HISTORIA SPALONEGO DOMU

Zmiana nastroju, po gorączce ostatnich dni i cudach w Kurniku trzeba trochę ochłonąć. Ale radość wielka z powodu znalezienia wspaniałych domów dla zwierzaków Mamalinki nadal nas wszystkie rozpiera. Raz jeszcze ogromne dzięki dla Barbary, Inkwizycji, Padre i Ady oraz Bogusi  z Doliny Baryczy,  a także dla Nowego Pana Gucia za ich ogromne serca i dobroć.

A teraz ad rem... Post będzie  historyczny i trochę melancholijny. 

Był sobie niewielki, stary drewniany domek prawie naprzeciwko mojego. Domek ów pamiętam od zawsze i pamiętam ludzi, którzy w nim mieszkali, choć wszyscy już odeszli. Może te wspomnienia chociaż na krótko przywrócą ich do życia.

Mieszkała tam rodzina Ś. Mieszkała to może za dużo powiedziane, gnieździła się brzmiałoby lepiej. Do małej sionki domku wchodziło się po kilku krzywych drewnianych schodkach. Na lewo były drzwi do malutkiego pokoiku, na prawo małe drzwiczki do drewutni (w której mieściła się też toaleta w postaci deski z dziurką) a na wprost wchodziło się kiszkowatego pokoiku, z którego na lewo wiodły drzwi do kuchni, która była chyba największym pomieszczeniem w tym domku. Mieszkało tam w porywach osób 7, częściej 6. A więc pani Marysia. Była ona szkolną koleżanką mojej Mamy i bardzo serdeczną i pomocną osobą. Mieszkała w kuchni. Dorabiała sobie łapaniem oczek w pończochach a potem w rajstopach. Podziwiałam jej biegłość w operowaniu małym specjalnym szydełkiem do łapania oczek i pamiętam ją zawsze pochyloną nad jakąś robótką. Kręgosłup jej się od tego wykrzywił i miała pochyloną sylwetkę a włosy splecione w cieniutki warkoczyk upięty w kukiełkę. Zawsze w fartuszku i chusteczce na głowie. Przychodziła do nas często , lubiła sobie przyjść na telewizję i pogadać. Po śmierci mojej Mamy, gdy ja byłam jeszcze na studiach pomagała nam prowadzić dom. Zmarła dość nieoczekiwanie na wylew. Cały czas jest w mojej pamięci i modlitwie. 

Siostrą pani Marysi była pani Hela, mieszkająca w kiszkowatym pokoiku z mężem panem Staszkiem i synem M.  Pan Staszek był malarzem pokojowym, przemiłym, dobrym, cichym człowiekiem. Mówił bardzo mało, gdyż od wyziewów z farb dostał astmy i się dusił.  Zawsze chętny do pomocy, uczynny, pomagający wszystkim sąsiadom. To zawsze on malował nasz domek. Pokoik jego i pani Heli był zawsze czyściutko wysprzątany, łóżko zasłane robioną na drutach kapą, na łóżku poduszka w kolorowej błyszczącej poszewce, a na poduszce lalka - plastikowy murzynek... Święte obrazki i zdjęcie ślubne na ścianie. A na mini stoliczku malutka Matka Boska na podstawce z muszelek... Pamiętam swój dziecinny zachwyt nad tym Murzynkiem:)  Pani Hela zażywna, uśmiechnięta kobieta, pan Staszek bardzo chudy i wysoki. Najpierw odszedł on, potem ona. Syn wyjechał do USA i nie wiem co się z nim dzieje. 

Zdjęcie Allegro

Kuchnia miała podłogę z surowych desek,  zawsze do czysta wyszorowanych. W podłodze była klapa, prowadząca do piwnicy, gdzie trzymało się ziemniaki, kapustę i inne warzywa. Na ścianie duży obraz Pana Jezusa z owieczkami, pięknie pokolorowany i makatka z jeleniami. I wiszące radio kołchoźnik, trzeszczące niemiłosiernie.  W kuchni mieszkał jeszcze pan Wojtek, brat pani Marysi i pani Heli. Pamiętam go zawsze z młotkiem lub innym narzędziem w ręku, zajętego jakimiś naprawami. Umiał naprawić wszystko, nawet buty. Jak tylko cokolwiek się zepsuło to wszyscy z całej ulicy lecieli do pana Wojtka. 

Był jeszcze pan Władek, kolejny brat. Jego się trochę bałam, miał wadę wymowy i mówił trochę bełkotliwie, być może był trochę opóźniony w rozwoju, ale zawsze się serdecznie uśmiechał. Chodził w waciaku i gumofilcach, tak go pamiętam. On mieszkał w maluśkim pokoiczku na lewo od wejścia. 

No i była jeszcze pani Zosia, która niestety sporą część swojego życia spędziła w zakładzie psychiatrycznym, gdzie też zakończyła życie.  Była przeraźliwie chuda, zawsze jakoś dziwacznie poubierana, z potarganymi włosami... Jej to bałam się naprawdę, omijałam dużym łukiem i zwiewałam gdzie pieprz rośnie, chociaż Mama mi tłumaczyła, że ona nie jest groźna. Pani Zosia walczyła z głosami, które słyszała w swojej głowie i które kazały jej robić różne dziwne rzeczy. Miała takie swoje powiedzenie "Coś mi mówi, żeby..." Niestety to coś ją w końcu zabiło... 

I tak znikali jedno po drugim, drugie po trzecim... W końcu została tylko pani Marysia, która odeszła ostatnia. Po jej śmierci nie było już nikogo. Syn pani Heli wraz ze swoją żoną i synem wyjechał do USA i nie wiadomo co się z nim dzieje. Dom opustoszał, popadał w ruinę, zapadał się jakby w ziemię... Malutkie okienka zarosły kurzem , dom zdawał się ślepnąć i kuleć. Ogródek naokoło zdziczał, chwasty wzięły go we władanie. Nikt już nie sadził cebuli i marchewki, nikt nie zbierał porzeczek, nie zrywał bzu, nie siał nagietek i nasturcji... 

No i przygarnęli go sobie bezdomni z pobliskiego ośrodka, urządzając w nim huczne libacje i imprezy oraz przesypiając noce, których z racji upojenia nie mogli spędzić w ośrodku. Pewnej nocy doszło do nieszczęścia, któryś z nich zaprószył ogień i wybuchł pożar. Działo się to w środku nocy i wszyscy naokoło spali, na szczęście dwie dziewczyny wracały z dyskoteki i zadzwoniły po straż pożarną. Ja się obudziłam, gdy zrobiło się jasno od płomieni i świateł wozów strażackich. Pierwszy raz w życiu widziałam pożar z tak bliska. Koszmarne wrażenie. Dach  małego domku płonął jak pochodnia, płomienie sięgały najwyższych jesionów w okolicy.  Drewno trzeszczało, ludzie krzyczeli... Zaczęłam myśleć gorączkowo gdzie smycz psa, gdzie dokumenty, gdzie lekarstwa na wypadek ewakuacji... Czy odłączyli gaz??? Oczywiście, że nie, sprawdziłam na kuchence. Na szczęście dość szybko udało się pożar ugasić. Niestety zginęło w nim dwóch bezdomnych, nie wiem nawet jak się nazywali... Oni też są obecni w moich modlitwach, nie wiem, czy ktokolwiek o nich pamięta...

Zdjęcie SE. To nie ten domek, ale dach wyglądał po pożarze podobnie.

Ale część domku jeszcze przetrwała a pożar nie odstraszył kolejnych miłośników wina marki "Wino".  Wybuchł kolejny pożar, tym razem bez ofiar na szczęście. Z domku został wypalony szkielet dachu i opalony dół. Straszył w tym stanie długi czas. Aż w końcu ktoś kupił tą parcelę i ponoć ma budować tam jakieś mieszkania. Ale na razie tylko rozebrali resztki domku, zrobili fundament i doprowadzili prąd i gaz. Został goły placyk. Ale póki co nie wycięli zdziczałych bzów i jaśminów od ulicy, potężne jesiony też stoją. Czekają na rozpoczęcie nowej historii tego miejsca. Stara odeszła wraz z domkiem...