O samotności

Autorkę poniższego postu trochę już znacie. Jest Kurą, chociażby z racji rodzinnych koneksji. Jest Kurą, bo czasem gdacze, no i przede wszystkim mentalnie jest Kurą!
Dzisiejszy tekst jest pierwszy, ale nie ostatni! Krótko mówiąc będę uprawiać nepotyzm. Oddaję łamy Marcie ze Złotnik zwanej MartaMarta. Dla niewtajemniczonych - mojej Siostrze!

*

Drogie Kury z Pastelowego! Jestem z Wami już dość długo, choć moja obecność nie jest tak bardzo widoczna – bardziej czytam niż piszę. Ale dzisiaj mam ochotę napisać do Was właśnie. A skąd ta ochota? Otóż z wpływu chwili, po prostu. A pisać chce mi się o samotności. Doświadcza jej przecież każda/y z nas niezależnie od statusu, że tak powiem matrymonialnego, niezależnie od statusu materialnego, niezależnie od tego czy mieszka w mieście, na wsi, w puszczy, czy też na bezludnej wyspie, pustyni czy w wielorodzinnym budynku. Wydaje mi się, że zjawisko samotności jest równie uniwersalne jak zjawisko śmierci. Nie wyobrażam sobie, że ktokolwiek z jako tako świadomych siebie i myślących ludzi, mógł go w ciągu swojego życia nie doświadczyć. A staje się ona (samotność) oczywiście szczególnie dojmująca w czasie kiedy zabraknie tego kogoś, kto był z nami przez lata. To moje nie tak dawne doświadczenie.

I teraz zaczęłam się zastanawiać od kiedy wiem o samotności? Kiedy ona pojawiła się w moim życiu? Teraz? Czy może już w dzieciństwie? Czy może jakoś pózniej, gdzieś się czaiła, czy może wcale jej nie było? 

Psychologia mówi o samotności i o poczuciu samotności. Mówi o samotności społecznej i emocjonalnej. Poczucie samotności to właśnie samotność emocjonalna. To ona jest najbardziej bolesna, choć i ta społeczna czasem boli, ale raczej odczuwamy ją jako brak, a czasem nawet jej szukamy.
Ludzie bardzo różnie radzą sobie z samotnością. Ja uciekam do ludzi i zwierząt. Może nawet bardziej do zwierząt…

To mówiłam ja - MartaMarta.

A teraz mówię ja - Hana: przez chwilę mnie nie będzie, ale zajrzę do Was wieczorkiem. Gdaczcie sobie:)