SZARY DZIEŃ PANA X - EPILOG!

UWAGA!!! DODATEK NADZWYCZAJNY PRZED EPILOGIEM!!! 
POMOC DLA PSÓW!!!

Dostałam wiadomość od mojej kuzynki z Warszawy o 10 psiakach koczujących na śmietnisku przy Wałach Zawadowskich w Warszawie. Są tam też szczeniaki...  Próbują im pomagać dobre dusze i tutaj daję linka do informacji na Facebooku , tam są też zdjęcia psiaków. Suczka z małymi jest już w DT, ale jest bardzo chora i wymaga opieki i leczenia. Jedna z fundacji zgodziła się użyczyć konta na pomoc dla tych psiaków, też jest na FB.
Może ktoś by mógł wspomóc, albo dokarmiać te, które zostały na tym śmietnisku?? Albo cokolwiek??
Link: https://www.facebook.com/events/800874873307377/?pnref=story

 E P I L O G

Następnego dnia w południe profesor wraz z inspektorem B siedzieli u X w domu popijając herbatę z sokiem malinowym.

„Co za dzień, inspektorze, co za dzień...” - powiedział X.

„Tak, dużo się wydarzyło, to fakt.” - przyznał B.

„A czy wszystko już wyjaśnione? „ - zapytał nieśmiało X - „Oczywiście, jeśli to tajemnica śledztwa, to proszę nie mówić.” - zastrzegł od razu.

„Jaka tam tajemnica! - zaśmiał się inspektor – Myśli pan, że w naszym miasteczku jakaś tajemnica się uchowa? Chociaż nie, pułkownik miał sporo tajemnic...”

„Inspektorze, dlaczego właściwie pani N zabiła pułkownika? Nie daje mi to spokoju...”

„Profesorze, jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze... Zawsze o pieniądze...”

„Pecunia non olet... „ - powiedział sentencjonalnie X.

„No właśnie, można dla nich nawet zabić. Otóż pani N była w tarapatach finansowych, kawiarnia wymagała inwestycji, trzeba było ją zmodernizować, pieniędzy na opłacenie dodatkowego personelu nie było, a pani N zdrowie zaczynało szwankować. Gdy pewnego dnia zaczęła coś nadmieniać o sprzedaży kawiarni, pułkownik sam zaproponował jej pożyczkę. Okazało się, że ma całkiem spore oszczędności, prawdopodobnie te plotki o łapówkach w czasach jego pracy w wojsku miały w sobie jakieś ziarno prawdy. W zamian chciał procentu od zysku z kawiarni i zgodził się na odległy termin zwrotu pożyczki. W niedzielę, kiedy był pan u niego na kartach, odebrał właśnie telefon od pani N i umówił się na przekazanie gotówki. Niestety, zmienił całkowicie zdanie na temat warunków spłaty. Stwierdził, że sprawy się skomplikowały i zażądał bardzo wysokiego procentu. Pani N wpadła w szał. Chwyciła mosiężny pogrzebacz i walnęła nim M w głowę. Gdy stwierdziła, że M nie żyje, postanowiła spalić zwłoki w piecu. Niedawno piec był remontowany, miał duże palenisko rakietowe i chciała w ten sposób pozbyć się ciała. Nie wiedziała jednak, że to nie takie proste...”

„Może oszczędzi mi pan szczegółów. Już chyba wystarczy mi ta wiedza, którą posiadam...” - przerwał mu słabym głosem profesor.

„Oczywiście, oczywiście, powiem panu, że nawet na mnie to zrobiło wrażenie, chociaż to moja praca.” rzekł inspektor.

Ciszę przerwał melodyjny dźwięk komórki B.

„Tak, słucham. Aha, świetnie, dziękuję za wiadomości. Zaraz jadę.”

:U odzyskał przytomność. Muszę jechać do szpitala. Dziękuję za herbatę.”

„Inspektorze, czy mógłbym pojechać z panem?? I tak chciałem się wybrać do niego do szpitala, biedak chciał mi coś powiedzieć wczoraj i nie zdążył...” - poprosił nieśmiało X.

„O. to ciekawe, opowie mi pan po drodze, jedźmy.”

W czasie jazdy X opowiedział inspektorowi o niedokończonej rozmowie z U w parku.

„Interesujące...” - powiedział B. „Zapytam go o to...”

Gdy weszli do sali, w której leżał U, podłączony do skomplikowanej aparatury, profesor nie wiedział, czy dobrze trafili. Właściwie to nie poznał, pacjenta. U był umyty, siwe, rozwichrzone włosy były zaczesane gładko do tyłu, szpitalna biała koszula też nie była jego zwykłym strojem. Jedynie nos i policzki zachowały swoją normalną jeżynowo-malinową barwę. Głowę zdobił spory bandaż.

„Szanowanko, inspektorze...” - wychrypiał U.

„Dobrze, dobrze, niech pan odpowiada tylko na pytania.” - powiedział pospiesznie inspektor.

W tym momencie do sali zajrzał lekarz. „Inspektorze, ale krótko, bardzo proszę, on musi mieć spokój.”

„Tak, oczywiście.” zgodził się B.

„To ja poczekam na korytarzu.” - wycofał się profesor.

Czekając na inspektora , przypominał sobie rozmowę z U w parku. „Co on mógł wiedzieć o tej całej sprawie? Wyraźnie go coś gnębiło... Biedny człowiek, może gdybyśmy dokończyli tą rozmowę, to by nie leżał tu teraz z rozbitą głową... Właściwie to porządny człowiek ,życie mu się nie poukładało, ale tak to bywa... Ciekawi mnie ten jego sweterek ze słonikiem, dlaczego on takie coś nosi? Może kiedyś mi powie...”

Po jakichś 10 minutach inspektor wyszedł z pokoju - „Już wszystko wiem, profesorze” - powiedział z półuśmiechem. „On chce pana widzieć, niech pan nie pyta o nic i go nie męczy, słaby jest.”

:Tak, tak, wiem.” powiedział pospiesznie X.

„Witam profesorku, - „zachrypiał U.

„Niech pan się nie męczy, inspektor mi opowie co i jak – przerwał mu profesor.

„Wiem, wiem, ja ino żem chciał panu podziękować, że mnie pan uratowałeś, jakby nie pan, toby mnie już na tym świecie nie było...”

„Panie U, przecież każdy by tak zrobił, to Odysowi trzeba podziękować, bo mnie tam zaprowadził...”

„Odys? Nie znam – zdziwił się nieco U _ Co za jeden??”

„Odys, to imię kota pułkownika M, zaopiekowałem się nim .” - wyjaśnił profesor. Nie była to pora na opowieści z mitologii, choć profesorowi serce się krajało , jak pomyślał, że Odys został zdegradowany do kociego imienia...

„O, to muszę mu jakiego szczura skombinować, jak stąd wyjde – uśmiechnął się słabo U, demonstrując wyraźne braki w uzębieniu.

X aż się wzdrygnął, nie wyobrażał sobie Odysa pożerającego jakiegokolwiek gryzonia a co dopiero szczura...

„Dobrze, dobrze, trzymaj się pan jakoś, zdrowia życzę.” - chciał zakończyć rozmowę profesor.

„Profesorku, z pana to porzundny gość, dzięki, a jażem jeszcze to parasolkie panu podgrandził...”

„Panie U, nie ma o czym gadać, leż pan, odpoczywaj i do zdrowia wracaj.”

„Ale, ale , profesorku, weź pan się dowiedz, gdzie mój sweterek, ten ze słonikiem, wiesz pan, czy aby nie wyrzucili cholery gdzie???” zdenerwował się U. Skrzywił się lekko i dotknął bandaża na głowie „Boli , cholerstwo...”

„Nie wolno się panu denerwować, obiecuję, że się dowiem co ze sweterkiem.” - przyrzekł X.

„Wróć się pan i powiedz, co?”

X obiecał solennie, że wróci i wyszedł z sali.

Inspektor czekał na korytarzu, popijając lurowatą kawę z automatu.

„No i jak tam?” - zagadnął.

„Muszę się dowiedzieć co z jego sweterkiem, strasznie go to niepokoi i denerwuje.” - powiedział X.

„Dziwna sprawa z tym sweterkiem, nie? Kto by w takim czymś chciał chodzić? „ zastanowił się B.

X poszedł poszukać pielęgniarek, które przyjmowały U. Miał szczęście, jedna z nich jeszcze była na oddziale, zastępując koleżankę.

„Przepraszam panią bardzo, czy pani nie wie, co mogło się stać z ubraniem pana U? „ zapytał nieśmiało profesor.

„Oj, było takie brudne i pokrwawione, że kazali wyrzucić...”

„Wszystko???” - zdenerwował się X.

„Prawie wszystko, taki miał śmieszny sweterek ze słonikiem, pokrwawiony trochę, wypłukałam go i powiesiłam w suszarni, bo on nawet jak był nieprzytomny to tak go kurczowo trzymał, że pomyślałam, że przywiązany jest do niego...” - powiedziała pielęgniarka. Była dość młoda, miała miły uśmiech i, jak widać ludzkie odruchy jeszcze jej pozostały, nie przytłumione rutyną.

„Niech się pani nie zmienia. Dobra z pani dziewczyna...” - uśmiechnął się profesor.

„Eeee, co też pan mówi... „ zarumieniła się, ale widać było, że słowa X sprawiły jej przyjemność.

„On właśnie o niego pytał, chciałbym mu go zanieść. „ powiedział profesor.

Pielęgniarka przyniosła jeszcze wilgotny sweterek. „Tylko niech go pan nie zostawia w sali, tam nie wolno.” - ostrzegła.

„Dobrze, pokażę mu tylko i wezmę do domu.” obiecał X.

Gdy wszedł do sali, U otworzył oczy .

„No, co ze sweterkiem??? - zapytał nerwowo.

„Mam, mam, spokojnie, ale resztę niestety wyrzucili...” - powiedział niepewnie profesor.

„Inne, to ja wiesz pan gdzie mam!! O sweterek ino się mnie rozchodziło!” - U wziął delikatnie sweterek do ręki i przytulił do swojej twarzy. - Całe szczęście, że się uchował...” - wyszeptał.

„Panie U, ale ja go tu panu nie mogę zostawić, nie pozwalają, jak znajdą to wyrzucą. Mogę go panu wziąć do domu na przechowanie, jak się pan zgodzi.” - zaproponował X.

Na twarzy U widać było duży wysiłek myślowy. - „No dobra, ufam panu, strzeż go pan, jak skarbu jakiego. Zara się zgłosze, jak stąd wyleze.”

„Ma pan jak w banku.” - powiedział X.

„Eeee, wiesz pan jak to te banki teraz, bankrutujo, ludzi okradajo... Mnie tam pana słowo wystarczy...”

„Panie U, a, przepraszam, że pytam, czemu ten sweterek taki dla pana ważny?” - zapytał nieśmiało profesor.

„O, to długa historia, Taka wiesz pan, sętymętalna bardziej... Kiedyś panu opowiem...” U zamknął oczy i zapadł w drzemkę, a profesor po cichu wyszedł z pokoju, dzierżąc sweterek w ręku.

„O, widzę, że sweterek się znalazł?” - uśmiechnął się inspektor.

Ano tak, biorę go na przechowanie.” odpowiedział X.

Inspektor po drodze opowiedział X, czego się dowiedział od U. Otóż podczas spotkania z X w parku, U chciał opowiedzieć o rozmowie, którą podsłuchał przypadkiem, kradnąc pościel ze sznura u Tyrolki. Okno w domu pułkownika było uchylone, a on kłócił się z kimś przez telefon. U dosłyszał tylko” Czego ty ode mnie chcesz!! Ta sprawa dawno zamknięta, swoje dostałeś!! Szantażu ci się zachciewa??? A pamiętaj, że ja też coś na ciebie mam, nie zapominaj o tym, ty gnido!” U struchlał i schował się między prześcieradłami, po czym wymknął się cicho z podwórza.

„Ta rozmowa to mogła być bezpośrednia przyczyna zmiany decyzji pułkownika co do pożyczki udzielonej pani N. Mógł potrzebować pieniędzy dla szantażysty. „ - powiedział inspektor.

„A dlaczego U dostał w głowę?” - zapytał profesor.

„U poszedł pomyszkować w śmietniku pani N, zobaczył światło w suterenie i podkradł się do okienka. Zobaczył panią N wpychającą coś do pieca, nie bardzo się chciało zmieścić i przerażony U zobaczył, że była to ludzka ręka... Nie wytrzymał i wrzasnął głośno ze strachu. Chciał uciekać, ale potknął się o stertę skrzynek i przewrócił. Pani N wypadła z suteryny z pogrzebaczem w ręku i zadała leżącemu cios w głowę. Na drugi cios nie miała czasu, gdyż na podwórko wpadł Odys i usłyszała pana krzyki, schowała się więc szybko w suterynie. Resztę pan już wie. Można więc powiedzieć, że faktycznie U zawdzięcza życie panu i Odysowi.” - uśmiechnął się inspektor.

„Taaak, obiecał Odysowi tłustego szczura w podziękowaniu. Mam nadzieję, że się rozmyśli...”

„Profesorze, a co z tym sweterkiem? Czemu on dla U taki ważny?” - zapytał B.

„Nie wiem, ponoć jakaś sprawa sentymentalna... Powiedział, że mi kiedyś opowie.” - odpowiedział X.

„No, no, kto by pomyślał, że nasz U taki romansowy... Jak to nigdy nie wiadomo, co w człowieku siedzi...”

„Inspektorze, może skosztowałby pan mojej tegorocznej nalewki z czarnej porzeczki? Zapraszam serdecznie.” - Profesor nie lubił sam kosztować nalewki, a miał na to wielką ochotę.

„Chętnie profesorze, ale wieczorem wpadnę, samochód musiałbym zostawiać...” - powiedział z pewnym żalem inspektor.

„No cóż, poczekam więc do wieczora... Do zobaczenia.” pożegnał się X.

Gdy wszedł do domu, powitał go Odys, łasząc się do jego nóg. „Witaj kotku, zasłużyłeś na coś dobrego, człowieka ocaliłeś... Ale twój pan już nie wróci, wiesz o tym, prawda?”

„Miauuu” - odpowiedział przeciągle kot

„Myślę, że będzie nam razem dobrze... A wiesz, że U chce ci ofiarować gryzonia w podzięce za uratowanie życia?”

Odys parsknął z oburzeniem i poszedł prosto do miseczki w kuchni. „Jak można mnie, doświadczonemu i szlachetnemu kotu śledczemu ofiarować coś tak trywialnego??? Oj, ludzie , ludzie...” pomyślał kot z politowaniem.

K O N I E C