Zazdrość niejedno ma imię

Lista oczekujących na senatorium zamknięta. Kto nie zdążył, będzie musiał uiścić łapówkę w postaci skalpu przynajmniej jednego zwyrodnialca, albo poczekać na wypadnięcie czegoś naprawdę spektakularnego i wówczas automatycznie znajdzie się na liście rezerwowej.
Świetlaną przyszłość mamy zapewnioną, dla wyciszenia emocji związanych z zapisami możemy spokojnie podyskutować o sprawach egzystencjalnych.

Mówi MartaMarta (MM):

Zazdrość to kolejne zjawisko z tych uniwersalnych, przynależnych każdemu z nas. Człowiek to istota z gruntu skłonna do tego, aby żyć w przekonaniu, że inni nie mają lepiej. A jeśli wydaje mu się że mają, to im zazdrości. Bo dlaczego to oni, a nie ja?

Mam wrażenie, że ideologia komunistyczna na zazdrości właśnie została zbudowana. Świat szczęśliwy to miał być świat, w którym wszyscy mają po równo. Słyszę nieraz ludzi, którzy mówią „ja to nikomu niczego nie zazdroszczę”. Wybaczcie, nie wierzę w takie deklaracje. Ale wierzę, że niektórzy z nas sami nie są świadomi faktu, że jednak zazdroszczą.

 Może być tak, że na płaszczyźnie świadomej nie zazdroszczę, ale dlaczego odczuwam coś na kształt satysfakcji jeśli takiemu jednemu z drugim szczęściarzowi powinie się noga? Otóż to. Doszłam do tego, co przede wszystkim chciałam powiedzieć, a mianowicie do odróżnienia zazdrości od zawiści. Słownikowe definicje sytuują zawiść wyżej od zazdrości. Według nich zawiść jest spotęgowaną zazdrością. A ja myślę, że między nimi jest zasadnicza różnica jakościowa. Kiedy bowiem zazdroszczę, to po prostu w konsekwencji żałuję, że nie mam tego samego. I na tym się kończy, choć to odczucie może być bardzo przykre i niewygodne. Jeśli zaś czuję zawiść, to życzę obiektowi tej zawiści źle. I niestety cieszę się, jeśli coś złego go spotka. A że nie lubimy myśleć źle o sobie, to nazywamy taki bieg wypadków sprawiedliwością. No, to się doczekał… W przypadku zawiści jestem nieco bardziej łagodna w ocenie człowieczego rodu. Myślę, że nie wszyscy jesteśmy zawistnikami.

Zastanawiam się, czy są rzeczy które nie mogą stać się przedmiotem zazdrości. Owszem, nieszczęścia, choroby – choć te ostatnie może nawet i mogą. Ktoś kto ma raka, może zazdrościć komuś, kto ma grypę, albo „tylko” niedowidzi lub niedosłyszy.

Specyficzną odmianą zazdrości jest zazdrość o uczucia innych osób: partnera, przyjaciela, dzieci i innych ludzi, z którymi jesteśmy emocjonalnie związani. Tu nie tyle chcemy mieć to, co mają inni, ale raczej nie chcemy dzielić się tym co mamy sami, z lęku że przy podziale coś stracimy.

A bardziej osobiście? Przyznaję się, że często zazdroszczę innym – różnych rzeczy: od pięknych włosów i zębów poczynając, a na pięknych i sprawnych mózgach kończąc. A im jestem starsza, tym więcej mam powodów do zazdrości. Dochodzi figura, sprawność ogólna itd., itp. A na tych osiedlowych biegaczy, których coraz więcej, to już patrzeć nie mogę…

To mówiłam ja - MartaMarta

Teraz mówię ja - Hana. Takie mam śliczne koteczki. Zazdrościcie mi?

PS. W zakładce "Bajki Białej Kury" jest nowa bajka na wrzesień - uprzejmie zapraszam.