Bajka na pazdziernik

Szła przed siebie bez celu, o ile celem nie jest szukanie jakiejś kryjówki przed deszczem i nocą. Była bardzo przestraszona i bardzo głodna. Wydawało jej się, że gdzieś tu był jej dom, przecież nie mógł nagle zapaść się pod ziemię. Jednak z perspektywy jej maleńkiego ciałka wszystkie domy nad rzeką były ogromne i wszystkie wyglądały tak samo. Żaden nie pachniał TYM domem. Szła więc od furtki do furtki bez większej nadziei , coraz bardziej głodna i coraz bardziej zmęczona. W ostatnim domu przy ślepej uliczce zobaczyła uchylone drzwi do garażu. Pokusa była zbyt silna, a ze zmęczenia plątały jej się nóżki. Nie namyślała się długo, właściwie było jej wszystko jedno, na domiar złego rozbolał ją brzuszek. Bała się wprawdzie tego, co spotka ją za drzwiami garażu, ale nie wyczuwała zagrożenia. Było cicho jak makiem zasiał, tylko krople deszczu szumiały w liściach drzew. Weszła ostrożnie przez uchylone drzwi. W świetle księżyca zaglądającego do okna zobaczyła pod ścianą kilka opon, a na jednej z nich leżał koc! Najprawdziwszy, cieplutki koc! Resztką sił wdrapała się na opony i umościła się w kocyku. Przyjemne ciepło otuliło ją jak kokon. Mimo głodu i bolącego brzuszka natychmiast zasnęła.

Obudził ją jakiś głos, ale nie była pewna czy to sen, czy jawa? Próbowała otworzyć oczy, ale jaskrawe światło wpadające przez szeroko otwarte drzwi garażu smagnęło ją jak bicz, aż jęknęła. Nie pamiętała gdzie jest, ani kim jest. Poczuła, że ktoś zawija ją w kocyk i gdzieś unosi. Ogarnęła ją ulga, że już nie musi nigdzie iść, nie czuła strachu i było jej wszystko jedno, co się z nią stanie. Świat rozpłynął się i zniknął.

Obudził ją jakiś znajomy zapach czegoś, co kojarzyło jej się przyjemnie, ale nie mogła sobie przypomnieć z czym. Było jej ciepło i nic ją nie bolało. Ostrożnie otworzyła oczy i zobaczyła pochyloną nad nią śliczną dziewczynę o bardzo długich, jasnych włosach. Dziewczyna uśmiechała się, a w wyciągniętej dłoni trzymała to coś, co tak pięknie pachniało.

Przyszło jej do głowy, że umarła i trafiła do nieba, a pochylona nad nią dziewczyna jest aniołem. Ale nie… gdzieś z głębi pokoju do jej uszu dochodziła muzyka, jakiej raczej nie słucha się w niebie. I to coś, co tak pięknie pachnie…

Próbowała wstać, ale nóżki odmówiły jej posłuszeństwa. Dziewczyna posmutniała i wzięła ją na ręce. Szeptała jej coś do ucha, przytulała i pozwalała jeść to pięknie pachnące coś. Poczuła, że odzyskuje siły i nadzieję. Zeskoczyła z kolan dziewczyny i popatrzyła dookoła. Była w domu! W prawdziwym domu z łóżkiem, kocykiem, piłeczką i stołem!

Będziesz nazywać się Frytka – powiedziała dziewczyna.
Troszkę ją to zaskoczyło, ale przecież i tak nie pamiętała jak ma na imię. Chwilkę pomyślała i uznała, że Frytka to śliczne imię. I takie smaczne…

(napisała Hana)