Ach! Co to był za dzień!

Troszkę Was Kochane Kureiry przetrzymałam, ale nie ma w tym wyrachowania, ani bukbroń złośliwości. Ślub odbył się w sobotę, zostałam w Poznaniu do niedzieli, potem mieliśmy gości, działo się dużo, tak dużo, że pomieszały mi się dni tygodnia. W końcu nie codziennie wydaje się za mąż jedyną Córkę. Potem zagłębiliśmy się w zdjęcia, o matkozcórko! No i nie wiem teraz od czego zacząć.
Najpierw był bukiet uwity mamusinymi rączkami. Kwiatki musiały być piękne, co oczywiste i trwałe, bo bukiet wiłam w przeddzień. Miałam tremę, ale rezultat nawet mnie zadowolił. Parę trudności napotkałam, bo panie florystki (i panowie floryści) mają swoje techniczne sposoby i pomoce, a ja niezbyt doświadczona w tej kwestii. Ale dałam radę, mogło być gorzej. Złamał mi się tylko jeden kwiatek:

Bukiet przetrwał noc bez szwanku, tak więc ustroiliśmy się jak na teściów przystało i pojechaliśmy. Na wstępie zapomnieliśmy zabrać co? Zapomnieliśmy zabrać bukiet! Na szczęście nie ujechaliśmy daleko. Kilkanaście kilometrów dalej wyszło, że nie wzięłam aparatu fotograficznego. Na szczęście Ognio był przytomniejszy i aparat miał, więc już nie wracaliśmy. Potem było normalnie. Przyjechaliśmy:

W czerwonym szaliczku to ja, PrezesKura i moja Mama. Na pierwszym planie przyjaciele Córki, ponad ramieniem K. z lewej wystaje misterny koczek Panny Młodej.

Potem już poszło normalnie. Chwila oczekiwania w kuluarach:

Ognio pogrążony w rozmowie ze Świadkiem

Druga chwila oczekiwania w kuluarach

Przywitaniom i uściskom nie było końca:

To jestem ja i to NIE JEST Ognio. 

No i nadejszła ta chwila:

Puakać rzewnie nie puakauam, ale nie powiem, że tak w ogóle nic a nic. Nie da rady. Taki los matki.

Już po wszystkiem, teraz będziemy się weselić. O tak:

Ogień bucha z tortu. Chyba.

No i tak o. Normalnie, gorzko, gorzko...

Kuntrol jednakowoż musi być:

Jako teściowa musiałam z nerw uzupełnić poziom cukru i płynów:

I tak oto poszłam spać matkom, a wstałam teściowom... Ot i koniec weselnej historii, a początek zwyczajnego życia. Chciałabym, aby dla mojej Córuni i Jej Męża było ono niezwyczajne, usłane płatkami róż i pogodne jak miniona sobota!

To mówiłam ja, teściowa.