Marzenia jak ptaki szybują...

Wprawdzie o marzeniach już rozmawiałyśmy, ale co szkodzi porozmawiać jeszcze raz? Bardziej konkretnie tym razem, o tych spełnionych. I o odwadze. Marzenie wszakże to coś, co zawsze wymaga odwagi. Skoro marzę, to znaczy, że z jakiegoś powodu nie mogę czegoś mieć. Trzeba więc uruchomić działania prowadzące do realizacji. Marzenia mogą być malutkie i wówczas spełnienie ich nie wymaga specjalnych wyrzeczeń, ani wielkiej odwagi, czasem wystarczy determinacja i trochę starań. Marzenia z gatunku nieosiągalnych zostawiamy na boku - są przyjemne i niech tak pozostanie. Moje marzenie należało do gatunku wielkich. Z początku wydawało mi się nawet, że do nieosiągalnych. Marzyłam otóż o własnym kawałku podłogi na własnym kawałku gumna, najlepiej z dala od miasta. Mieszkałam wygodnie w wielkim mieście i teoretycznie niczego do szczęścia mi nie brakowało. I zasadniczo nie brakowało, ale jednak ciągle kołatała się jakaś myśl z tyłu głowy. Dopóki dziecko było w szkolnym wieku i praca na etacie była sprawą być albo nie być, myśl z tyłu głowy drzemała sobie spokojnie, budząc się tylko czasem w gorszych chwilach. Dziecko dorosło i wyfrunęło, na białym koniu zjawił się Ognio i... nie, jeszcze nie to, co myślicie! Z czasem dopiero zaczęliśmy o tym mówić, gdy, nagle, wtem! Bez większych dyskusji i planowania, można powiedzieć - spontanicznie, za wszystkie oszczędności kupiliśmy kawałek rolnej ziemi w ślicznym miejscu niedaleko Poznania. Pośrodku pola kukurydzy postawiliśmy maniuni domek i spędzaliśmy tam każdą wolną chwilę. Małe gumienko też było i wszystko co trzeba do życia.

widok z tarasu domku

j/w

Wtedy był z nami Julek, od dawna za TM

j/w

Jednak szybko zaczęło nam to doskwierać. Powroty do miejskiej rzeczywistości były okropne. Kiedy przypominam sobie tamten czas, natychmiast myślę o Mnemo bo wiem, co czuje. W międzyczasie przekształciliśmy pole kukurydzy w działki budowlane - wiadomo, że jako takie mają inną wartość. W najśmielszych snach nie przewidzieliśmy takiego obrotu spraw. Nie pamiętam w tej chwili który to był rok - dwa tysiące któryś tam wczesny. Rynek nieruchomości z dnia na dzień wykonał woltę, która uwolniła moje (wtedy już nasze) marzenie oraz gotówkę i tadam! Jesteśmy, gdzie jesteśmy! Szukaliśmy długo, coś ze dwa lata. Zjechaliśmy Wielkopolskę wzdłuż i wszerz - ze względów rodzinnych szukaliśmy niezbyt daleko. Do mojej wizji z tamtego czasu brakuje tylko koni i jeziora w zasięgu wzroku. No i wielkiej literatury do tłumaczenia. Wizję mianowicie miałam taką, że siedzę sobie w pracowni tłumacząc wybitne dzieła literackie, spoglądam przez okno na ośnieżone świerki i zamarznięte jezioro roziskrzone w słońcu, na tle którego galopują konie... Zamiast jeziora mam rzepak/kukurydzę/żyto, a zamiast koni galopują Frodo i Wałek oraz Czajnik z Malinką, no i tłumaczona literatura taka trochę mniejsza. Między wizją a jej realizacją było mnóstwo zawirowań, przełamywania barier w sobie i bliznich, były wątpliwości, okropne rozterki, strach... Zaczęliśmy poniekąd od nowa, w kompletnie innych warunkach i NA innych warunkach. Od mieszkaniowych począwszy, na materialnych skończywszy. I wiecie co? Nie żałuję ani chwilki. Nawet nie postało mi w głowie, żeby wrócić do miasta. Jeszcze nie. Nie wykluczam takiej ewentualności, ale tylko z przyczyn od nas niezależnych. Nie mamy trzydziestu lat, ani nawet czterdziestu, ani nawet, ten, ekhm... Się zobaczy co życie przyniesie. Póki co niczego mi nie brakuje. Ani kin, ani teatrów, ani sklepów, a znajomi i przyjaciele odwiedzają nas częściej niż kiedykolwiek.
Całym tym przydługim wywodem chcę powiedzieć, że marzenia same się nie spełnią. Same w sobie są bardzo przyjemne, ale aby je zrealizować, trzeba czasem się narobić. Chyba że ktoś woli gonić króliczka. Ja tam lubię czasem go przyłapać.

Moje rumaki:

Czasem mus oczami poświecić...

PS. Trwają poszukiwania domku. Jeśli znajdę, dołożę. Domek został rozebrany i jego elementy wykorzystaliśmy na gumnie. Został z nami.