SZARY DZIEŃ PANA X - CZĘŚĆ PIĄTA

Inspektor B wszedł do garażu obok domu pułkownika M. Zapalił światło i rozejrzał się po garażu. Jak w większości garaży, bałagan panował tam niezły. Tym niemniej od razu zauważył stojący w kącie rower. „A więc nie kradzież...” - pomyślał. Wszyscy wiedzieli o tym rowerze, byłby łakomym kąskiem dla złodzieja. Inspektor czuł w głowie lekki mętlik, nie wiedział jak ugryźć tą sprawę. Czekał niecierpliwie na wiadomość o bilingach telefonicznych pułkownika , to mogło wyjaśnić, kto do niego dzwonił. W tym momencie zadzwoniła komórka inspektora. „No, nawet szybko sprawdzili!” - przemknęło mu przez myśl. „Halo!” zawołał – Macie bilingi??? Co?!!! Już jadę!!!!”

B wypadł z garażu i pognał do zaparkowanego obok samochodu. Ruszył z wizgiem opon, niszcząc ciszę sennego miasteczka.

Profesor X stanął jak wryty. Poczuł, że nogi mu się uginają. „Co, to, kto...” wymamrotał. „Miauuu!” - odpowiedział Odys. W słabym świetle sączącym się z suteryny przerażony profesor zobaczył , że postać ma na sobie sweterek z różowym słonikiem, który był poplamiony zakrzepłą krwią... „ Panie U, panie U!!!” - krzyknął X i dotknął głowy leżącego. była cała we krwi...

„Co robić, Boże, co robić??? Policja, pogotowie, może on jeszcze żyje???” Przypomniał sobie nagle, że przecież był sanitariuszem w Powstaniu Warszawskim i wiedział, jak sprawdzić, czy ktoś żyje czy nie. Przytknął palce do tętnicy szyjnej pana U i wyczuł słabe tętno. „Żyje!!!” - odetchnął z ulgą. W tym momencie zgasło światło w suterynie i zapadła ciemność. Odys miauknął krótko i ostrzegawczo. Profesor wyszarpnął z kieszeni telefon komórkowy. Nie był to przedmiot pasujący do niego, tym niemniej uległ kiedyś namowom bratanka, mieszkającego w Warszawie, który kupił mu go w prezencie, tłumacząc, że będzie spokojniejszy, mając z X stały kontakt. W telefonie wpisane było tylko pięć kontaktów, z których pierwszym był telefon pogotowia. Profesor schował się za skrzynkami i drżącą ręką wcisnął klawisz z jedynką. „Pogotowie??? - zawołał – przyjeżdżajcie natychmiast, ciężko ranny człowiek na tyłach „Babetki”!!! I policję zawiadomcie, ktoś go uderzył w głowę!! Jak to kto mówi, ja, mówię, X!!!! Szybko na litość boską, ja tu sam jestem, może ten napastnik jeszcze gdzieś tu jest...” W tym momencie drzwi od suteryny uchyliły się ze skrzypnięciem i zamajaczyła w nich jakaś postać. Profesorowi wydało się, że trzymała coś w ręku... „O Boże, zabije mnie, tak jak U!!!!” Ratunku!!!!” - wydawało mu się, że krzyczy, ale tylko cichy szept wydobył się z zaschniętego gardła. Postać zamknęła za sobą drzwi i ruszyła w stronę sterty skrzynek...

Nagle profesor usłyszał nadjeżdżający z piskiem opon samochód. W jego stronę biegł już inspektor B. Jeszcze nigdy w życiu X tak bardzo nie ucieszył się na jego widok. „Tu jestem , tu!!! „ wołał .

„Inspektorze, tu jeszcze ktoś jest!!! Niech pan uważa!!!”

„A pewnie, że jest, w końcu u siebie jestem! „ - odezwał się burkliwy głos pani N, która ukazała się zza stosu skrzynek, dzierżąc w dłoni masywny mosiężny pogrzebacz. „Usłyszałam jakieś krzyki, to i wyszłam, różni się tu schodzą...” - urwała nagle, zobaczywszy leżącego na ziemi U. „ A temu co?” - zrobiła krok do przodu, jednak inspektor ją zatrzymał. „Proszę nie podchodzić, zadepcze pani ślady!”

„Ale co się stało??/” dopytywała nerwowo pani N. „Ktoś mu dał nieźle w głowę.” stwierdził inspektor. W tej chwili nadjechała na sygnale karetka. U został błyskawicznie przewieziony do szpitala na Oddział Intensywnej Terapii .Inspektor zaś zabrał się do przesłuchiwania profesora i pani B.

„Jak pan się tu znalazł, profesorze?” - zapytał B.

„Ja, no, tego, po żwirek szedłem, i kot uciekł, i pobiegł tu, ja goniłem i ten człowiek tu leżał...” - mówił nieco chaotycznie X.

„Zaraz, zaraz, jaki kot?? Odys?”

„No tak, jak wychodziłem to się wymknął i spod sklepu poleciał tu...”

„A gdzie on jest?” rozejrzał się B. - „Kici, kici!!!”

Przeciągłe „Miauuuuu...” dało się słyszeć pod drzwiami suteryny.

„Gdzieś ty polazł, chodź mi tu zaraz!” - zdenerwował się profesor. Kot jednak nie przestawał miauczeć pod drzwiami.

„Głupie kocisko!!” - rzuciła gniewnie pani N.

„Może nie takie głupie, zimno jest, pewnie chce do ciepłego...” powiedział w zamyśleniu inspektor. „Chodźmy wszyscy do środka, zagrzejemy się i spokojnie porozmawiamy” - zaproponował.

Pani N nie wykazała specjalnego entuzjazmu dla tej propozycji, ale zgodzić się musiała. Policji się nie odmawia...

„To może głównym wejściem pójdziemy, co się pan będzie po suterynach wycierał...” powiedziała.

„Nie, nie – zaoponował B. - Kota trzeba wziąć, a on tam siedzi...” - i ruszył do drzwi.

Pani N zamamrotała coś pod nosem, co profesor zrozumiał jako „Co za p....lony kot, jeszcze mi tu jego potrzeba...” Popatrzył na nią ze zdumieniem, bo jakkolwiek nigdy uprzejma nie była, to jakoś słów nieparlamentarnych z jej ust nie słyszał. „Hmmm, to określenie – nieparlamentarne – chyba traci swoje znaczenie w dzisiejszych czasach... - pomyślał melancholijnie.

Inspektor otworzył drzwi do suteryny, a Odys natychmiast wpadł do środka.

Gdy inspektor przekręcił staromodny wyłącznik przy drzwiach, w słabym, żółtawym świetle żarówki zobaczył kota siedzącego koło pieca c.o. Na podłodze obok niego leżały jakieś metalowe części.

„A co pani właściwie robiła w suterynie?” zwrócił się inspektor do pani N.

„A, c.o. coś słabo ciągnęło to poszłam sprawdzić...” powiedziała burkliwie pani N.

„Coś to ma pani pecha z tymi piecami, najpierw piec do pieczenia, teraz ten...” - wtrącił się pan X.

„A, tamten naprawiony, babeczki jutro będą.” - zagadała pośpiesznie - „Już nie trzeba tego pana fachowca, inspektorze.”

„Może jednak by się pani przydał, na takich piecach on się też zna. Przerabiała go pani chyba nie tak dawno, to palenisko rakietowe, prawda?”

„Tak, niby duże palenisko, a ciąg słaby. To chodźmy już na górę, co tak tu będziemy stać...” - rzuciła pospiesznie.

Wyszli na górę, do pustej sali kawiarnianej. Profesor poczuł się dziwnie, jakby przeszkadzał duchom tych, którzy przychodzili tu od lat, a teraz pomieszkiwali gdzieś w innym świecie, spotykając się nocami na niewidzialnej kawie z babeczkami. X wzdrygnął się. „Rzeczywiście chłodno tu...” próbował się wytłumaczyć.

Usiedli przy jednym ze stolików. Inspektor wyjął notes.

„Pani N, czy nic pani wcześniej nie słyszała? Żadnych hałasów, krzyków, nic?” - zapytał.

„Nic, zajęta byłam z tym piecem. Słyszałam tylko jakby jakieś stuknięcie koło śmietnika, ale nie zwróciłam uwagi, bo tu często różne włóczęgi przychodzą, o, jak ten U na przykład. Grzebią w śmieciach i szukają jakichś resztek. Czasem wie pan, coś się przypali albo zeschnie, to wyrzucam. Dawniej ich pędziłam, ale w końcu co mi tam, niech sobie biorą, byle mi tylko nie sikali po podwórku...”

„No dobrze, o której było to stuknięcie?” przerwał jej B.

„A bo ja wiem, z pół godziny przedtem, zanim profesor krzyczał. Jak usłyszałam ten krzyk, to wzięłam pogrzebacz i wyszłam, myślałam, że się biją między sobą. No i wtedy pan przyjechał...”

„Taaaak, „ - powiedział inspektor z zastanowieniem.

W tym momencie zadzwoniła komórka inspektora B.

„Tak, tak. Słucham, co macie?? Rozumiem... Jesteście pewni???? Tak, oczywiście. Potrzebuję tu jeszcze techników. A, i jak będziecie jechać to wstąpcie po drodze po pana H, tego od pieców, powiedzcie, że ja proszę, żeby tu z wami przyjechał. No, to czekam.”

„Ale inspektorze, nie trzeba, to nic wielkiego...- zaczęła pani N.

„Pozwoli pani, że to już ja ocenię, dobrze? - powiedział inspektor zdecydowanie. Jego sposób mówienia się zmienił, nie był już dobrze znanym, spokojnym B, był skupionym i pewnym swego inspektorem, prowadzącym śledztwo. Profesor X popatrzył na niego z podziwem - „No, no już wiem, dlaczego w tak młodym wieku jest już inspektorem... Nadaje się do tej roboty...”

„Schodzimy do kotłowni, pani przodem” - zakomenderował B.

„Aaale po co...” zaczęła nerwowo N.

„Proszę nie dyskutować, tylko schodzić. A po drodze może mi pani powie, po co pani dzwoniła do pułkownika M w niedzielę?”

Pani N zbladła. „Ja, no , miałam mu dać znać, czy jego zamówienie już zrealizowane...” zaczęła niezręcznie.

„Jakie zamówienie? Pani N, niech pani się nie pogrąża. Wiemy, że pułkownik wypłacił dużą sumę pieniędzy z konta, czy pani go szantażowała?”

Pani N była już na dole schodów. „Obróciła się gwałtownie - „Jakie szantażowała?! Co pan?!” - krzyknęła.

„Proszę mi tu nie krzyczeć.” - powiedział zimno B. „Schodzimy.”

Gdy zeszli do kotłowni, zobaczyli kota siedzącego obok pieca i turlającego łapką jakieś metalowe części leżące na podłodze.

„No i co, pani N, powie nam pani co się stało, czy poczekamy na ekipę techniczną i pana H, żeby zrobił przegląd paleniska w pani piecu?” zapytał inspektor.

N osunęła się na podłogę. „To już chyba koniec...” - jęknęła cicho.

„Też mi się tak zdaje.” - odrzekł inspektor.

„A tak niewiele brakowało, żeby się udało... Ale k...wa, kto mógł wiedzieć, że ten przeklęty pułkownik miał dwie tytanowe endoprotezy w kolanach i jedną w biodrze???!!!” krzyknęła N. - „A niech pan spróbuje spalić tytan w piecu...” - dodała z goryczą.

Profesor X stał kompletnie osłupiały. Jego wzrok powędrował ku Odysowi, który turlał po podłodze coś metalowego...