Ach, co to był za ślub - kontynuacja

Ach te śluby, te sukienki, garnitury... I bukiety, i mankiety, koafiury... temat nam się pięknie rozkręca, toteż szkoda, aby odszedł zaraz w zapomnienie.
Jakoś tak w naturalny sposób poruszyłam w kometarzach temat trwałości naszych związków. Jedne przetrwały, inne nie, z takich, czy innych powodów. Ot, życie... Nikomu nie chciałam sprawić przykrości. Moje małżeństwo nie przetrwało i długo by o tym gadać. Wyszłam z niego nieco pokiereszowana, ale za to z fajno córko. Musiało upłynąć trochę czasu zanim dotarło do mnie, że poniekąd to była moja wina, ponieważ nie powinnam była wiązać się z tym facetem. I tyle. To był kompletnie inny świat. Nie mój. Ale jak człek młody, to łatwo myli grę hormonów z innymi grami:)
Mimo wszystko tamten związek nie zawsze był zły i bywało w nim też super fajowsko. Dlatego z niekłamaną przyjemnością przypominam sobie tamte chwile. W momencie ślubu jest tylko pięknie, nikt nie zakłada, że kiedykolwiek będzie inaczej. W większości przypadków tak właśnie potoczyło się życie!

Nie pomnę już skąd wynikła w Kurniku dyskusja na temat sukienek ślubnych, chyba Ninka pochwaliła się swoją pomysłowością w czasach, gdy nic w sklepach nie było. A potem już poooszło!!! Zaczęły się wspominki, koronki, guziczki, szyfony... No i otóż mamy galerię sukienek ślubnych, jako też i ich właścicielek i poślubianych wówczas małżonków. Czasem niestety same sukienki:))) Zaczynajmy więc (kolejność przypadkowa, jeno Ninka ma pierwszeństwo jak inicjatorka galerii):

1. NINKA 
Jak pisałam w komentarzu, koronka była
zszywana w pasy odpowiedniej długości i szerokości, potem marszczone
falbany zostały naszyte na podszewkę, a z odpowiedniego kawałka
wykrojona góra i rękawy. Zdjęcia są dwa - na jednym widać ogólny efekt,
na drugim, tym gdzie stoję tyłem, dobrze widać koronkę. Dodam jeszcze,
że czesałam się sama, malowałam się sama, sama układałam wiązankę i
upinałam welon, sama też dopasowałam ten naszyjnik - różyczka była
różowa, więc przemalowałam ją na biało lakierem do paznokci :)
Na kolejnych dwóch zdjęciach jest sukienka już przerobiona na komunijną; zrobiłam zaszewki i zamaskowałam je przymarszczoną koronką, odprułam krótkie rękawki i doszyłam długie (jeszcze miałam spory zapas tej koronki, kupiłam tego 300 metrów), skróciłam dół podszywając najniższą falbanę do góry i zmniejszyłam dekolt przy pomocy koronki doszytej od góry. Pierwsze zdjęcie, kolorowe, to moja córka w tej sukience, a drugie zrobiłam teraz, po wyciągnięciu straszliwie zmiętej kreacji z najwyższej półki i wyprasowaniu jej. Nie znalazłam szarfy i gumka przymarszczająca rękaw w mankiecie całkiem się rozlazła :) Te wszystkie przeróbki robiliśmy razem z mężem - ja pomysł i wszystko co ręcznie, on - maszyna :)

2.  EWA2
      
     Ma swoją historię: model znalazłam w "Przekroju", była wtedy moda na krótkie sukienki. Na zdjęciu sukienka była bardziej zwiewna, góra z szyfonu miała także szyfonowe rękawy. Szyła mi ją krawcowa, która miała swoje zdanie i wmówiła mi te koronkowe. Dół też zrobiła po swojemu, nie miał być taki prosty. Był to rok 68, dostanie czegokolwiek w dobrym gatunku było dość trudne, a ja chciałam być nowoczesna i suknia w stylu księżniczki mi nie odpowiadała. Dzień przed ślubem ścięłam włosy i miałam tylko wpięte we włosy pączki róż.

A do cywilnego miałam granatową sukienkę z białym kołnierzykiem.

A tu Ewa dosłała jeszcze siebie w sukience i komentarz:
Znalazłam jeszcze dwa zdjęcia. Jedno w sukience, które się jako tako nadaje do publikacji, oraz z ślubu cywilnego. Sukienka do cywilnego została uszyta przez moja mamę ze studniówkowej spódnicy. Była granatowa i miała dopinany kołnierz, granatowy, lub koronkowy biały. Dziwnie w urzędzie patrzyli na mój skromny strój byle jaki bukiet, bo zupełnie o tym nie pomyślałam. Dopiero koleżanka, która przyszła na ślub, zdziwiona podarowałam mi różowe goździki. Na dodatek dostałam głupawki z nerwów i przez całą ceremonię usiłowałam nie wybuchnąć głośnym śmiechem. Na kościelnym już było ok, niemniej mąż ma na wszystkich ciężko wystraszoną i nieszczęśliwą minę.

3.  GRAŻYNA

      Spodnium był z weluru koloru śliwkowego, potem podobno mama zrobiła z niego luksusowe poduszki...

4. KATARZYNA Z ALZACJI

    to moja sukienka, slabo widac, najpiekniejsze miala rekawki..Takie jak z epoki "fin de siecle";)

5. PANTERA

6. GOSIANKA

Historia mojej sukienki jest krótka: nie przywiązywałam wagi do stroju, byłam młoda i krnąbrna. Uważałam, że wesele, sukienki, wianki, itp to przeżytek, że liczy się tylko miłość. Takie tam głupoty młodej panienki. Sukienkę pożyczyłam z wypożyczalni, ale na dzień przed ślubem dostałam jednak takiej tremy, że oświadczyłam, że w niej na pewno do ślubu nie pójdę! Nie i nie, i nie! Pojechaliśmy wymieniać, no i trafiła mi się ta co na zdjęciu. Teraz żałuję, że nie przeżyłam tego dnia jakoś bardziej uroczyście, ale cóż, było, minęło, a racja była po mojej stronie: liczy się tylko miłość (no może jeszcze szacunek, opiekuńczość, wierność i tym podobne drobiazgi). :)

I jeszcze jedno. Tu lepiej widać sukienkę. Zdjęcie niekadrowane. Takie zostało zrobione. :)

7. OPAKOWANA
no wiec - jak zeskanowalam zdjecie to tylko chcialo yc jako pdf i wychodzila czarna zmaza...musialam  ZROBIC ZDJECIA zdjeciom! Dom awriatow, ale moja aparatka leci jutro ze slubnym do daczy, wiec teraz zrobilam te byle jakie zdjecia. sukienke widac bele jak , nas widac bele jak, petelek na sukience, ktore doprowadzily moja Ewcie do szalenstwa w ogole nie widac, ale wysylam, bo i tak zamiarowalam...tyle, ze w porownaniu ze zdjeciami innych Kur to moje wygladja nieco dziwnie, rhehrehre.

8. MNEMOSYNE
    Kiecka była gotowa, jedna z pierwszych ślubnych w mojej rodzinie kupionych w sklepie. Siostry miały szyte przez krawcowe. Była nieco za kolanka, do kompletu był welon. Stójka na żyłce pod szyją okrutnie drapała, ogólnie cała ta kiecka była mocno swędząca, taki szorstki materiał. Na głowie miałam okropny kok, z pierdylionem spinek, tapiru i lakieru. Doczekałam 6 rano i jak już tylko goście-niedobitki się gościli nad kieliszkami wsadziłam głowę pod kran i zmyłam ten tapir. Kiecka potem długo wisiała, a na końcu służyła do przebieranek mojej siostrzenicy.

Spódniczka była z cieniutkiej żorżety koloru ni to niebieskiego ni fiołkowego, z tyłu miała pd kolana w dół wszyte trzy falbanki, zamiast rozporka takie. Biała bluzka z atłasu, z pufiastymi rękawami, w pasie szeroki też z atłasu pasek, zapinany z tyłu na dużą kokardę. Buty te same co do koscielnego, w uszach perełki i na szyi też. Biale rajstopy, co za obciach. Bluzkę i spódnicę wymyśliłam sama, ale szyła krawcowa. Spódniczka za długa, niezbyt dobrze mi w tej długości bo nogi chude, takie patyki. Bukiet z róż delikatnie różowych, do kościelnego były storczyki, też różowe. 

Gdzieś mi wcięło pozowane u fotografa, ale poszukam, jesli bawimy się dalej.

Teściowa Mnemo, rok 1964

9. Tempo Giusto
Ślub był na luzie, niewiele, co prawda widać, aleśmy wszyscy (włącznie z urzędnikiem USC) byli roześmiani. bluzka jedwabna z Mody Polskiej, tyle pamiętam. no i że byliśmy wtedy bardzo szczęśliwi. a przy okazji przypomniałam sobie, że przez parę lat byłam brunetką, o czym kompletnie zapomniałam. ale jak się tak zmieniało kolor włosów, to nic dziwnego, że się nie pamięta. czerwona też byłam. i zielona też (ale to już był fryzjera wypadek przy pracy).

10. DORA
Jedno zdjęcie, to jak wchodzimy do kościoła, drugie już  w domu,w naszym pokoju, podczas przyjęcia ślubnego.
Miałam białe klipsy, i sztuczne perełki na szyi, komplet składał się z bluzy  i spódnicy za kolano. Z ciepłego, w dotyku lekko misiowego materiału.
Chodziłam w tym komplecie razem lub oddzielnie jeszcze dość długo, co się później z nim stało nie wiem, pamiętam,że spódnice później skróciłam  przed kolanko, była bardzo wygodna:)

Piękne sukienki, piękne panie i panowie przystojni:))

Dziękuję Wam za te zdjęcia i wspomnienia, jeśli któraś chce jeszcze dodać swoje zdjęcia do galerii to zapraszam!