Happy end z przytupem!

Coś mi się wydaje, że wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej będzie stanowił nasze kurnicze motto.

 Na złocistej fajerce
spalę różową różę,
czarne pióreczko kurze
i jedno ludzkie serce.
Nikogo nie otruję,
nikogo nie zabiję,
serce to jest niczyje,
jest ono tylko - moje.
Gołębia nie zaduszę,
me czary są bezkrwawe,
w czarodziejską potrawę
wrzucę mą własną duszę.

 Uskuteczniłyśmy czary tak skuteczne, że z sama z trudem to ogarniam. Wszystkie słodziaki Mamalinki znalazły domy  w ciągu trzech dni!

Pierwsze były koty:

Młodziutki, śliczny BłysKotek:

Jednooka powsinoga Muszelka:

Kanapowa Niagarka z urazem błędnika:

Wszystkie trzy pojadą do Barbary. Zamieszkają z dwoma rezydentami pod Krakowem, w domu z wielkim ogrodem!

Jako drugi znalazł dom malutki Gucio. Pojechał do Supraśla, gdzie czekała na niego Zuzia. To jest Gucio (ten biały) z Zuzią w nowym domu:

Jako druga urzekła Inkwizycję Aura, czemu absolutnie nie można się dziwić:

Przy naszej pomocy Inkwi przekonała Padre, który - nie wiedzieć czemu - trochę się opierał. Najpiękniejsze w tej historii jest to, że Aura pojedzie do Inkwi razem ze "swoim" koniem Brylantem i ze "swoimi" kózkami. O Tadeuszu z haremem nie mówię!

Bella o Lśniącej Sierści mogła wybierać między domem CzarnegoKota, a domem Bogusi z Doliny Baryczy. Pojedzie do Bogusi, która była pierwsza. Jakieś kryterium musiałyśmy przyjąć...

   

  Aurelko, Belluniu, Guciu, Muszelko, Niagarko, BłysKotku, bądźcie szczęśliwe w nowych domach!

Dawno nie czułam się tak jak dzisiaj. Wszystko, wszyściuteńko leży odłogiem, ale co tam, to wszystko są pierdoły, które jutro nadrobię. To dzięki Wam, dzięki czarom, zaklęciom, gusłom, fluidom i co tam jeszcze słałyście! Przedwczoraj popłakiwałam (-śmy) z żalu i obaw, że to może się nie udać, a dzisiaj roznosi mnie (nas) coś, czego nie potrafię nawet nazwać. Radość? Ulga? Szczęście (nie bójmy się tego słowa)?

Jak zwał, tak zwał. Udało nam się skutecznie pomóc Mamalince i Jej zwierzakom. Życzę Mamalince, aby szybko odnalazła w świecie to, czego szuka!

Dziękuję!

To jeszcze dopiszę się ja, Mika. To co się stało to jest coś niezwykłego, dziewczyny, ta siła bijąca od was może góry przenosić! Wszystkie wierzyłyśmy , że się uda i się udało. Inaczej być nie mogło. Jestem bardzo szczęśliwa, że udało się aż tak dobrze:)) I też dziękuję za to, że jesteście i że jesteście takie wspaniałe!