Przed Świętami bieda piszczy głośniej

Jakoś tak się utarło, że okres przedświąteczny, mam na myśli Boże Narodzenie, wyzwala w nas chęć pomocy ludziom, którzy tego potrzebują. Zewsząd płyną prośby o  pieniądze, żywność, odzież. W styczniu szum przycicha i wszystko wraca do „normy”. Zastanawiam się, do jakiej normy? I kto do niej wraca? Wychodzi mi, że wszyscy. Bieda dalej sobie piszczy w kącie, chwilowo trochę ciszej, my wracamy do swojej wygodnej rutyny, tak zwane państwo tylko nie wraca, bo w ogóle nigdzie nie wyszło. Poza doraźną pomocą w konkretnych przypadkach na ogół wymuszonych przez media niewiele w tej sprawie się dzieje. Nie ma spójnego systemu pomocy. Ośrodki pomocy społecznej na różnych szczeblach są niedofinansowane, źle zarządzane, nierzadko pracują w nich ludzie, którzy pracować tam nie powinni. Nie mówię o pasjonatach, ludziach z poczuciem misji, bo to są odosobnione przypadki. Powinno być raczej odwrotnie, ale nie jest i długo nie będzie. Szacuje się, że w Polsce żyje ponad dwa miliony ludzi biednych. Bieda w Polsce jest bezrobotna z różnych powodów, niepełnosprawna, mieszka na wsi i pochodzi z wielodzietnej rodziny.  Biedni w sposób niezamierzony przekazują tę wątpliwą spuściznę swoim dzieciom, niejako „uczą” je biedy. I spirala się nakręca. W mojej wsi jest taka rodzina. Co z tego, że patologiczna, czasem irytująca i budząca niechęć. Głód i zimno są dolegliwe dla każdego. Dla dzieci z tej rodziny też. One są na końcu tej spirali i jeśli w porę ktoś wyciągnie do nich rękę, mają szansę.

Nie stworzymy tutaj żadnego systemu, ani strategii. Nie damy nikomu wędki, bo ten wyświechtany frazes powinien urzeczywistnić ktoś zupełnie inny. Ale ten ktoś jest w takim samym stopniu zainteresowany ludźmi z marginesu społecznego, jak bezdomnymi zwierzętami. Ani jedni, ani drudzy nie stanowią ELEKTORATU.

Prawdą jest, że jesteśmy znużeni potokiem próśb nasilającym się zwłaszcza teraz, przed Świętami. Prawdą jest też to, że nie ufamy, bo i tutaj, jak wszędzie, oszustów i naciągaczy nie brakuje. Wychodzę jednak z założenia, że lepiej dać o raz za dużo, niż odwrotnie. Łatwiej komuś przez chwilę zapomnieć o tej cholernej wędce i napalić w piecu rybą, to jest węglem, który podarował życzliwy sąsiad. Łatwiej pomóc komuś konkretnemu, o kim wiemy, że tej pomocy bardzo potrzebuje.

Nikt z nas nie jest krezusem, nieobce nam skomplikowane wiązanie końca z końcem i inne kombinacje. Ale to nie jest bieda. To tylko uciążliwość. Bieda to zimno, głód, kalectwo, choroby, bezradność i brak perspektyw. Dlatego proszę, zajrzyjcie do Ewy z Mazur – ona zna kogoś takiego. Przetrzepcie szafy, dajcie odsapnąć krasnoludkom, niech już nie zwężają, może ktoś inny skorzysta z niepotrzebnych Wam pelis, krynolin i mufek.

Na osłodę ciepłe jeszcze bułeczki, a raczej świąteczne precle, jak słusznie zauważyła Agniecha: