KROK PO KROCZKU IDĄ ŚWIĘTA...

Hana mi przykazała coś napisać, to wypełniam polecenie, chociaż czekam na natchnienie...

Jak wszem i wobec wiadomo, zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Sprzątamy, pieczemy, biegamy, szalejemy, no i kupujemy, kupujemy, kupujemy... Piszę "my" bo i mnie to nie omija i zawsze budzę się z ręką w nocniku i z niedowierzaniem patrzę na stan konta... I tu pada sakramentalne pytanie: "Na co ja tyle wydałam??" i "I gdzie to wszystko jest????" Po czym oczywiście podejmuję mocne postanowienie, że w przyszłym roku to już na pewno nie tyle, że prezenty wcześniej i przemyślane, że po co tyle śledzi, i tak nikt nie je, po co tyle wędliny, i tak zostaje itd. Znacie? No to posłuchajcie...
Potem gnana wyrzutami sumienia wykorzystuję skrupulatnie wszystkie resztki poświąteczne, zamrażając, odmrażając, przesmażając i przetwarzając. Nienawidzę wyrzucać i marnować jedzenia, to jest coś przeciwko czemu buntuje się moje całe jestestwo  i jestem chora jak muszę to zrobić. Przedtem sporo resztek zjadał pies, teraz niestety ścisła dieta. Ale udaje mi się to zagospodarowywanie i naprawdę rzadko muszę coś wyrzucić. Bliska jest mi  ideologia freeganizmu, czyli wykorzystywania żywności wyrzucanej z supermarketów , no po prostu , nie ukrywajmy, żywienie się tą wyrzucaną żywnością. Piszę, że bliska mi jest idea, natomiast jednak chyba nie odważyłabym się na to, ale z szacunkiem myślę o ludziach, którzy tak robią i są z tego dumni. W Europie wyrzuca się tak potworne ilości zupełnie dobrej żywności, że starczyłyby pewnie na wyżywienie jakiegoś niedużego kraju. A USA biją Europę na głowę...
Dlatego pomyślałam sobie, że trzeba się dzielić , albo umawiać z przyjaciółmi czy rodziną: ja zrobię więcej śledzi i ci dam, ty zrobisz więcej pierogów, to dasz mnie. Nikt nie czuje się pokrzywdzony czy zażenowany, a barter kwitnie. Albo  weźmy to, czego mamy więcej i zanieśmy na przykład jakiejś starszej czy samotnej sąsiadce albo po prostu komuś kto to lubi. Ja jutro zrobię kutię i wiem, że nikt z moich gości za nią nie przepada, ale ja lubię i podzielę się z sąsiadką, która nie gotuje, a kutię uwielbia. Spory kawałek zawijańca z powidłami pojedzie do Krakowa, do kuzyna J, który nie wyobraża sobie świąt bez tego ciasta, a od kuzynki M dostanę pierogi, których nie robię. I to mi się podoba:))))

Lubię ten cały czas przygotowań do świąt, pieczenie pierniczków, obmyślanie prezentów, pichcenie, dekorowanie, choinkę... Lubię też ten czas w kościele, kolędy i zapach igliwia. Dawniej lubiłam też chodzić na Pasterkę, zwłaszcza do Starego Kościółka na Kościeliskiej, spory tłum, urocze drewniane wnętrze, zapach choinek, kapela góralska przy organach, śpiewy "białym głosem", a na koniec ziarna lecące z galeryjki organowej na powodzenie w Nowym Roku... Razu pewnego uroczysty nastrój pasterki został zmącony głośnym łupnięciem z tyłu kościoła. Jak się okazało, jeden z wiernych po prostu zasnął sobie na brzegu ławki i się omsknął z hukiem...

No to cóż, dziewczyny, róbmy, podtrzymujmy tradycje i ogólne i nasze własne, wypracowane w rodzinie przez lata, nie zamęczajmy się jednak i dajmy sobie prawo do chwili oddechu i spokoju. I to naprawdę nie ma znaczenia, że coś się nie uda, przypali, czy wyleje, to będzie tylko kolejne wspomnienie gdy będziemy z rozrzewnieniem mówić" A pamiętacie, jak to dwa lata temu i mama  ja popieprzyłyśmy barszcz, tak, że nikt go nie chciał?" "A jak wujek Leon włożył krawat do sałatki?" "A jak koty zjadły rybę w galarecie?" To, co w danym momencie zdaje nam się tragedią i końcem świata, to tylko zabawna anegdotka do opowiadania. Ważne jest, byśmy byli dla siebie nawzajem w tym czasie. Przecież to czas pokoju.

P.S. Chętnie posłucham waszych anegdotek świątecznych:)))