy się, żeby wytrzymać i nie zepsuć świątecznego nastroju. Marzymy tylko o tym, żeby to już się skończyło. Po Wigilii pierwsza chwila odsapki, ale nie na długo, bo w pierwszy dzień świąt wydajemy obiad dla ciotek/wujków/teściów/kuzynów. Od rana na nogach, bo obiad sam się nie wyda. Potem podgrzewanie, odcedzanie, podawanie do stołu. Na koniec dnia sprzątanie po. A od rana następnego dnia powtórka, albo - dla odmiany - obiad u wujostwa, chociaż chciałoby się spędzić ten czas zupełnie inaczej. A kiedy wreszcie to się skończy, oddychamy z ulgą, że już po świętach.
Oczywiście uogólniam. I przyznaję się bez bicia, że od dawna nie widzę w świętach żadnej magii. Zasiądę do Wigilii z najbliższymi, ale ani nie sprzątam w jakiś szczególny sposób, ani nie kupuję ton jedzenia, które potem się marnuje, nie szaleję w kuchni. Z prezentami też symbolicznie. W związku z czym nie czuję presji, ani nie denerwuję się, że nie zdążę umyć okien, bo święta...
Dla ilustracji żałosna magia w mojej wsi:

Nie myślcie sobie, że taką magię mamy w całej wsi. Bynajmniej. Jedna wisi na wjeździe, druga na wyjeździe. Coś jak wieś K. wita i wieś K. żegna.
Mam nadzieję, że dzisiejszym postem nie obraziłam niczyich uczuć. To wyłącznie moje widzenie świąt.

I jeszcze komunikat odnoście poprzedniego posta. Widzę trzy kandydatki do podium i statuetki Wzorowej Pani Psa i Kota: TG, Ewa z Przytulnego Domu i Mnemo. Jeśli macie inną wizję, proszę o kandydatury i głosowanie tutaj, w komentarzach.